Ο Άρης Δημοκίδης είναι ένας συνάδελφος που θαυμάζω. Για τον τρόπο σκέψης του, την γραφή του, τις απόψεις τους και τα εξαιρετικά, καλοδουλεμένα podcasts που φτιάχνει στην Lifo και αφορούν «σκληρές αλήθειες» όπως τα ονομάζει για πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα. Συναντηθήκαμε στο φουαγιέ του Θεάτρου Ριάλτου στη Λεμεσό μετά από την προβολή σειράς ταινιών μικρούς μήκους που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό μέρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου αφού ο Άρης φέτος είναι μέλος της κριτικής επιτροπής.

 Άρη, ποια είναι η σχέση σου με τις ταινίες μικρού μήκους;

Πέρσι, βρέθηκα εδώ ως δημοσιογράφος, για να καλύψω το φεστιβάλ. Φέτος, είμαι μέλος της κριτικής επιτροπής. Είμαι μεγάλος φαν των ταινιών μικρού μήκους. Άρχισα να πηγαίνω στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας ενώ ήμουν ήδη δημοσιογράφος αλλά μου άρεσε να βρίσκομαι εκεί ως θαυμαστής του είδους. Δεν είχα καν ζητήσει διαπίστευση ως δημοσιογράφος, τόσο πολύ μου άρεσε. Κάποια στιγμή, με εντόπισαν αφού έγραφα κιόλας γι’ αυτό, και μου έδωσαν διαπίστευση. Έτσι, συνέχισα να πηγαίνω εκεί και κάποια στιγμή μου ζήτησαν να συμμετέχω στην κριτική επιτροπή. Σήμερα, είμαι στην προκριματική επιτροπή που επιλέγει τις ταινίες που θα συμμετέχουν στο επόμενο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Κάπως, έτσι, λοιπόν ξεκίνησε η σχέση μου με αυτό το κινηματογραφικό είδος. Ο συγγραφέας Γιώργος Καμπαρδόνης, ο οποία ήταν καλεσμένος εδώ για το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου είπε ότι: «η μικρή φόρμα, όταν πετυχαίνει, είναι σαν να πυροβολείς από κοντόκαννη καραμπίνα από κοντά και πρέπει να μπεις κατευθείαν στο ψητό, να συμπυκνώσεις όλα αυτά που θέλεις να πεις και να πετύχεις έτσι αμέσως τον στόχο σου». Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτό, ότι δηλαδή, πολύ γρήγορα πρέπει να πετύχεις τον σκοπό σου και συνήθως είναι πολύ επιτυχημένες οι ταινίες που επιλέγονται στο φεστιβάλ της Λεμεσού, άρα μου αρέσει διπλά. Επίσης, μέσα στη μία, δύο ώρες που κρατάει ένα πρόγραμμα μίας μέρας του φεστιβάλ εδώ στη Λεμεσό, έχεις την ευκαιρία να δεις επτά με οκτώ διαφορετικές ταινίες από όλο τον κόσμο, με άλλες τεχνοτροπίες και θεματολογίες ενώ σε ένα φεστιβάλ μεγάλου μήκους θα μπορούσες να δεις μόνο μία ταινία. Κι αν αυτή η ταινία ήταν βαρετή; Κι αν δεν ήταν ενδιαφέρουσα; Σε αυτό το φεστιβάλ έχεις την ευκαιρία να βιώσεις επτά ή οκτώ διαφορετικές ζωές, μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα ,οπότε αυτό με κάνει να αγαπώ περισσότερο τις ταινίες μικρού μήκους.

Υπάρχει μία πολύ καλή σχέση και συνεργασία μεταξύ του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου με του ανάλογου φεστιβάλ της Δράμας, με κυπριακές ταινίες και συντελεστές να ξεχωρίζουν εκεί και να βραβεύονται.

