Μα πού πήγε το μυαλό σας; Το κυρίαρχο θέμα συζήτησης στο Στρασβούργο, μέσα και έξω από το ευρωκοινοβούλιο, αυτές τις μέρες δεν είναι άλλο από τις πρόσφατες αποκαλύψεις ότι πίσω από την αποτρόπαια δολοφονία της Μαλτέζας δημοσιογράφου Daphne Caruana Galizia (τον Οκτώβριο του 2017) κρύβεται σύμβουλος του πρωθυπουργού Joseph Muscat, ο οποίος παρά τη διεθνή κατακραυγή και τις πιέσεις της ΕΕ, θα παραμείνει στη θέση του μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, έχοντας φυσικά τα μέσα και την πρόθεση να αλλοιώσει τα αποτελέσματα της -υποτίθεται ανεξάρτητης- δικαστικής έρευνας. 

Η Galizia ερευνούσε για χρόνια την κυβερνητική διαφθορά, μάλιστα ήταν από τις πιο γνωστές δημοσιογράφους της Μάλτας με το blog της Running Commentary να προσελκύει μεγαλύτερη επισκεψιμότητα από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας μαζί, και το πλήρωσε με τη ζωή της, όταν το πρωινό της 16ης Οκτωβρίου 2017 ανατινάχθηκε μέσα στο αυτοκίνητό της λίγα μέτρα από το σπίτι της.

Δύο χρόνια μετά η υπόθεση εξακολουθεί να προκαλεί μετασεισμούς στην πολιτική ζωή της Μάλτας καθώς ενώ έχουν συλληφθεί οι φερόμενοι ως δράστες ακόμα δεν εντοπίστηκαν οι ηθικοί αυτουργοί, εκείνοι δηλαδή που έδωσαν την εντολή για τη δολοφονία της 53χρονης δημοσιογράφου που ετοιμαζόταν να προβεί σε αποκαλύψεις σχετικά με τις διασυνδέσεις υψηλών αξιωματούχων της κυβέρνησης με offshore εταιρείες, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και απόκτησης χρυσών ευρωπαϊκών διαβατηρίων (ξαναρωτάω, σας θυμίζει κάτι;). Κι αυτό γιατί, όπως συμπεραίνει η ΕΕ κλιμάκιο της οποίας βρέθηκε προ εβδομάδων στη Μάλτα ώστε να παρακολουθήσει την υπόθεση από κοντά, πώς να προχωρήσει μια έρευνα όταν το βασικό της αντικείμενο είναι ταυτόχρονα και αυτός που της ηγείται; 

πώς να προχωρήσει μια έρευνα όταν το βασικό της αντικείμενο είναι ταυτόχρονα και αυτός που της ηγείται;

Κι αυτό δεν είναι το μοναδικό παράδοξο που αιωρείται πάνω απ’ την “πρωτεύουσα των Χριστουγέννων” και απειλεί να καλύψει την έντονη μυρωδιά του glühwein (εντάξει αυτό ήταν υπερβολή, τίποτα δεν μπορεί να καλύψει τη μυρωδιά του ζεστού κρασιού αυτή την περίοδο). Είναι και η εμφανέστατη διγλωσσία σε ό,τι αφορά στο σχετικό ψήφισμα που συζητήθηκε σήμερα και πρόκειται να κατατεθεί προς ψήφιση την Πέμπτη και το οποίο ουσιαστικά καταδικάζει την όποια προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης και απαιτεί την πλήρη διαλεύκανση από μια ανεξάρτητη, αμερόληπτη και ανεπηρέαστη δικαιοσύνη, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο με τον Muscat ακόμα στη θέση του (φαίνεται πως οι καρφωμένοι-στην-καρέκλα-τους-πολιτικοί δεν είναι αποκλειστικό κυπριακό γνώρισμα).

