Αντώνης Μποσκοΐτης: «Άνθρωποι σαν τον Χριστιανόπουλο, δεν θέλουν να τους προσεγγίζεις με αγιογραφικό σκοπό»

Ο Έλληνας δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής και συγγραφέας μιλά στην Avant Garde για την παράσταση που υπογράφει «Το Ταγκαλάκι» που αποτελεί θεατροποίηση μίας συνέντευξης του Ντίνου Χριστιανόπουλου και θα την δούμε στο θέατρο Ριάλτο

08 Sep 2023

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης μίλησε για το έργο, την γνωριμία του με τον Χριστιανόπουλο και πως θα αντιμετώπιζε, ίσως, ο ίδιος ο ποιητής την παράσταση αν την παρακολουθούσε σήμερα.

O Ντίνος Χριστιανόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ποιητές που έφυγε από την ζωή τον Αύγουστο του 2020. Ένας άνθρωπος αντιφατικός, αιρετικός, απρόβλεπτος, προκλητικός, δεν κολάκευε κανένα, με ιδιότυπες ατάκες, καυστικό χιούμορ και δηλητηριώδη κριτική για πρόσωπα και καταστάσεις. Σήμερα, εκείνο που μένει είναι το σπουδαίο έργο του, ο ιδιότυπος χαρακτήρας του και οι γεμάτοι ευαισθησία, ερωτισμό και ρεαλισμό στίχοι του.

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης με την ιδιότητά του ως δημοσιογράφος τον συνάντησε το 2013 για μία συνέντευξη που τελικά όπως ανέφερε κατέληξε σε μία μεγάλη, τρίωρη συζήτηση που θα μπορούσε να γίνει ένας ενδιαφέρον θεατρικός μονόλογος. Αρκετά χρόνια μετά, ο δημοσιογράφος ξαναπήρε αυτή την συνέντευξη μεταφέροντάς την στο θέατρο με τον τίτλο «Το Ταγκαλάκι» και τον ηθοποιό Χάρη Φλέουρα στον ρόλο του Χριστιανόπουλου. Η παράσταση ταξιδεύει στην Κύπρο και ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Ριάλτο την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου.

Πώς αποφασίσατε αυτή η συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου να γίνει θεατρικό έργο και να είστε εσείς ο δημιουργός;

Τη στιγμή που εμένα είχε δεχτεί στο σπίτι του το 2013 και συνομιλήσαμε για αρκετές ώρες, εγώ θα ήμουν αυτός που θα αποφάσιζα να μετατρέψω σε θεατρικό τη συνέντευξη μας, άρα να είμαι και ο «δημιουργός», όπως λέτε. Μου έχει συμβεί σε πολλές συνεντεύξεις μου, με το που τελειώνουν και αποχωρίζομαι τον συνεντευξιαζόμενο, να λέω μέσα μου πως αυτό δεν ήταν συνέντευξη απλή, αλλά κανονικός θεατρικός μονόλογος. Φαντάζεστε πως μια προσωπικότητα σαν του Χριστιανόπουλου προσφέρεται κάλλιστα για μεταφορά στη σκηνή, ειδικά αν ο συγγραφέας μεταχειρίζεται δικά του λόγια, τα οποία κατάφερε να του εκμαιεύσει. Αυτό το έργο το φανταζόμουν από το 2017 περίπου. Το 2021 μες την πανδημία, μία θεατρική ομάδα της Θεσσαλονίκης μου ’χε ζητήσει ακριβώς το ίδιο: Να δώσω την άδεια να θεατροποιήσουν τη συγκεκριμένη συνέντευξη μου. Το δέχτηκα υπό τη λογική: «Ας το κάνουν άλλοι, εφόσον με πρόλαβαν και ούτως ή άλλως δικό μου είναι το κείμενο». Δεν έγινε όμως τίποτα, όπως δηλαδή συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, κι έτσι γρήγορα σχετικά προχώρησα στη δική μου θεατροποιημένη βερσιόν της συνέντευξης.

Τι σας παίδεψε περισσότερο στην διάρκεια της μεταφοράς αυτής της συνέντευξης στο θέατρο;

Δεν με παίδεψε τίποτα, ειλικρινά. Φρόντισα απλά να ισοσταθμιστούν τα στοιχεία όλα που συνθέτουν την προσωπικότητα του Χριστιανόπουλου, το βιτριολικό χιούμορ, η υπέρμετρη ευαισθησία του, η αβάστακτη μοναξιά του, η αιρετική γνώμη του για την πολιτική, όπως και για πολλά Ιερά Τέρατα του ελληνικού πολιτισμού.