Είδα στη Δράμα την κυπριακή ταινία μικρού μήκους «Buffer Zone», η οποία είναι εξαιρετική και συμμετέχει και στο φεστιβάλ εδώ στη Λεμεσό. Πέρσι, ήταν πολύ καλές οι κυπριακές ταινίες που είδαμε στο Φεστιβάλ Δράμας. Ειδικά, η ταινία που κέρδισε, πέρσι και εδώ και στη Δράμα, η «Δάφνη» της Τώνιας Μισιαλή, με την ηθοποιό Νιόβη Χαραλάμπους να παίρνει και το βραβείο ερμηνείας. Η κυπριακή παραγωγή νομίζω είναι πολύ ανεβασμένη τα τελευταία χρόνια κι από ότι έχω μάθει και από τους ανθρώπους του φεστιβάλ, η εγχώρια παραγωγή του νησιού είναι πολύ καλή και στα ντοκιμαντέρ. Πολλές συμμετοχές ήταν ντοκιμαντέρ και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον.  

Πώς σου φάνηκε η φετινή επιλογή ταινιών του φεστιβάλ;

Ξεκίνησε πολύ δυναμικά το φεστιβάλ και βρίσκω πολύ καλές επιλογές ταινιών αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα αφού είμαι στην κριτική επιτροπή.

Πέρσι είχες γράψει στο ρεπορτάζ σου στη Lifo και στα Μικροπράγματα ότι έζησες στη Λεμεσό το πιο chill-out φεστιβάλ που πήγες ποτέ.

Έτσι είναι! Πηγαίνοντας σε πολλά άλλα φεστιβάλ, είδα πως υπάρχουν πολλά προγράμματα που πρέπει να τρέχεις για να προλάβεις να δεις τις ταινίες από το μεσημέρι μέχρι και τα μεσάνυχτα. Εδώ, όμως, δεν υπάρχει αυτή η πίεση. Το πρόγραμμα είναι πολύ προσεκτικά επιλεγμένο, είναι μόνο ένα που αρχίζει στις 20:30 και ολοκληρώνεται μέχρι τις 22:30. Έτσι, όλη την υπόλοιπη ημέρα βγαίνεις βόλτες στη Λεμεσό, πας σε κάποια παράλληλα προγράμματα, βιώνεις μια πολύ ωραία εμπειρία που είναι σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Εδώ, όλοι βλέπουμε τις ίδιες ταινίες, μπορούμε να χαλαρώσουμε και να συζητήσουμε για τις προβολές ενώ μετά υπάρχει ο χώρος έξω όπου γίνεται αυτό το καθημερινό πάρτι στην πλατεία που το βρίσκω πολύ πρωτότυπο για φεστιβάλ. Εννοείται ότι θα μπορούσαν να βάλουν κι άλλες πολλές προβολές μέσα στην ημέρα αλλά το κράτησαν έτσι για να προσφέρουν ίσες δόσεις απόλαυσης και διασκέδασης.

Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις αυτό Άρη αλλά η Λεμεσός είναι η πόλη της διασκέδασης και ίσως αυτό που λες να οφείλεται και σε αυτή την κουλτούρα της πόλης.

Τότε, μπορούμε να πούμε ότι το φεστιβάλ αντανακλά ακριβώς την νοοτροπία της πόλης, κι αυτό είναι μοναδικό και πολύ πρωτότυπο για μένα.

Άρη, έχεις ταυτιστεί με την Lifo. Πώς ξεκίνησε αυτή η πορεία;