Η διαφωνία ανάμεσα στους ευρωβουλευτές έχει να κάνει καθαρά με την ιδεολογία του καθενός. Αν κι εδώ μιλάμε για μια φρικτή δολοφονία μιας δημοσιογράφου και μητέρας τα κομμάτια της οποίας βρήκε διάσπαρτα ο γιος της που έτρεξε στο σημείο δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη, κάποιοι ερίζουν για το αν είναι σωστό να ζητούν ευρωβουλευτές την παραίτηση μιας κυρίαρχης κυβέρνησης κράτους-μέλους επειδή η τελευταία, ως Εργατική, ανήκει στην παράταξή τους. Από τη μια λοιπόν έχουμε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΡΡ) που εμφανίζεται λαύρο κατά της μαλτέζικης κυβέρνησης ζητώντας -εύλογα αν με ρωτάτε- την παραίτηση του Muscat για διευκόλυνση του ανακριτικού έργου κι από την άλλη τους σοσιαλδημοκράτες να τα μασάνε, να εμφανίζονται επιφυλακτικοί ή ακόμα και να ψέγουν το ΕΡΡ για έλλειψη παρόμοιου ζήλου σε ανάλογα περιστατικά με δεξιές κυβερνήσεις (αν και το παράδειγμα του δολοφονημένου Σλοβάκου δημοσιογράφου Ján Kuciak το 2018 που έφερε κάποιος ήταν κάπως άστοχο καθώς η σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας παραιτήθηκε ένα μήνα μετά τη δολοφονία). 

Είναι «παρήγορο» να βλέπεις το σύνηθες κυπριακό φαινόμενο της κοκορομαχίας πολιτικών παρατάξεων πάνω από ένα πτώμα να λαμβάνει χώρα στην καρδιά της -υποτιθέμενης- πολιτισμένης Ευρώπης, τελικά ίσως και να μην είμαστε τόσο πίσω -σε κάποια πράγματα- όσο νομίζουμε. Στην Κύπρο πάντως ιστορίες όπως αυτή της Galizia δεν αγγίζουν ποτέ τη μάζα. Όσο αυξάνεται η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, από την αστυνομική αδιαφορία στην υπόθεση του serial killer και την αποφυλάκιση με προεδρική χάρη επτά παιδεραστών μέχρι τις μπίζνες με τα χρυσά διαβατήρια, τον Jon Law, τους Καμποτζιανούς δικτάτορες, το ιδιωτικό τζετ του Σαουδάραβα κροίσου στην υπηρεσία του Προέδρου μας και το ισραηλίτικο βαν που παρακολουθούσε ανενόχλητο τη μισή Κύπρο, τόσο μεγαλώνει η απάθεια και η αποχαύνωση των πολιτών. Βοηθάει φυσικά το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των mainstream media είναι φιλοκυβερνητικής γραμμής (ή τουλάχιστον όχι επιθετικής αντιπολιτευόμενης) και οι λιγοστές επικριτικές φωνές, όσες δεν απορρίπτονται ως στρατευμένες ή γραφικές, πνίγονται μέσα στον κυκεώνα της προπαγάνδας και των fake news.

Από την άλλη πάλι, γιατί να μπει κάποιος στον κόπο να εξοντώσει βιολογικά οποιοδήποτε δημοσιογράφο όταν μπορεί να το κάνει είτε κάνοντας χρήση του τυποκτόνου νόμου περί λιβέλου είτε απλώς περιμένοντας υπομονετικά να κάτσει η σκόνη, γνωρίζοντας πως μετά από την αποκάλυψη κάποιου σκανδάλου ο κόσμος αφού εκτονωθεί λίγο στο Facebook η κουβέντα θα γυρίσει και πάλι στο Κυπριακό, το ΄74, το πραξικόπημα, το ΄63, στο δημοψήφισμα, το Μαρί, τους πατριώτες, τους προδότες - σε όλα αυτά δηλαδή που κρατάνε τα πρόβατα ασφαλή στο μαντρί τους; Στην Κύπρο οι δημοσιογράφοι κινδυνεύουμε περισσότερο να πεθάνουμε από βαρεμάρα παρά απ’ το χέρι κάποιου διεφθαρμένου αξιωματούχου. Βέβαια το ίδιο έλεγαν κάποτε και στη Μάλτα...