Κάποια από αυτά τα παιδιά, είναι τα «καμάρια» της πατρίδας όπως τα αποκαλούσες. Φούσκωναν τα πνευμόνια σου από υπερηφάνεια, κάθε που τα έβλεπες να παρελαύνουν σε εθνικές επετείους και να κρατάνε λάβαρο την κυπριακή σημαία. 

Κάποια από αυτά τα παιδιά, τίμησαν την πατρίδα φορώντας το χακί πριν φύγουν για σπουδές. 

Κάποια από αυτά τα παιδιά, περιμένεις πως αν χρειαστεί θα φυλάξουν την πατρίδα, προτάσσοντας ακόμη και το σώμα τους.

Κάποια από αυτά, θα γίνουν επιστήμονες και ίσως μιλάνε για αυτούς ανά το παγκόσμιο, αναφερόμενοι στην συμβολή τους σε τεχνολογικές ή ιατρικές ανακαλύψεις και βεβαίως, στην εθνικότητά τους. Κυπριακή!

Κάποια από αυτά, θα παραμείνουν στο εξωτερικό και εσύ θα παραπονιέσαι για την «διαρροή εγκεφάλων». Μυαλά που γεννάει η χώρα μας αλλά που δεν μπορεί να κρατήσει.

Κάποια από αυτά τα παιδιά, θα γίνουν γιατροί και εν τέλει, ίσως επιστρέψουν και…ίσως οι δρόμοι σας συναντηθούν, ίσως σε βοηθήσουν, ίσως σε χειρουργήσουν, ίσως σου σώσουν τη ζωή, ίσως τη δική μου, ίσως των παιδιών μας.

Είναι όλα αυτά τα παιδιά που σήμερα κλείνουμε έξω από τα σύνορα της χώρας λόγω μίας πανδημίας. Για να μην μεταφέρουν τον κορωνοϊό και κινδυνέψουμε. Για να μην βάλουμε σε περαιτέρω κίνδυνο τις ζωές των ευπαθών ομάδων. Ομάδες που αποτελούνται από ανθρώπους που στην τελική, κανείς δεν ρώτησε αν έχουν παιδί ή εγγόνι το οποίο θα ήθελαν να επιστρέψει, παρά το προσωπικό τους ρίσκο.

Επιλέγουμε να τα αφήσουμε σε χώρες -όπως το Ην. Βασίλειο-, επικίνδυνες στην προκειμένη, εφοδιάζοντας τα με 750 ευρώ επιπλέον. Έτσι, δωράκι από το κράτος. Για να γεμίσουν το ψυγείο με τρόφιμα ή να αγοράσουν νέο κινητό όπως διάβασα στο facebook από κάποιους που ξέρουν «καλύτερα» ή …έτσι εικάζουν τουλάχιστον. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Μείνε σπίτι γιατί θα μας πεθάνεις. Το καταλαβαίνεις;

Χωρίς καν να αναρωτηθούμε, αν ανάμεσα σε αυτούς τους 20.000 φοιτητές που βρίσκονται εγκλωβισμένοι αυτή τη στιγμή στο εξωτερικό, δεν υπάρχουν και άτομα με προβλήματα υγείας που τα καθιστούν επίσης ευάλωτες ομάδες και τα οποία θα έπρεπε τουλάχιστον να εξεταστούν και αντιμετωπιστούν με περισσότερη ευαισθησία. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να νοσήσουν, κλεισμένοι μέσα στο φοιτητικό τους διαμέρισμα, χωρίς καμία παροχή ιατρικής περίθαλψης, αφού οι ηγέτες κάποιων από τις χώρες στις οποίες βρίσκονται οι φοιτητές μας, -βλέπε Ην. Βασίλειο- απέδειξαν ότι δεν νοιάζονται για τους υπηκόους τους. Θα ιδρώσει το αυτί τους για τους ξένους;

Όπως έκανε εξάλλου σαφές και με πλήρη απάθεια ο βρετανός πρωθυπουργός, «Πολλές ακόμη οικογένειες θα χάσουν αγαπημένα τους πρόσωπα» και «όσοι  παρουσιάζουν συμπτώματα κορωνοϊού, οφείλουν να παραμείνουν στο σπίτι τους για τουλάχιστον επτά ημέρες. Παράλληλα, στο σπίτι, θα πρέπει να παραμείνουν και τα πρόσωπα που μένουν μαζί». Σε ελεύθερη μετάφραση, όποιος ζήσει, έζησε και όποιος φύγει, αντίο.