Ήμουν αναγνώστης της Lifo αλλά πριν από αυτό ήμουν αναγνώστης και μεγάλος θαυμαστής του εκδότης της Lifo του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου από τα χρόνια της εφηβείας μου που κυκλοφορούσε περιοδικά και ήταν ο ήρωάς μου. Δεν τολμούσα για χρόνια να του μιλήσω ή να του στείλω κάτι δικό μου, ακόμα κι όταν άνοιξε η Lifo το 2005. Κάποια στιγμή, γνώρισα μία συντάκτρια που εργαζόταν εκεί και μου είπε έλα στη Lifo αφού είσαι φαν, πρέπει οπωσδήποτε να τον γνωρίσεις. Το 2008 τον γνώρισα και άρχισα να γράφω λίγα πράγματα ενώ από το 2010 έγινα μόνιμος υπάλληλος της Lifo. Πρόκειται για μία σχέση ζωής η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει. Μέχρι να ξεκινήσω την συνεργασία μου με την Lifo απέφευγα να κάνω κάτι άλλο δημοσιογραφικό γιατί δεν με γέμιζε. Επίσης, από την Lifo δέκτηκαν κατευθείαν να εργάζομαι από μακριά. Ζούσα στη Θεσσαλονίκη τότε, τώρα ζω στη Χαλκιδική και ζήτησα να δουλεύω από το σπίτι και να μην κατέβω στην Αθήνα. Τότε, αυτό, ήταν κάτι πρωτάκουστο και σύντομα είχα γίνει διευθυντής του site πράγμα που επίσης γινόταν από απόσταση.

Δεν θα κατέβαινες στην Αθήνα;

Όχι! Θα συνέχιζα να κάνω αυτό που ήθελα.

Δεν σε φόβιζε αυτό ότι θα σε άφηνε χωρίς δουλειά;

Πίστευα ότι κάποιος τρόπος θα βρεθεί, ήμουν σίγουρος γι’ αυτό. Αν περνούσαν πάρα πολλά χρόνια και χρειαζόταν,, ίσως να συμβιβαζόμουν και να κατέβαινα στην Αθήνα. Για αρκετό καιρό, όμως, είχα αποφασίσει πως δεν θα συμβιβαστώ, θα κάνω άλλες δουλειές και θα το κάνω την δημοσιογραφία ως χόμπι. Είχα ήδη ξεκινήσει να γράφω παιδικά βιβλία τα οποία πήγαιναν πολύ καλά και έτσι οικονομικά δεν χρειαζόταν απαραίτητα να κάνω κάτι άλλο.

Συνεχίζεις ακόμα και σήμερα να γράφεις παιδικά βιβλία.

Ναι αλλά λιγότερο τώρα. Γράφω, όμως, όποτε έχω χρόνο.

Ίσως, η αγάπη σου για τα παραμύθια να έχει σχέση με τον ενδιαφέρον σου για τις ταινίες μικρού μήκους αφού πρόκειται πάλι για μικρές συμπυκνωμένες ιστορίες;

Ναι, βέβαια, σωστό αυτό που λες.  

Άκουσα το podcast σου για τα Μικροπράγματα που είναι επετειακό αφού γιορτάζεις τα 10 εκατομμύρια downloads και άκουσα ένα μέρος της ομιλίας σου στο TΕDx που έλεγες πως μέσα μας υπάρχει ένα μικρό παιδί και αν σταφούμε λίγο πίσω θα θυμηθούμε όλα εκείνα που ονειρευόμασταν τότε και θα έρθουμε στο σήμερα να τα πραγματοποιήσουμε. Πώς δούλεψε αυτό σε σένα;  

