Περιμένοντας το τέλος τρώγοντας

Περιμένοντας το τέλος τρώγοντας

Και κάπως έτσι, περιμένουμε το κακό να περάσει, μένουμε σπίτι, τρώγοντας και ελπίζοντας πως το θαύμα θα γίνει

Kεντρική εικόνα Νατάσα Σάββα

Αυτό έγινε το 2013.

Αυτό έγινε το 2018:

Το 2020, κάνουμε memes. 

Αντιγράφουμε τα μέτρα των καλαμαράων. 

Οικειοποιούμαστε τις καμπάνιες τους. 

Και φτιάχνουμε banana bread χωρίς σταματημό. 

Το bloomberg συγχαίρει τα αντανακλαστικά και τις πρωτοβουλίες των αδερφών ελλαδιτών και παρόλο που το παλούκι της ύφεσης είναι γνωστό και αναμενόμενο πως θα τους βγει από το λαρύγγι, αυτοί είναι ακατάπαυστοι. 

Στα ελλαδικά κανάλια, οι διαφημίσεις είναι συνεχείς. Δεν διαφημίζουν αυτοκίνητα πιόν, αλλά βαφές μαλλιών. Η Amstel έβγαλε υπεράνω διαφήμιση που με συγκίνησε τα μάλα και υποσχέθηκα πως αν ποτέ πιω μπύρα, θα είναι η υπεράνω, γιατί έτσι μου αρέσει. 

Στην Κύπρο τι; Όπως πολύ επιτυχημένα έγραψε μια φίλη, στην καλύτερη περίπτωση δεν κάνουν κάτι οι εταιρείες στην χειρότερη κάνουν πως δεν τρέχει τίποτα. 

Το digital transformation για το οποίο μιλάνε όλοι, είναι ευκαιρία να το εφαρμόσουμε. Πού είναι; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; 

Μεγάλες εταιρείες που πεισματικά, ηλιθιωδώς και αδικαιολόγητα δεν προωθούσαν το online shopping και home delivery βλέπουν το stock τους να σκονίζεται και τους πελάτες τους να στρέφονται προς μικρές επιχειρήσεις, ευέλικτες που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να στραφούν στο facebook και instagram για να κάνουν πωλήσεις. Αλλά δεν είναι η πώληση, ούτε καν η εξυπηρέτηση, είναι πιο πολύ η παρουσία. Είναι πως τη στιγμή αυτή που δεν μπορώ να φιλήσω την αδερφή μου για να της πω χρόνια πολλά, θα της στείλω ένα δώρο και θα της δείξω και με αυτό τον τρόπο πως τη σκέφτηκα και μου λείπει. 

Στην επιστροφή από το φαρμακείο δεν θα σταματήσω στο καλό φυτώριο γιατί ο μπάτσος καιροφυλακτούσε και μοίραζε πρόστιμα, αλλά θα μπω στο site και θα παραγγείλω να μου φέρουν πετούνιες να φυτέψω στον κήπο και αν site δεν υπάρχει μπορεί εύκολα να γίνει. 


ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Όταν ο πόλεμος λήξει, ο εχθρός θα είναι πιο ορατός;


Αλλά αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι μια πρωτοβουλία. Πέρα από το Μουσείο Παραμυθιού, τίποτα. Τίποτα που να συγκεντρώνει κόσμο, να προσφέρει μαζικά, και να επικοινωνείται σωστά για να ενώσει και εμπνεύσει άπαντες. Μια δράση που να λέει πως είμαστε εδώ και παρόλο που θα είναι δύσκολο, υπάρχει η διάθεση να το παλέψουμε και όχι να το(ν) φάμε. 

Loader