Όλοι μιλάνε σήμερα για την Sanna Marin, την νέα Πρωθυπουργό της Φιλανδίας. Γυναίκα, ετών 34, το πρώτο άτομο από την οικογένειά της που είχε την ευκαιρία να φοιτήσει σε Πανεπιστήμιο - άρα αυτοδημιούργητη - σ’ ένα κυβερνητικό συνδυασμό που περιλαμβάνει τέσσερις ακόμα γυναίκες αρχηγούς κομμάτων. 

Κινδυνεύοντας να γίνω βαρετά αυτοαναφορική, θυμάμαι να γράφω προ αμνημονεύτων χρόνων για τη δύσκολη αρένα της πολιτικής και τις μεγάλες αντοχές που αυτή απαιτεί. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί το πνεύμα - όσο πρόθυμο και να είναι. Επιβάλλεται να είναι σε εγρήγορση και η σαρξ. Λογικό δεν είναι;

Στον απόηχο του πρόσφατου και μίζερου από κάθε άποψη ανασχηματισμού της κυβέρνησης, οι αριθμοί είναι αποκαρδιωτικοί, η πραγματικότητα να’ χαμε να λέγαμε και τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας. Αν μιλούσαμε με μετερεωλογικούς όρους, θα λέγαμε ότι ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ετών 73 με real feel 83, ο νέος Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού 64 με real feel 70+, και ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος Κυριάκος Κούσιος της τρυφερής ηλικίας των 67 θα μπορούσε να είναι άνετα και 80 φεύγα.

Αν τους ρωτούσαμε, εικάζω πως θα τους ξέφευγε ένας επηρμένος καγχασμός λίγο προτού μας σερβίρουν τη χιλιοειπωμένη κονσέρβα “μα εμείς θέλουμε να σπρώξουμε περισσότερους νέους και νέες στα κέντρα αποφάσεων”. Αρκεί βέβαια να τους τσίγκλισεις λιγο ακόμα για να καταλάβεις τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις τους: η πολιτική δεν είναι καλλιστεία, ο παλιός είναι αλλιώς, ζήτω η πατριαρχία, όσο και να χτυπιέστε εμείς θα πεθάνουμε στην καρέκλα μέχρι να μας διαδεχθούν τα παιδιά του κομματικού σωλήνα -οι εξ’ ορισμού γεννημένοι γέροι δηλαδή - και ούτω καθεξής. 

Δεν υποφέρεται άλλο αυτό το θλιβερό θέαμα και δεν υπάρχει κομψός τρόπος να επαναδιατυπωθεί αυτό που όλοι γνωρίζουμε: η σύγχρονη πολιτική έχει ανάγκη από ανθρώπους της εποχής τους, όχι άλλα αποκαϊδια του Jurassic Park. 

Στην Κύπρο, 60 χρόνια πριν, ήμασταν πιο μπροστά