Αποφασίζοντας να αφήσουμε λοιπόν, αυτά τα παιδιά, εκτός Κύπρου, δεν είναι ότι τα αφήνουμε στο έλεος της μοίρας τους αλλά στο έλεος των δικών μας κρατικών, αυστηρών μέτρων που και οι πλείστοι πολίτες μοιάζει να επικροτούν. Αποφασίζουμε πως για να «σώσουμε» εμάς, «θυσιάζουμε» όλους όσους νόμιμους πολίτες της κυπριακής δημοκρατίας ξέμειναν στο εξωτερικό, μετά τις 18:00 της 16ης Μαρτίου. 

Για να κρατήσουμε ασφαλή μία σημαντική μερίδα ανθρώπων, «αποκληρώνουμε» μία άλλη μερίδα συνανθρώπων, δει και συμπατριωτών, που κανείς δεν μπορεί να κρίνει αν η ζωή της έχει μικρότερη ή μεγαλύτερη αξία. 

Το κάνουμε όπως μας λένε, για να μην γεμίσουν οι νοσοκομειακές κλίνες με σοβαρά περιστατικά και «cras-άρει» το σύστημα υγείας και το νοσηλευτικό – ιατρικό προσωπικό, φτάσει στο σημείο όπου θα πρέπει να αποφασίσει ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Μεγάλο το βάρος της ευθύνης για να το επωμιστεί κάποιος εξάλλου.

Για να μην φτάσουμε λοιπόν σε αυτό το τραγικό σημείο, εναποθέτουμε την ευθύνη για την υγεία των συγκεκριμένων φοιτητών, στο εθνικό σύστημα υγείας άλλων χωρών, εκείνων στις οποίες σπουδάζουν. Ας αποφασίσουν εκείνοι ποιος θα μπει σε νοσηλευτήριο – αν μπει- και θα βγει – αν βγει-, ζωντανός. 

Κι αφού καθαρίσει η «ατμόσφαιρα» από τον κορωνοϊό, εμείς, μετά από μερικούς μήνες, εδώ θα είμαστε. Για να υποδεχτούμε με αγάπη και πάλι τα παιδιά μας, για να μας διηγηθούν τις ατυχείς περιπέτειες τους, να τα συγχαρούμε για την ευσυνειδησία που υπέδειξαν και ας αυτή είχε ουσιαστικά επιβληθεί από άλλους. Να πάμε όλοι μαζί στην παραλία, να γιορτάσουμε που τα καταφέραμε έστω και προσωρινά, μέχρι τον Σεπτέμβρη που  θα ξαναφύγουν για να συνεχίσουν τις σπουδές τους και αν καταστεί ανάγκη, θα τους κλείσουμε και πάλι τα σύνορα. 

Κι αν ανάμεσα σε όλα αυτά, χρειαστεί να καταμετρήσουμε και ορισμένες απώλειες, θα τις θάψουμε κάτω από το «χαλί»… με ηρωική επιγραφή στην «ταφόπλακα». «Για το δημόσιο καλό». 

Υ.γ. Ας κρατήσουμε επιτέλους ένα μέτρο στη συμπεριφορά μας ως κοινωνία. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε ένα υπερπροστατευμένο περιβάλλον, τα αποκαλούμε «μωρά» μέχρι και τα 60 τους και τώρα ζητάμε από αυτά, να επιδείξουν άκρατη ψυχραιμία, όντας μόνα τους σε μία ξένη χώρα, αφιλόξενη στην παρούσα. Αν μη τι άλλο, ας δείξουμε λίγη κατανόηση και ας σταματήσουμε να τα κάνουμε έρμαια λεκτικής επίθεσης, θεωρώντας τα ως απειλή ή εχθρό. Να θυμάσαι τουλάχιστον ότι είναι τα ίδια παιδιά που έπαιζαν με τα δικά σου μικρά, τα γειτονόπουλα, οι μαθητές σου, οι συμμαθητές των παιδιών σου. Θα μπορούσε σε κάποια άλλη στιγμή, να ήταν η κόρη ή ο γιος σου, οπότε συμπεριφέρσου όπως θα ήθελες να τους συμπεριφερθούν.