Δεν είμαι client change denier, δεν είμαι μισάνθρωπος (νομίζω), δεν με αφορά το να προβοκάρω χωρίς λόγο και αιτία, έλα όμως που η Greta μου σπάει τα νεύρα και ας έχει γίνει το poster child του οικολογικού κινήματος. 

Εξηγούμαι. 

Ακτιβισμός χωρίς πολιτικά αιτήματα που χρησιμοποιεί την ενοχή και τη ρητορική φόβου για να ευαισθητοποιήσει τον πλανήτη, εξυπηρετεί τι ακριβώς; Για την ακρίβεια, η Greta και οι δράσεις της μου θυμίζουν όλα εκείνα τα End poverty κινήματα που ξεπήδησαν τότε γυρω στο 2004 - ωραία και ευγενή στη σύλληψη τους μεν, αλλά επί της αρχής ανούσια. Όταν το συλλογιστικό σου οπλοστάσιο είναι ανεδαφικές προτάσεις που χρησιμοποιούν την ενοχή ως μοχλό αφύπνισης και παρακίνησης, δεν θα καταφέρεις να πας πολύ μακριά.   

Το awareness μιας γενιάς εφήβων ξαφνικά βρήκε την εκπρόσωπο του σ’ ένα κορίτσι που τα λέει μεν σωστά αλλά προωθεί με τον τρόπο της μια πολιτική οικολογία που αντιδρά βίαια σε οτιδήποτε σύγχρονο ή φιλελεύθερο. Για τις Γκρέτες του πλανήτη, σημασία δεν έχουν τα οικολογικά αιτήματα όσο ο πύρινος, καταγγελτικός τους λόγος. 

Καταλαβαίνω γιατί η Greta πουλάει ως persona αλλά μου σπάει και τα νεύρα. Έγινε mural στο San Francisco, πρωθιέρεια ενός κατεπείγοντος σκοπού μεν, με λάθος ρητορική δε και τώρα σαλπάρει στη Μαδρίτη σαν rock star. Όταν είπε ότι ‘κανονικά θα έπρεπε να είμαι στο σχολείο και όχι εδώ’ (εννοώντας τα Ηνωμένα Έθνη), το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ‘ωραία, και γιατί δεν είσαι στο σχολείο λοιπόν’;

Η κλιματική αλλαγή δεν είναι ζήτημα που θα λυθεί επειδή τα χώνεις στους κάφρους πολιτικούς αυτού του κόσμου. Η αδυναμία τους να διαχειριστούν το πρόβλημα κατ’ ακρίβεια, μας υπενθυμίζει ότι η πραγματική δράση για την ανατροπή της καταστροφής θα προέλθει κυρίως από τις τεχνολογικές εταιρείες-κολοσσούς και από την έρευνα. Είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο που οι λαϊκιστικές ιαχές της Greta για αποανάπτυξη μου φαίνονται τελικά τόσο παιδαριώδεις και μακροπρόθεσμα επικίνδυνες. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Ελλαδίτης ενθουσιάστηκε με το nightlife της Κύπρου*