Οι πουλημένοι και άθλιοι δημοσιογράφοι των 800 ευρώ

Οι πουλημένοι και άθλιοι δημοσιογράφοι των 800 ευρώ

Γράφω αυτό για την επόμενη φορά που θα μας ρίξεις πέτρες: Kυριολεκτικές ή μεταφορικές

Διανοείστε σε τι επίπεδα εξαθλίωσης και παρακμής έχουμε ξεπέσει το τελευταίο διάστημα; Διανοείστε ότι μερίδα της κοινωνίας μας επιστρέφει στην εποχή των σπηλαίων, όπου οι άνθρωποι σκοτωνόντουσαν κυριολεκτικά με φωτιά και πετροπόλεμο;

Προσωπικά, δυσκολεύομαι να το διανοηθώ. Παραμένω σε σοκ. Ο ήχος και η εικόνα όμως που κυκλοφόρησαν από τα επεισόδια της περασμένης Κυριακής στο συγκρότημα Δίας έχουν δυστυχώς φανερώσει ότι η μεγάλη, κοινωνική κρίση ενδέχεται -και φυσικά το απεύχομαι- τώρα ν’ αρχίζει.

Και επειδή μέσα στην παραφροσύνη και την «μετά-αλήθεια» των ημερών, τα πράγματα πρέπει πια να λέγονται με τ’ όνομά τους, χωρίς «ναι μεν αλλά» και αστερίσκους, να υπενθυμίσω πως την Κυριακή το βράδυ, αγριεμένοι, σαλεμένοι άνθρωποι, όρμησαν κυριολεκτικά με πέτρες και αυτοσχέδια εμπρηστικά υλικά στον χώρο εργασίας άλλων ανθρώπων που έβγαζαν βάρδια για 800 και 1000 ευρώ, με συνειδητή ή ασυνείδητη πρόθεση να τους σκοτώσουν.

Αρκετές χιλιάδες θα μπορούσαν να είναι οι λέξεις που θ’ ανέλυαν τις αιτίες και τις αφορμές που φτάσαμε στην εγκληματική αναρχία της Κυριακής, όπου από ξεκάθαρη τύχη και σύμπτωση δεν θρηνήσαμε θύματα, τόσο για το μένος εναντίον συγκεκριμένα του συγκροτήματος Δίας όσο και για τη στερεοτυπική διαπόμπευση που υφίστανται συνολικά οι δημοσιογράφοι στις μέρες μας. Αρκετοί είναι και οι λόγοι που οδηγούν στην ευρύτερη κοινωνική οργή, που πρέπει επειγόντως να αναζητηθούν και να ερμηνευθούν, πέραν των οποιοδήποτε αστυνομικών και ποινικών διαδικασιών που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Ως όμως ένας άνθρωπος που εργάζομαι ως δημοσιογράφος και που έτυχε να περάσω και δύο χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής από το συγκρότημα Δίας, δεν μπορώ, παρά να σχολιάσω καταρχήν τη θλίψη, την οργή αλλά και τον φόβο μου για το ότι κινδύνεψαν εντελώς παράλογα ζωές αθώων ανθρώπων, που γνωρίζω κιόλας προσωπικά και που εκτιμώ και που το μόνο έγκλημα που έκαναν ήταν να βγάζουν κυριακάτικη, νυχτερινή βάρδια.

Eπιτέλους, ας γίνει, τουλάχιστον αυτό, ξεκάθαρο: Ένα πράγμα είναι ο ευτελισμός της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ, που είναι παγκόσμιο ως φαινόμενο και που σχετίζεται κυρίως με τις κακές συνθήκες εργασίας στις οποίες δουλεύουμε και με το γεγονός ότι η δημοσιογραφία εκφυλίστηκε από λειτούργημα σε προϊόν και άλλο, εντελώς διαφορετικό πράγμα η μεγάλη πλειοψηφία των υπαλλήλων που εργοδοτούνται σε μιντιακούς οργανισμούς και οι προθέσεις τους. 

Αυτό που λέω δεν απευθύνεται μόνο στους σαλταρισμένους τραμπούκους που ήταν έτοιμοι να δολοφονήσουν την Κυριακή συνανθρώπους τους. Απευθύνεται και σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, με γκράντε πτυχία κατα τ’ άλλα και με κοινωνικό στάτους, που δεν χάνει ευκαιρία να μας στήσει όλους τους δημοσιογράφους στον τοίχο, με το πρώτο παραμικρό «ατόπημα» ή και μη, που διαπράττουμε στο πλαίσιο της συχνά εξοντωτικής εργασίας μας.

Εικάζω, πως, ειδικά για τους «ψαγμένους» και «ευαισθητοποιημένους» συμπολίτες μου, τους πολύ ενεργούς στα σόσιαλ μίντια, που κοκορεύονται κιόλας συνέχεια για την ικανότητά τους να διακρίνουν τη δεύτερη και την τρίτη ανάγνωση των πραγμάτων γύρω μας, αυτό που γράφω δεν είναι πυρηνική φυσική.

Κι όμως, «ψαγμένοι» άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι που μας κράζουν με την πρώτη ευκαιρία, παραγνωρίζοντας και ακυρώνοντας εντελώς τη συνολική προσφορά της εργασίας μας, που ακόμη και σε συνθήκες όπως οι σημερινές, ναι είναι σημαντική και, ναι, μπορεί να αποδειχθεί και πολύ ωφέλιμη. Πράγμα που ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου, χωρίς να ισχυρίζομαι φυσικά πως όλοι είναι καλοί και άγιοι. Οι περισσότεροι όμως να κάνουν τη δουλειά τους θέλουν. 

Αλλού είναι το πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι συστημικό, είναι γιγάντιο και είναι παγκόσμιο. Άνθρωποι σαν εσένα είμαστε, όχι τέρατα. Στις πλείστες, αν όχι και σ΄όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, να σε βοηθήσουμε θέλουμε. 

Η κοινωνική κρίση, πάντως, που έπεται της υγειονομικής, πρέπει, δυστυχώς, να θεωρείται σίγουρη. Μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι η δημοσιογραφία που τόσο πολύ εξευτελίζεται και διαπομπεύεται στις μέρες μας είναι τώρα πιο χρήσιμη και πιο απαραίτητη από ποτέ άλλοτε.

fjkakfaklfj

Loader