Χρόνια τώρα παρακολουθώ, με περίσσιο ενδιαφέρον -αντίστοιχο ενός eurofan για τον γνωστό διαγωνισμό τραγουδιού- τις εκλογικές αναμετρήσεις στο νησάκι μας. 

Πες το βίτσιο. Όλοι έχουμε τα βίτσια μας. Το δικό μου δεν έχει να κάνει μόνο με την επαγγελματική μου ενασχόληση αλλά και με κάτι πολύ πιο σκοτεινό απ’ ό,τι μπορούν να φανταστούν οι εκάστοτε υποψήφιοι: το γεγονός ότι, σε αντίθεση με τους περισσότερους, έχω αυθεντική έγνοια για το μέλλον. Και του τόπου. Και της κουρασμένης, χιλιοειπωμένης, ατάκας που αφορά στο μέλλον των παιδιών μας. 

Δεν είναι νέο φαινόμενο, της παρούσας εκλογικής αναμέτρησης, να ξεπετάγονται ξέμπαρκοι στα ψηφοδέλτια. Πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν. Το νέο φαινόμενο, της παρούσας εκλογικής αναμέτρησης, είναι ξεκάθαρα αριθμητικό. Μα πόσοι νέοι επιτέλους; 

Ο νέος υποψήφιος, εκτός απ’ τις αχρείαστες πόζες και την κακή ανάγνωση απ’ το cue του επιτελείου που τον φιλοξενεί, και πέραν της νιότης του, έχει να αποδείξει ότι η εμπειρία που του λείπει μπορεί να καλυφθεί απ’ την γνώση του αντικειμένου

Θα μου πεις, ξέμπαρκους έχουμε ψηφίσει και μας εκπροσωπούν ήδη, τι μας λες κοπέλα μου; Θα σου απαντήσω ότι τόσο πράμα όσο μοστράρεται εφέτος σε “νεολαία” δεν έχουμε ξαναδεί. 

Το προβληματάκι που προκύπτει δεν είναι μόνο η συχνά ανόητη και ανώριμη προσέγγιση που αφορά στην πλειονότητα της νέας φουρνιάς αλλά το ότι δεν αναγνωρίζεται το εξής: Ο νέος υποψήφιος, εκτός απ’ τις αχρείαστες πόζες και την κακή ανάγνωση απ’ το cue του επιτελείου που τον φιλοξενεί, και πέραν της νιότης του, έχει να αποδείξει ότι η εμπειρία που του λείπει μπορεί να καλυφθεί απ’ την γνώση του αντικειμένου. Διότι, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, θέλει να έχεις το κατιτί σου πριν ποθήσεις να στρογγυλοκάτσεις πίσω από ένα έδρανο. Σε άλλη περίπτωση κινδυνεύεις να εξελιχθείς σαν αυτούς που χτυπάς στην προεκλογική σου καμπανιούλα.  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Πάρτε τον Νουρή έσσω σας

Τα σόσιαλ σε συνδυασμό με τους περιορισμούς στις μετακινήσεις μεσούσης της πανδημίας, έχουν βάλει στα σπίτια μας πολλούς περισσότερους υποψήφιους απ’ όσους μπορούμε να αντέξουμε. Με τους νέους δεν τα ‘χω, με τους νέους και άσχετους με την πολιτική τα 'χω, που αυξάνονται και πληθύνονται σαν τα ποντίκια και μπλαμπλαρίζουν ότι ήρθαν να σπάσουν το πολιτικό κατεστημένο. Φοβία μου είναι ότι οι εκλογικοί υπόνομοι θα τιγκάρουν με δαύτους και, όσο περνούν τα χρόνια, μόνο τέτοιους θα έχουμε ως επιλογή.  

Η γενικότερη μανία, γιατί περί μανίας πρόκειται, που ακούει στην λέξη “ποσόστωση”, δεν πρέπει να ξεφεύγει για χάρη του βίτσιου. Γυναίκες, νέοι, έτσι και γιουβέτσι, ιδανικό θα ήταν να μην επιλέγονται για σκοπούς diversity, ωσάν να πρόκειται για υπαλλήλους αμερικανικής εταιρείας, αλλά επειδή πιστεύουμε ότι έχουν κάτι να προσφέρουν. Οι πρακτικές που ακολουθούν τα διάφορα κόμματα δεν καταπίνονται αμάσητες απ’ όλους μας.

