Συνέντευξη στη Νίκολα Καρατζιά

Πόσο κοπρόσκυλο αισθάνεσαι Μάριε γενικώς και ειδικώς αυτή την εποχή και πόσο ντρέπεσαι γι’ αυτό;

Ποιος έχει χρόνο για ντροπές, γενικώς και ειδικώς.

Τι σημαίνει ουσιαστικά για εσένα αυτή η λέξη;

Ο τεμπέλης δεν είναι; Καλή είναι κι η τεμπελιά που και που. Δημιουργική. Μερικές από τις ωραιότερες μου ιδέες τις είχα κοιτώντας το ταβάνι.

Πως και το συγκεκριμένο θεατρικό έργο «Αντίο Κοπρόσκυλα», μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη;

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Αντρέας Κυριάκου, το πρότεινε κι εμείς βεβαίως συμφωνήσαμε. Θα είμαστε όλο το καστ της παράστασης, ενώ έχουν προστεθεί κι άλλοι ηθοποιοί για την κινηματογραφική μεταφορά.

Πότε ολοκληρώνονται τα γυρίσματα και πότε βγαίνει στους κυπριακούς κινηματογράφους;

Ξεκινήσαμε κάποια γυρίσματα με το τέλος της παράστασης πέρσι, μετά το αφήσαμε για λίγο επειδή όλοι τρέχαμε με δουλειές. Φέτος, επιστρέψαμε για την ολοκλήρωσή τους. Δεν έχω ιδέα όμως πότε θα το δούμε στους κινηματογράφους. Αυτά τα ξέρει καλύτερα ο Αντρέας. Να τον ρωτήσεις, θα θελα κι εγώ να ξέρω.

Το σκυλί μου πάντως θέλει δημόσια απολογία που συγκρίνετε το είδος του με το ανθρώπινο.

Το σκυλί σου ομολογώ πως έχει όλο το δίκιο με το μέρος του. Προσωπικά απολογούμαι.

Ποια θεωρείς αλήθεια τη μεγαλύτερη «κοπροσκυλιά-ολιγωρία» που διαπράχθηκε τα τελευταία χρόνια σε Κύπρο ή ανά το παγκόσμιο, η οποία θα ήθελες αν γινόταν να διαγραφεί από την ιστορία;

Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσει ένας αέρας...

Προφανώς μία λύση στο Κυπριακό. Σε θλίβει ή σε εξοργίζει η ανυπαρξία ουσιαστικών εξελίξεων;

Δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε αυτό αλλά σε μία γενικότερη στάση που θεωρώ ότι μας χαρακτηρίζει ως λαό. Περιμένουμε και καρτερούμε για τα πράγματα να γίνουν, χωρίς ουσιαστικά να κάνουμε κάτι. Μας αρκεί να τα καρτερούμε, να τα επιθυμούμε.

Ως σκηνοθέτης, θα ήθελες να ανεβάσεις κάποια στιγμή ένα έργο με βαθιά πολιτικά μηνύματα ή ακόμη που να πραγματεύεται την κυπριακή ιστορία;

Δεν έχω ακόμα ασχοληθεί με το πολιτικό θέατρο αλλά δεν είναι κάτι το οποίο αποκλείω. Για την ώρα αυτό που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα είναι το ψυχολογικό, ανθρωποκεντρικό θέατρο.

Αυτή τη στιγμή σκηνοθετείς και πάλι ένα νέο έργο στον ΘΟΚ. Μίλησέ μας λίγο για αυτή τη συνεργασία.

Ναι, πρόκειται να σκηνοθετήσω ένα νέο έργο του Κώστα Μαννούρη. Ονομάζεται “Πρόσοψη” και είναι κωμωδία. Μιλά για την απιστία, την προδοσία και για τη δίψα του κάθε ανθρώπου να βρει ένα έτερο σώμα. Κάνουμε πρεμιέρα στις 3 Απριλίου και οι παραστάσεις θα διαρκέσουν περίπου ένα μήνα. Οι ηθοποιοί είναι οι: Έρικα Μπεγέτη, Μαρύλια Γιαλλουρίδου και Σάββας Μενοίκου. Η διανομή βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.

