Η εξόχως τιμητική βράβευση του Izel Seylani στο Διεθνές Φεστιβάλ του Maltepe στην Κωνσταντινούπολη, όπου κέρδισε εξ ημισείας με τον Γιώργο Κυριάκου το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού είναι μόνο μία ψηφίδα στη θαυμαστή πορεία του τριαντάρη Κύπριου ηθοποιού, ο οποίος προσφάτως ολοκλήρωσε και το διδακτορικό του στη θεατρική εκπαίδευση.

Με αφορμή τη συμμετοχή του στη νέα παραγωγή του Θεάτρου Αντίλογος  «1964», που τρέχει αυτές τις μέρες, ακολουθεί μία σύντομη εντούτοις επί της ουσίας κουβέντα μαζί του.

Πού αποδίδεις τη μεγάλη επιτυχία του «Περιμένοντας τον Γκοντό» τόσο στην Κύπρο όσο και στην Τουρκία;

H επιτυχία της παράστασης έχει να κάνει με τις ισχυρές δυναμικές της που φανερώθηκαν από την πρώτη στιγμή. Η αρχή έγινε με το πασίγνωστο κείμενο του Μπέκετ και την ιδιοφυή διασκευή και σκηνοθεσία του Σιλβέστρου. Πολύ σημαντικό αποδείχθηκε και το γεγονός ότι το Θέατρο Αντίλογος κατόρθωσε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που εμφανίστηκαν μπροστά μας, αφού οι πρόβες έγιναν κατά τη διάρκεια των lockdowns, με τους γνωστούς περιορισμούς στη διακίνηση από τα οδοφράγματα. Πιστεύω ότι τόσο πολιτικά όσο και καλλιτεχνικά αυτή η παράσταση κατόρθωσε να εκπροσωπήσει με μεγάλη επιτυχία το κίνημα της ειρήνης και της επανένωσης, τόσο ανάμεσα σε νέους του τόπου μας όσο και ανάμεσα σε μεγαλύτερους.

Τι αισθάνθηκες μόλις έμαθες ότι κέρδισες το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μαλτεπέ στην Τουρκία;

Τη βραδιά που γινόταν η τελετή βράβευσης βρισκόμασταν με τον Γιώργο Κυριάκου, που πήραμε μαζί το βραβείο, στο πάρκο της Ακρόπολης στη Λευκωσία, όπου παίζαμε την παράσταση στο πλαίσιο του Book Festival.

Βιώσαμε την ιστορική εκείνη στιγμή της βράβευσής μας στην Κωνσταντινούπολη, όλοι μαζί, και το βραβείο αυτό σίγουρα το αντιλαμβάνομαι ως αποτέλεσμα της ομαδικής μας δουλειάς. Είναι ένα βραβείο που το αφιερώνω στο Θέατρο Αντίλογος και αισθάνομαι πολύ περήφανος και αισιόδοξος γι’ αυτό που κατορθώσαμε μέσω της τέχνης. Είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω κάνοντας περισσότερα για προώθηση των ιδεών, της φιλοσοφίας μας και της πολιτικής μας αντίληψης για ειρηνική συνύπαρξη στην κοινή μας πατρίδα.

Προσφάτως κέρδισες ακόμη ένα βραβείο καλύτερου ηθοποιού στo Πουέρτο Ρίκο;

Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μου πορείας έχω κερδίσει συνολικά τέσσερα βραβεία ως καλύτερος ηθοποιός από φεστιβάλ στην Κύπρο, στο Πουέρτο Ρίκο και στην Τουρκία. 

Ένα βραβείο για τη συμμετοχή μου στην ταινία “Weekend” που είχε σκηνοθετήσει ο Talat Gökdemir,  δύο βραβεία για την ταινία “Delivery” από τον Dogus Ozokutan και το βραβείο για τον Περιμένοντας τον Γκοντό από τον Κώστα Σιλβέστρο.

Παρόλο που τα βραβεία σε βοηθούν να αποκτήσεις μεγαλύτερα κίνητρα για την καλλιτεχνική σου, ατομική εξέλιξη, ποτέ δεν τα αντιμετωπίζω μόνο ως δικά μου. Είναι πάντοτε αποτέλεσμα καλής ομαδικής δουλειάς.

Την όλη εμπειρία του «Περιμένοντας τον Γκοντό» πώς θα την χαρακτήριζες;

Ως τη δυσκολότερη δουλειά που έχω κάνει από άποψη γραφειοκρατίας και περιορισμών λόγω κόβιτ και ταυτόχρονα ως το πιο αισιόδοξο, συγκινητικό και συναισθηματικό πρότζεκτ της ζωής μου, στο οποίο αφοσιώθηκα πλήρως και όπου η συνεργασία υπήρξε άψογη.

Ισχύει ότι είχες ευκαιρίες να εργαστείς στην Τουρκία και προτίμησες να μείνεις στην Κύπρο;

Ολοκλήρωσα τις προπτυχιακές μου σπουδές στο Εθνικό Ωδείο της Τουρκίας, όπου τελείωσα με άριστα και στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στις Τέχνες στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ (MA in Theatre and Performance). Είναι αλήθεια ότι, λόγω των γνωριμιών και των διασυνδέσεων μου έχω από το 2007 δεχτεί πολλές επαγγελματικές προτάσεις για να εργαστώ στην Τουρκία, τόσο για ταινίες και σειρές όσο και στο θέατρο. Η Τουρκία είναι σήμερα μια χώρα με τεράστια βιομηχανία στις τηλεοπτικές σειρές, δυστυχώς όμως η τέχνη, η αισθητική και η φιλοσοφία που τις διέπει δεν με αντιπροσωπεύουν. Προτίμησα επομένως να εργαστώ για την τέχνη και όχι για τη φήμη και τα λεφτά.

Ολοκλήρωσες και το διδακτορικό σου πριν από λίγο καιρό, με τι έχει να κάνει;

Αγαπώ το διάβασμα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου θυμάμαι να δίνω μεγάλη σημασία στις πηγές και δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα. Αποφάσισα να κάνω ένα διδακτορικό στη θεατρική εκπαίδευση, το οποίο με βοήθησε πολύ στο να διατηρούμαι ενήμερος γύρω από τις σύγχρονες θεατρικές εξελίξεις σε θεωρητικό επίπεδο. 

Λίγα λόγια, τέλος, για τη νέα σου συνεργασία με το Θέατρο Αντίλογος;

Καταρχάς να τονίσω ότι για μένα το Θέατρο Αντίλογος δεν είναι μόνο μια επαγγελματική στέγη που μου προσφέρει ρόλους για δουλειά αλλά κυρίως μια ομάδα από συντρόφους που αντιλαμβάνεται το θέατρο ως πολιτικό εργαλείο και ως εικαστική αντίδραση απέναντι στα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Πραγματικά, είναι ένα θέατρο που έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου. 

Αυτές τις μέρες συμμετέχω ως ηθοποιός στην παράσταση 1964 του Μιχάλη Παπαδόπουλου και σε σκηνοθεσία Αλεξίας Παπαλαζάρου. Το έργο τοποθετείται στην Κύπρο της δεκαετίας του 60’ και πρωταγωνίστριες είναι τέσσερις Τουρκοκύπριες γυναίκες. Μέσω της παράστασης, φανερώνονται όλες οι πολιτικές, ιστορικές και κοινωνικές πραγματικότητες της τότε εποχής.