Και πριν πέσουν τα ξίφη του φέισμπουκ, στην προκειμένη το θεματάκι έχει να κάνει με τους νέους-πυροτεχνήματα και όχι τους νέους γενικότερα. Το κάθε κόμμα οφείλει να είναι τίμιο με τον εαυτό του πρώτα απ' όλα και να μην περισυλλέγει τον κάθε τυχάρπαστο απ’ τον δρόμο για να συμπληρώσει το καρέ του πολιτικά ορθού της εποχής. Θα πρέπει να επενδύει στο κομματικό του βιογραφικό, σε βάθος χρόνου. Όσον αφορά στους ανεξάρτητους, η λέξη πυροτεχνήματα θεωρώ ότι καλύπτει ότι χρειάζεται να καλυφθεί εάν αφαιρέσουμε τις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, εξαιρέσεις. 

Αν δυναμώσεις τον ήχο, ακούς μία ηχορύπανση του τίποτα από μία φάτσα που ατσούμπαλα κινείται μπροστά απ’ την οθόνη περιφέροντας το παλιό με την ενδυμασία του καινούριου.

Πίσω στην τρελή νιότη, έχουμε παρακολουθήσει δεκάδες ξεκαρδιστικά βιντεάκια (που δεν απέχουν απ’ το σκεπτικό των παλαιότερων) με τον καθένα να μιλά ωσάν και η κοινωνία του χρωστάει κάτι και αυτός, ως σωτήρας έρχεται να μας βγάλει από το βούρκο. Αν δυναμώσεις τον ήχο, ακούς μία ηχορύπανση του τίποτα από μία φάτσα που ατσούμπαλα κινείται μπροστά απ’ την οθόνη περιφέροντας το παλιό με την ενδυμασία του καινούριου. Το ίδιο διαπιστώνει κανείς και στα κείμενα, τις αναρτήσεις, τις παρεμβάσεις και την αρθρογραφία. 

Ο καθένας που έχει παρανοήσει να μας εκπροσωπήσει και ζητά την ψήφο μας, πόσο μάλλον οι νέοι, το μέλλον του τόπου όπως αυτοδιαφημίζονται, οφείλουν να κατανοήσουν ότι η νεότητα από μόνη της δεν αποτελεί εγγύηση. 

Το καλάθι σ’ αυτές τις εκλογές είναι δυσανάλογα μεγάλο για την κυπριακή κάλπη και φαίνεται πώς κατάφερε να χωρέσει πολλούς περισσότερους απ’ όσους μπορεί να αντέξει επικοινωνιακά το στομάχι του ψηφοφόρου. 

Γιατί; Γιατί απ’ αυτή τη χώρα εξακολουθεί να λείπει το μέτρο. Το γαμημένο το μέτρο. Τραβάμε απ’ την μια, τραβάμε απ’ την άλλη και το ξεχειλώνουμε για να δείξουμε μοντέρνοι. Λείπει και το γαμημένο γνῶθι σεαυτόν, γιατί ο καθένας σήκωσε το “σκάσε και κολύμπα” και το ‘κανε λάβαρο. Σου λέει, αν πείσω, βλέπουμε παρακάτω. 

Ναι, να δώσουμε χώρο στους νέους. Στους νέους με υπόβαθρο και γραμμή που δεν μπορεί να πηγάζει παρά μόνο μέσα από την εμπειρία και την σοβαρότητα των παλαιότερων. Όχι στον κάθε αππωμένο που ψάχνει για νέο χόμπι ή εξυπηρετεί την ποσόστωση που θέλει να μοστράρει το κάθε κόμμα. Να επιλέξουμε το νέο που πατά στην δημιουργική πολιτική συνέχεια, στα παραδείγματα αυτών που χαρακτηρίζονται ως καλοί πολιτικοί. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι. 

Τα υπόλοιπα αφορούν σε προσωπικά βίτσια για δόξα. Και χρήμα. Βίτσια που δεν καλύπτουν αυτά του ψηφοφόρου που, όντως, ανησυχεί για το κοινό μας μέλλον.