Εξηγήστε μας λίγο και τον τίτλο της παράστασης. Γιατί τον επιλέξατε;

Γιατί είναι μία λέξη που μένει, πολύ γνωστή στη Θεσσαλονίκη, αλλά όχι τόσο στην Αθήνα και, φαντάζομαι, καθόλου στην Κύπρο. Είναι απ’ τη μια το πειραχτήρι, το διαβολάκι, δηλαδή ο Χριστιανόπουλος, όπως κι απ’ την άλλη το τσογλανάκι, το τυχάρπαστο ον, δηλαδή τα αγόρια του λούμπεν προλεταριάτου, που εξελίχτηκαν σε θλιβερούς μικροαστούς, κατά πώς θα έλεγε και ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι.

Τι θα δούμε να συμβαίνει επί σκηνής και πώς χαρακτηρίζετε εσείς αυτή την παράσταση;

Θα δείτε καταρχάς και θα γνωρίσετε τον Χάρη Φλέουρα, έναν εκπληκτικό ηθοποιό, που μελέτησε πολύ τον Χριστιανόπουλο ώστε να μπαίνει απόλυτα στα παπούτσια του, που λέμε. Η παράσταση είναι κλασική, συμβατική αν θέλετε, με εμένα δίπλα του να υποδύομαι τον εαυτό μου, τον δημοσιογράφο, και με όλη την υποτυπώδη θεατρική δράση να εξελίσσεται μέσα στο γραφείο του ποιητή. Είναι μία παράσταση που αποτελείται από δύο κύρια στοιχεία: Το κείμενο, τον ίδιο τον λόγο του ποιητή και, βέβαια, την ερμηνεία του Φλέουρα.

Ο θεατής φεύγοντας από την αίθουσα τι θα πάρει από τον Χριστιανόπουλο ή τι είναι εκείνο που εσείς θα θέλατε να πάρει καλύτερα;

Εγώ θα ήθελα, φεύγοντας από την παράσταση ο θεατής, να τρέξει κυριολεκτικά και να αναζητήσει τα βιβλία του Χριστιανόπουλου. Αυτό έχουμε δει να συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη που κάναμε πρεμιέρα τον περασμένο Απρίλιο. Και αυτό αρκεί. Ας γίνει η παράσταση η αφορμή γνωριμίας ενός πιο νεανικού κοινού με τη γραφή του Χριστιανόπουλου.

Μετά την γνωριμία σας με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο αλλά και κατά την διάρκεια της συγγραφής αυτού του έργου τι άνθρωπος θα λέγατε πως ήταν και τι ήταν αυτό που το έκανε τόσο επιθετικό καμία φορά στις συνεντεύξεις ή τις δημόσιες εμφανίσεις του;

Ξέρω πολλούς που τον αντιπαθούσαν. Κι άλλους, πιο πολλούς ακόμη, που δεν τον άντεχαν ειδικά τα τελευταία χρόνια που ήταν ακμαίος. Εγώ πάλι γνώρισα έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο που μάλλον ταίριαξαν οι χημείες μας, αν υποτεθεί πως θα με δεχόταν μόνο για μισή ώρα και τελικά έκατσα ένα τρίωρο δίπλα του. Γελάσαμε πολύ, πάρα πολύ, κάτι που δεν μπορούσε να μην αποτυπωθεί στο θεατρικό κείμενο. Ταυτόχρονα, έφυγα – θυμάμαι – συγκινημένος, αλλά και με μια τεράστια χαρά που επιτέλους είχα καταγράψει μία συνομιλία μας, όπως την ονειρευόμουν.

Αν έβλεπε σήμερα την παράσταση ο ίδιο ο Χριστιανόπουλος τι πιστεύετε ότι θα σας έλεγε;

Στην αρχή έλεγα πως θα μας έπαιρνε με τις πέτρες. Όταν όμως οι αντιδράσεις των φίλων, συγγενών του κ.λπ. ήταν κάτι παραπάνω από θερμές, καταλάβαμε ότι μάλλον κάτι καλό κάναμε που πιθανότατα – και το λέω με κάθε επιφύλαξη – να άρεσε και του ίδιου. Πάντως, επειδή αντιδράσεις είχα και από τον Νίκο Κούνδουρο, όταν είχα κάνει ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτόν το 2010, συνειδητοποίησα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους προσεγγίζεις με αγιογραφικό σκοπό.