Γράφει η Νίκολα Καρατζιά  

Ξέρω όμως κι έναν που δεν έζησε τη γέννηση του παιδιού του. Που δεν άκουσε το πρώτο του κλάμα, δεν είδε το πρώτο του χαμόγελο. Που δεν του κράτησε το χέρι στα πρώτα του βήματα, ούτε άκουσε τις πρώτες του λέξεις. Που δεν είναι στις φωτογραφίες του παιδιού του στα πρώτα του χρόνια.

Έναν πατέρα όμως που ήταν παρών σε κάθε σημαντική στιγμή του παιδιού του στη συνέχεια. 

Έναν πατέρα που ήταν εκεί σε κάθε φορά που χρειαζόταν να σκουπίσει δάκρυα και να επουλώσει πληγές. Ήταν εκεί σε αμέτρητα χαμόγελα και γέλια, πολλά από τα οποία οφείλονταν στον ίδιο. 

Έναν πατέρα που βρίσκεται εκεί για να σηκώσει το παιδί του κάθε φορά που δεν προλάβει να το πιάσει πριν πέσει. 

Ξέρω έναν πατέρα που έμαθε στο παιδί του την έννοια των πιο σημαντικών λέξεων, όπως είναι η αγάπη, ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, η αλήθεια. 

Που ήταν εκεί σε πολλές από τις σημαντικές στιγμές που έμειναν στη μνήμη μα και σε φωτογραφίες. Ήταν εκεί στη γέννηση του εγγονού του και παρών στη ζωή του καθημερινά.

Ξέρω έναν πατέρα, εν ολίγοις, που μπορεί να γνώρισε το παιδί του όταν αυτό ήταν πέντε ετών, μα που είναι πιο αληθινός μπαμπάς από πολλούς που ήταν παρών τη στιγμή της "δημιουργίας". 

Ήταν και είναι παρών σε κάθε στιγμή της εξέλιξης και αυτό έχει σημασία. Πατέρας δεν είναι αυτός που προσφέρει τα γονίδια του αλλά αυτός που προσφέρει ουσία στη ζωή του παιδιού του, όποια γονίδια και αν φέρει αυτό.

Να ζήσουν λοιπόν όλοι οι μπαμπάδες που αξίζουν να έχουν τον τίτλο αυτό. Μπαμπάδες που έβαλαν το χεράκι τους στη σύλληψη αλλά και άλλοι που υιοθέτησαν, που παντρεύτηκαν γυναίκες με παιδιά από προηγούμενους γάμους ή σχέσεις. Παιδιά που αγάπησαν περισσότερο κι από δικά τους.

Να ζήσει ένας πατέρας, μπαμπάς, λατρεία μεγάλη που ξέρω...μα και άλλοι που συμπεριφέρθηκαν ή θα συμπεριφερθούν παρόμοια με αυτόν.