Αλήθεια, γιατί αναφέρεσαι σε έτερον "σώμα" και όχι ήμισυ ως είθισται; Εκ προθέσεως αφού πιστεύεις ότι κανείς δεν μας συμπληρώνει υπαρξιακά;

Πιστεύω πως η συνάντηση δύο ολόκληρων είναι πάντα ευτυχέστερη από τη συνάντηση δύο μισών. Όταν κάτι σου λείπει, χρειάζεσαι κάποιον να στο προσφέρει και κατά συνέπεια αναπτύσσεις μία εξάρτηση. Τι γίνεται λοιπόν όταν ο άλλος πάψει να στο προσφέρει ή όταν εσύ δεν το έχεις ανάγκη πια; Όταν είσαι ολόκληρος θες τον άλλον γι' αυτό που είναι και όχι για αυτό που τον έχεις ανάγκη να σου προσφέρει.

Ένας τρόπος σκέψης θεωρητικά πολύ τακτοποιημένος αλλά ίσως όχι και τόσο "βατός" για τον μέσο άνθρωπο που διακατέχεται και από ανασφάλειες. Εσύ δεν έχεις; 

Σίγουρα έχω. Αλλά πρέπει όλοι να καταλάβουμε κάτι. Όταν μας απορρίπτει κάποιος που μας ενδιαφέρει, αυτό δεν θα πει πως δεν αξίζουμε ή πως δεν είμαστε αρκετά καλοί. Δεν θα έπρεπε να παίρνουμε μία απόρριψη τόσο προσωπικά. Είναι αυτό που είπα και προηγουμένως. Συνήθως όλοι έχουμε ανάγκη από κάτι και ψάχνουμε κάποιον που να μπορεί να μας καλύψει αυτό το κενό. Αυτό το ονομάσαμε αγάπη και όχι δεν υπάρχει καμία ανιδιοτέλεια σε αυτήν. Όλοι μας θέλουμε κάτι από τον άλλον.

Μου δίνεις πάσα. Συνήθως αποζητάμε κάτι από τους ζωντανούς. Για εσένα ωστόσο, σε επεισόδιο του νέου κύκλου της σειράς «Κάρμα», μαθαίνω ότι ισχύει κάτι διαφορετικό.

Σωστά άκουσες (γελάει). Συμμετέχω σε ένα επεισόδιο που αφορά σε περίπτωση νεκροφιλίας. Αν και τα γυρίσματα έχουν ολοκληρωθεί, ίσως καθυστερήσουν την προβολή του γιατί όπως μου είπε η Χριστιάνα Αρτεμίου, το αποτέλεσμα βγήκε πολύ σκληρό. Αυτό βεβαίως το θεωρώ επιτυχία. Δεν υπάρχει λόγος να ωραιοποιούμε τα πάντα, να κρύβουμε την ασκήμια τους. Να ξυπνάμε επιτέλους σιγά σιγά σε αυτό το νησί. Δεν είμαστε πάντα παράδεισος. Χρησιμοποιώ τη λέξη είμαστε και όχι είναι, επειδή εμείς οι άνθρωποι είμαστε ο τόπος.

Άκρατα κυνικός, ρεαλιστής ή απογοητευμένος;

Ρεαλιστής. Πολλές φορές βλέπουμε τον ρεαλιστή αρνητικά, επειδή θεωρούμε πως είναι αυτός που απλώς αποδέχεται την πραγματικότητα. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο ρεαλιστής επιλέγει να δει καθαρά και με θάρρος την πραγματικότητα, αλλά τίποτα δεν τον εμποδίζει από το να οραματιστεί κάτι καλύτερο και να αλλάξει μία κατάσταση. Κι αν πάλι δεν μπορεί να την αλλάξει, η ζωή συνεχίζεται.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Το EKKY διαθέτει αρχιτεκτονική ταυτότητα. Η Κύπρος όμως;

Η δική σου ζωή αυτή τη στιγμή συνεχίζεται στην Κύπρο. Πόσο θα κάτσεις εδώ;

Θα μείνω εδώ μέχρι και την πρεμιέρα του έργου στον ΘΟΚ. Μετά επιστρέφω στην Αθήνα.

Τελικά έχεις περισσότερους ανοικτούς «λογαριασμούς» με Κύπρο ή Ελλάδα;

Εκ των πραγμάτων με την Κύπρο. Εδώ ήμουνα τα τελευταία οκτώ χρόνια, ενώ στην Αθήνα είμαι περίπου 5 μήνες τώρα. Τα πράγματα κι εκεί παίρνουν σιγά σιγά το δρόμο τους. Χρειάζεται υπομονή κι επιμονή.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Μάριος Μεττής - Όταν τα ταλέντα, μας εγκαταλείπουν

Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο Μάριου Μεττή

ΣΧΕΤΙΚΟ: Μάριος Μεττής: Η Muttertändelei είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα