Κωνσταντίνος Τσίτσιος: «Είμαι ένας ηθοποιός που του αρέσει να γράφει»

Ο Κύπριος ηθοποιός μιλά για το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα με τον θεατρικό μονόλογο «Τον γάτο μου τον λεν Σωτήρη» που κάνει πρεμιέρα στις 25 Μαρτίου

17 Mar 2023

Ο Κωνσταντίνος Τσίτσιος ανήκει στη νέα φουρνιά των Κυπρίων ηθοποιών και τον έχουμε παρακολουθήσει σε μερικές θεατρικές αλλά και τηλεοπτικές του δουλειές. Αυτή την φορά, μιλήσαμε μαζί του υπό την ιδιότητά του ως θεατρικού συγγραφέα αλλά και σκηνοθέτη με αφορμή το ανέβασμα του πρώτου του έργου, ενός θεατρικού μονολόγου που τιτλοφορείται «Τον γάτο μου τον λεν Σωτήρη» με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Αναγιωτό.

Πρόκειται για την ιστορία του Τάσου ο οποίος έπειτα από μία μεγάλη καταστροφή στη Γη παραμένει κλεισμένος, μόνος σε ένα υπόγειο με μοναδική συντροφιά του τον γάτο του Σωτήρη. Μία πάλη μεταξύ μνήμης, μοναξιά, φόβου και θάρρους. Ο ήρωας βρίσκεται σε συνεχή διλήμματα και μέσα σε αυτή την μοναξιά προσπαθεί να ανασκαλίσει το παρελθόν και επαναφέρει στο μυαλό του όλα τα γεγονότα της ζωής του.

Μία ενδιαφέρουσα ιστορία η οποία γράφτηκε από τον Κωνσταντίνο Τσίτσιο κατά τη διάρκεια μίας προσωπικής του μεταβατικής περιόδου την εποχή της πανδημίας. Όλα αυτά έγιναν η μαγιά για το πρώτο του θεατρικό έργο που ανεβαίνει στις 25 Μαρτίου στο Flea Theatre.

Κωνσταντίνε είσαι ηθοποιός αλλά αυτή τη φορά θα σε δούμε στον ρόλο του θεατρικού συγγραφέα. Ποια είναι η ενασχόληση σου με το κομμάτι αυτό και πώς σκοπεύεις να το αναπτύξεις στο μέλλον;

Για να είμαι ειλικρινής πάντα έγραφα διάφορα, άσχετο αν κάτι δικό μου τώρα βγαίνει προς τα έξω σε κοινή θέα για πρώτη φορά. Το γεγονός ότι βρήκε τον δρόμο του αυτό το συγκεκριμένο έργο προς το φως δεν ξέρω αν με κάνει συγγραφέα. Μπορούμε εν δυνάμει να είμαστε όλοι πολλά πράγματα κατά καιρούς, αλλά εγώ τώρα, την δεδομένη στιγμή είμαι ένας ηθοποιός που έχει την ανάγκη να γράφει. Και το λέω αυτό ακριβώς για να μην έχω πολλές απαιτήσεις από τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να παραμείνει αυτή η διαδικασία υγιής και δημιουργική. Είμαι ένας ηθοποιός που το αρέσει να γράφει. Αν ονομάσω τον εαυτό μου συγγραφέα αυτόματα αυτοπροδιορίζομαι ως κάτι άλλο και οι απαιτήσεις που έχω από εμένα τον ίδιο είναι υψηλότερες. Θέλω να μπορώ να γράφω χωρίς ταμπέλες για να είμαι πιο ήσυχος και ειλικρινής ως προς το αποτέλεσμα. Το πώς μπορεί κάποιος να με ονομάσει σε βάθος χρόνου δεν μπορώ να το ξέρω. Όσον αφορά τώρα την ενασχόληση μου με αυτό, μπορώ να πω ότι είναι μια διαδικασία συμπληρωματική. Τι εννοώ μ’ αυτό; Είναι πως το γράψιμο ήταν πάντοτε ένας τρόπος να αλληλοσυμπληρώνεται μια δημιουργική διαδικασία. Για παράδειγμα όταν περνάω καλά σε μια δουλειά στο θέατρο και το κλίμα είναι πρόσφορο πιάνω τον εαυτό μου να έχει την ανάγκη να γράφει. Ξαφνικά υπάρχουν ερεθίσματα. Το μυαλό είναι σε εγρήγορση. Πιστεύω πως η δημιουργία τροφοδοτεί δημιουργία. Θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσω να γράφω γιατί όπως είχα πει και πιο πριν είναι μια ανάγκη. Θέλω δηλαδή να συνεχίσω να πειραματίζομαι. Αν κάτι καινούριο προκύψει και ξαναδεί το φως καλώς να έρθει, αν όχι, δεν πειράζει.

Ποιες είναι οι θεματικές που σε απασχολούν σήμερα ως ένα νέο θεατρικό συγγραφέα;

Πιστεύω πως οι θεματικές που απασχολούσαν και θα απασχολούν κάθε συγγραφέα σε όποια εποχή και να βρίσκεται είναι το βασικό τρίπτυχο του «έρωτας, θάνατος, χρήμα» και οτιδήποτε μπορεί να προκύπτει μέσα από αυτόν τον βασικό πυλώνα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό. Είναι η βάση. Η ύπαρξή μας καθορίζεται από αυτά τα τρία χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει έργο που να μην εμπεριέχονται αυτές οι τρεις έννοιες. Δεν υπάρχει. Δεν θα μπορούσαν να μην απασχολούν και εμένα αυτές οι έννοιες. Το θέμα είναι πώς αυτές διαφοροποιούνται στην εποχή που ζούμε και πως επηρεάζομαι εγώ από αυτό. Στόχος μου είναι να γραφώ στο τώρα. Πως επηρεάζει ο έρωτας την ζωή μου τώρα, πώς επηρεάζει ο θάνατος την ζωή μου τώρα, πως επηρεάζουν τα χρήματα την ζωή μου τώρα.

Ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσεις το γράψιμο για τον συγκεκριμένο θεατρικό μονόλογο;

Η αφορμή ήρθε σε συνδυασμό με μια αρκετά δύσκολα μεταβατική περίοδο για μένα. Η πρώτη αφορμή ήταν η μόνιμη εγκατάσταση μου στην Κύπρο από την Αθήνα, στην συνέχεια η διαχείριση μιας καινούριας πραγματικότητας που εμπεριείχε αμέτρητα και ασταμάτητα μέτρα για τον covid, η μετακόμιση μου στην Λευκωσία και εν κατακλείδι η εξεύρεση δουλειάς στον τομέα μου. Ήταν εν ολίγοις σαν να έπεσα με φόρα από τον Άρη. Όλα αυτά δημιούργησαν την ανάγκη για την συγγραφή μάλλον, του εν λόγω μονολόγου. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου όταν ξεκίνησα. Ξεκίνησα να γράφω σκόρπια, κάποιες σκέψεις και εντελώς συνειρμικά που στην συνέχεια απέκτησαν ένα ενδιαφέρον. Εκεί είπα οκ. Αφού γράφω σε πρώτο πρόσωπο και είδη μπορώ να διακρίνω ένα βασικό στόρι γιατί δεν το τραβάω απ’ τα μαλλιά μπας και βγει κάτι. Εκεί τοποθέτησα τον χαρακτήρα σε συγκεκριμένο χωρόχρονο και ξεκίνησα να κτίζω πάνω σ αυτόν.

Μίλησε μας λίγο για το έργο, την υπόθεση και από ποια στοιχεία είναι φτιαγμένος ο ήρωάς σου;

Το έργο περιστρέφεται γύρω από τον Τάσο, τριάντα εφτά ετών, ο οποίος εδώ και κάποιους μήνες έπειτα από μια τεράστια παγκόσμια καταστροφή που έχει αφανίσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Γης, βρίσκεται έγκλειστος σε ένα υπόγειο, με διαταγή του κράτους για την ασφάλεια των πολιτών. Μοναδική συντροφιά του Τάσου στο υπόγειο, κατά την διάρκεια του εγκλεισμού του, υπήρξε ο μέχρι πρότινος αποθανών Σωτήρης, ένα μαύρο γατί. Μια κονσέρβα από πατέ κουνελιού ίσως και η τελευταία που του απομένει για να επιβιώσει, τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να θυμηθεί πλέον πότε πέθανε ο κολλητός του Σωτήρης. Το τελευταίο αληθινό πράγμα που αγάπησε. Στην προσπάθεια του να θυμηθεί λοιπόν πότε απεβίωσε το μαύρο γατί του συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να θυμηθεί επίσης βασικά πράγματα για την περασμένη ζωή του. Οι πληροφορίες, οι ημερομηνίες και τα γεγονότα κουβαριάζονται και ξεπετάγονται από το πουθενά τραγούδια και στιχάκια. Το φαγητό αφού τελειώνει και θα αναγκαστεί να βγει έξω σε έναν αβέβαια καταστροφικό κόσμο, ξεκινάει έναν μαραθώνιο προσπαθώντας να θυμηθεί ποιος είναι. Τι αγάπησε, ποιες είναι οι ρίζες του, ποιος θα ήθελε να γίνει τελικά. Αποφασίζει να συλλέξει τρεις βασικές μνήμες που τον καθόρισαν ως άνθρωπο για να μπορεί να βγει καθαρός σε έναν μάταιο κόσμο, έστω και αν δεν υπάρχει αέρας βγαίνοντας και πεθάνει τελικά από ασφυξία. Ο Τάσος νομίζω πως εμπεριέχει κάποιες από τίς ανησυχίες που παρουσιάζονται σε κάθε νέο άνθρωπο της γενιάς μου που βλέπει τις προσδοκίες που είχε η προηγούμενη γενιά από αυτόν να πέφτουν στο κενό. Υποφέρει από αυτά που πίστευε πως θα έπρεπε να καταφέρει, και αν τα κατάφερε τελικά δεν τα ήθελε.

Ο ήρωάς σου βρίσκεται σε ένα δίλημα ζωής ή θανάτου. Και για τα δύο όμως δεν ξέρει τι τον περιμένει. Μήπως είναι αυτός ο σύγχρονος άνθρωπος;

Νομίζω πως κανένας άνθρωπος δεν ξέρει τι τον περιμένει και πάντα βρίσκεται μπροστά σε διλήμματα, αν και παλαιοτέρα οι άνθρωποι πιστεύω ήταν πιο καθαροί και τα διλήμματά τους ήταν πιο αγνά. Δεν υπήρχαν οι ανάγκες που προσπαθεί ο σύγχρονος μηχανισμός να μας πείσει ότι έχουμε. Οι πιο παλιοί είχαν πιο καθαρή εικόνα, έλεγαν θέλω αυτό, μου αρέσει, δεν θέλω αυτό δεν μου αρέσει, τέλος. Τώρα δεν ξέρουμε τι θέλουμε, έχουμε να διαχειριστούμε πολλή πληροφορία και οι φτιαχτές ανάγκες μας κάνουν δυστυχισμένους. Σίγουρα όλοι βρισκόμαστε καθημερινά μπροστά σε διλήμματα άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα και όλοι κάνουμε επιλογές. Δεν πιστεύω όμως στην τύχη με τον γενικό της όρο. Πιστεύω πως εμείς οι ίδιοι προκαλούμε την τύχη μας. Κανείς ποτέ δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει όμως μπορεί να καθορίσει, ή τουλάχιστον να οδηγήσει σε τι τελικά θα του βραδιάσει. Όταν κάνεις τον απολογισμό σου, τότε και μόνο μπορείς να πεις με καθαρότητα, έκανα την σωστή επιλογή η δεν την έκανα. Η ευθυνή πρέπει να είναι δικιά σου και κανενός άλλου. Το γνωστό τραγούδι λέει «δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα». Όλοι έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο πόρτες αφού ανοίξουμε την μια και μπούμε, τότε τι κάνουμε. Αυτό θα αναρωτηθεί και ο Τάσος, ο χαρακτήρας του έργου.

Και ποιο είναι το ζητούμενο τελικά στη ζωή μας; Να πάρουμε τη σωστή απόφαση, να ακούσουμε το ένστικτό μας; Εσύ πως το σκέφτεσαι σε σχέση πάντα με την εξέλιξη και του ήρωά σου στο έργο.

Όπως είπα και πριν δεν έχει να κάνει με το αν πήραμε την σωστή απόφαση αλλά τι κάνουμε τελικά με την απόφαση που πήραμε, σωστή ή λανθασμένη. Πως την διαχειριζόμαστε. Σίγουρα μας οδηγεί πολλές φορές και το ένστικτό αλλά πρέπει συλλογιζόμαστε και τα δεδομένα και τις καταστάσεις γύρω από αυτό το ένστικτο, να μετράμε λίγο τα πράγματα. Ο χαρακτήρας πιστεύω πως από την αρχή του μονολόγου ξέρει ποια είναι η σωστή απόφαση. Θέλει να βγει έξω κάποια στιγμή. Έχει πήξει, είναι σχεδόν δεκατέσσερις μήνες κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Αυτό που τον κρατάει πίσω είναι ο φόβος. Όταν ο φόβος έρχεται και από τις δύο μεριές και από πάνω, δηλαδή από την καταστροφή της Γης, και από κάτω από την έλλειψη τροφής τότε είναι που μπαίνει σε δίλημμα. Το πιθανότερο είναι να πεθάνει και στις δύο περιπτώσεις, είτε βγαίνοντας είτε μένοντας. Αυτό που πρέπει να σκεφτεί είναι ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεθάνει.

Είναι η κάθαρση το ζητούμενο για σένα; Τι θα ήθελες να βιώσει ο θεατής παρακολουθώντας αυτόν τον θεατρικό μονόλογο;

Κατά κάποιο τρόπο είναι το ζητούμενο η κάθαρση ναι. Ο πρωταγωνιστής θέλει να εξαγνιστεί βγαίνοντας και να απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος. Θέλει να κρατήσει μόνο αυτά που είχαν κάποια αξία στη ζωή του, έστω τρία βασικά πράγματα. Γι’ αυτό και μάλλον έγινε η επιλογή ο χαρακτήρας να έχει απώλεια μνήμης και να τον παρακολουθούμε να διανύει έναν αγώνα δρόμου για την διατήρηση των καλών του αναμνήσεων. Θέλει να πετάξει την σαβούρα του παρελθόντος για να βγει καθαρός σε έναν ήδη κατεστραμμένο κόσμο. Νομίζω πως θα ήθελα ο θεατής να αναζητήσει κομμάτια του εαυτού του που συνδέονται με τον Τάσο. Δεν θα έλεγα να ταυτιστεί, αλλά να αναρωτηθεί πού συγκλίνει με αυτόν. Κατά κάποιον τρόπο να πετάξει και ίδιος την σαβούρα από το κεφάλι του και να κλειδώσει μέσα σε αυτό τις καλύτερες του αναμνήσεις. Να συνειδητοποιήσει πως τίποτα δεν είναι για πάντα. Το για πάντα είναι ένα άυλο πράγμα και τα μικρά, ασήμαντα πράγματα μπορούν να γίνουν θησαυρός.