Γεγονός: Κανένας δεν δημιουργεί μικρόκοσμους που αντανακλούν την κοινωνία όπου εντάσσονται καλύτερα από τον Λώρη Λοϊζίδη. Κάθε δουλειά του και ένας μικρός “Κόσμος της Κύπρου” χωρίς τον Διαμαντή αλλά με μια γκαλερί από ολοζώντανους, τρισδιάστατους χαρακτήρες ο καθένας με τη δική του ιδιόμορφη προσωπικότητα που βάζει το δικό του λιθαράκι στον μικρόκοσμο όπου ζει. Καθένας χαρακτηριστικός και αντιπροσωπευτικός του είδους του και πάντα κάποιος για τον καθένα, να ταυτιστείς, να ενδιαφερθείς, να συμπαθήσεις, να αντιπαθήσεις ή απλά να αναγνωρίσεις. Ένα είδος που θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί “φολκλώρη”. 

Αν ο “Μελίαρτος” (πρεμιέρα Δευτέρα 11 Οκτωβρίου στις 22.15 και κάθε Δευτέρα & Τρίτη στον ΑΝΤ1) εμφανιζόταν ξαφνικά μια νύχτα στην prime time χωρίς credits και χωρίς να έχει προηγηθεί το παραμικρό δημοσίευμα ή trailer, το 90% των τηλεθεατών θα απέδιδαν σχετικά εύκολα τη δουλειά στον Λώρη Λοϊζίδη - τόσο αναγνωρίσιμη έχει πλέον η δουλειά του. Βέβαια, η downside της αναγνωρίσιμης δουλειάς είναι η επανάληψη και η προβλεψιμότητα κι έχω την εντύπωση πως ο δημιουργός δεν απέφυγε αυτή τη λούμπα: όλα θυμίζουν μεν Λώρη αλλά αναπόφευκτα και τις άλλες δουλειές του Λώρη. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ >> 4 θριαμβευτές των φετινών Emmy που ΟΝΤΩΣ αξίζει να δεις

Εκεί που διαφοροποιείται ο “Μελίαρτος” είναι στην εικόνα. Χάρη στα εξαιρετικά στάνταρ παραγωγής (κάτι που ο δημιουργός απαιτεί και πετυχαίνει πάντα) και την καλλιτεχνική διεύθυνση, η σειρά μοιάζει να βγήκε από τα στούντιο της Φίνος Φιλμ και μάλιστα τη χρυσή περίοδο της εταιρείας 1965-70 που συμπτωματικά(;) αποτελεί και το χρονικό πλαίσιό της. Και έχοντας ως κεντρικό μικρόκοσμο ένα εργοστάσιο (χαρουπιού που ήταν τότε ο μαύρος χρυσός του νησιού) οι συνειρμοί με το “Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια” είναι αναπόφευκτοι (περιμένεις κάποιοι από τους ήρωες ν’ αρχίσουν κάποια στιγμή το τραγούδι - και όντως συμβαίνει αν και όχι στο ξεκούδουνο όπως αρμόζει στα μιούζικαλ).

Μέσα και γύρω από το εργοστάσιο που είναι ο πνεύμονας δουλεύουν και αναπνέουν οι κεντρικοί και περιφερειακοί χαρακτήρες που όλοι τους παραπέμπουν σε αντίστοιχους που συναντάς στις πολύχρωμες ελληνικές ταινίες των late 60s - early 70s αλλά και στο hit του ΑΝΤ1 Ελλάδα “Άγριες μέλισσες” που με τη σειρά του αντλεί έμπνευση από το ίδιο είδος: ο στριφνός διευθυντής, ο σοφός ηλικιωμένος επιστάτης, ο γλείφτης παρατρεχάμενος του αφεντικού, το βαρύ κι ασήκωτο αρσενικό, ο εσωστρεφής ξένος, το εργατικό και αφελές παλικάρι, η πόρνη με τη χρυσή καρδιά, η μοδιστρούλα, η γλωσσού υπηρέτρια, η θλιμμένη άτεκνη σύζυγος, οι πλανόδιοι πωλητές-τενόροι, η κυνική και τσαμπουκαλού ταβερνιάρισσα με τον αγαθιάρη (και λίγο αργό) σύζυγο κ.ά. 

Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το καθιερωμένο “θανατικό” που μπολιάζει την ελαφριά κωμωδία με το απαραίτητο για την καθήλωση του τηλεθεατή δράμα. Εδώ συμβαίνει στο τέλος του πρώτου επεισοδίου και ύποπτοι για τη δολοφονία είναι το μισό καστ - κάτι που μετατρέπει το στόρι σε whodunit τύπου Αγκάθα Κρίστι (ή Γιάννη Μαρή αφού μιλάμε για ελληνικά 60s) - φαντάζομαι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και κάποιος αστυνόμος τύπου Μπέκα που θα ερευνήσει την υπόθεση. 

Με υπέροχη αναπαράσταση της εποχής, σινεφίλ ατμόσφαιρα, ικανοποιητικό ρυθμό, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ελκυστικό και ταλαντούχο καστ, διάσπαρτες αναφορές (λατρέψαμε την τζεϊμσμποντική σεκάνς των τίτλων) και ιντριγκαδόρικη πλοκή, ο “Μελίαρτος” φαίνεται να τικάρει όλα τα τετραγωνάκια του σταθερού τηλεθεατή του είδους και ίσως προσελκύσει και καινούργιους.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ >> Squid Game: Για μία δεκαετία δεν το ήθελε κανείς. Τώρα κάνει θραύση στο Netflix

Μοναδική ένσταση η παντελής απουσία του ιστορικού πλαισίου από το πρώτο επεισόδιο αν και κακά τα ψέματα δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του Λώρη, για την ακρίβεια οι σειρές του ήταν όσο πιο στεγνές από πολιτική γινόταν. Αντιλαμβάνονται ότι έπρεπε να δοθεί χώρος στους πολλούς χαρακτήρες (και πάλι κάποιοι με το ζόρι είχαν μια σκηνή) όμως δεν νοείται στην Κύπρο των 60s-70s να μην επηρεάζονται οι ζωές των ηρώων από τις έντονες πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις. Προς το παρόν όλα δείχνουν πως ο “Μελίαρτος” ήρθε για να κολλήσουμε μαζί του.