Η πρώτη φορά που το έκανα αυτό και ξανασυνδέθηκα με τον μικρό Άρη, ήταν όταν τελείωνα το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο. Τότε, ήδη ψιλοδούλευα εκεί, σε κάποιες δημοσιογραφικές δουλειές εν μέσω πίεσης, άγχους και ακαδημαϊκές μελέτες. Εν μέσω αυτής της κατάστασης επανασυνδέθηκα με το παιδί μέσα μου και θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσε να διαβάζω Μίκυ Μάους. Αν και έπρεπε να διαβάσω όλα εκείνα τα δύσκολα ακαδημαϊκα βιβλία θεωρίας για να βρω και να γράψω ζήτησα από τους γονείς μου να μου στείλουν ένα τεύχος Μίκυ Μάους. Έτσι, άρχισαν να μου στέλνουν και να τα διαβάζω. Με αυτό τον τρόπο ξαναγύρισα στην παιδική μου ηλικία και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου άρεσε να γράφω παραμύθια. Αυτό λειτούργησε ως ένα πολύ μεγάλο αγχολυτικό για εμένα κι έτσι ξεκίνησα να γράφω παραμύθια, παιδικά μυθιστορήματα αλλά στην αρχή μόνο για μένα. Άφηνα έτσι το μυαλό μου ελεύθερο και έγραφα όσα ψέματα ήθελα ως αντίβαρο στα διαβάσματα και την πίεση του μεταπτυχιακού μου. Κάπως έτσι, ξεκίνησα να κάνω ότι έκανα μικρός. Να γράφω ελεύθερα με φαντασία ιστορίες. Αργότερα, όλα αυτά που έγραφα εκδόθηκαν.

Αυτό το παιδί ήταν εκείνο που αναζητούσε τα ωραία πράγματα που δημιούργησες μετά στη Lifo με τις θετικές ειδήσεις της ημέρας;

Μετά ξανασυνδέθηκα με τον παιδικό εαυτό μου, όταν θα έβγαινα στη δημοσιογραφική αγορά και είπα ότι ήθελα να είμαι μόνος μου, να κάνω ότι μου αρέσει, να τα βλέπω όλα αυτά σαν παιχνίδι. Έτσι, όταν βρήκα τη Lifo, δέχτηκαν αμέσως όλους αυτούς τους παιδικούς μου όρους.

Και πώς ξεκίνησαν τα podcast;

Εκεί, πάλι θυμήθηκα ξανά τα παιδικά μου χρόνια, την περίοδο που έφτιαχνα μόνος μου ψεύτικες ραδιοφωνικές εκπομπές και τις δημιουργούσα όπως ακριβώς ήθελα χωρίς συνεργασίες. Έτσι, άρχισα τα podcast, σκεπτόμενος τι μου άρεσε όταν ήμουνα μικρός. Θυμήθηκα αυτές τις ψεύτικες ραδιοφωνικές εκπομπές που έκοβα και έραβα στο μοντάζ και έβαζα πράγματα που μου άρεσαν. Κάθε τόσο, ξαναγυρίζω στα παιδικά μου όνειρα, θυμάμαι τι ήθελα και το προσαρμόζω στο σήμερα, στην ενήλικη ζωή.

Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή η μεγάλη επιτυχία των podcasts που δημιουργείς;

Πρέπει να πω ότι είναι κάτι το οποίο το κάνω με πάρα πολλή όρεξη. Η έρευνα, η δημιουργία και όλα αυτά είναι κάτι που αγαπώ πολύ, γι’ αυτό μου βγαίνει εύκολα και σε μεγάλη ποσότητα. Ίσως, υπάρχει και κάποια ποιότητα που για αυτό θα μιλήσουν οι άλλοι, όμως επειδή έχω τόσο μεγάλη όρεξη, κάνω podcast κάθε εβδομάδα. Νομίζω ότι αρέσουν πολύ, επειδή φαίνεται πως έχουν έρευνα. Από την άλλη, επειδή είμαι και παραμυθάς-συγγραφέας φτιάχνω μια δομή η οποία είναι ευχάριστη, με διάφορες μεθόδους είτε ξεκινώντας από τη μέση της ιστορίας, πάω πίσω και ξεκινώ από την αρχή. Οι συγγραφικές μου δεξιότητες, μου επιτρέπουν να χρησιμοποιώ τεχνικές οι οποίες θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των ακροατών και το κάνω να μοιάζει ως μία ταινία μικρού μήκους ή ως ένα ντοκιμαντέρ. Αυτό το πράγμα πιστεύω ότι αρέσει. Απολαμβάνει κάποιος την αφηγηματικότητα που έχουν τα podcasts μου. Το γεγονός ότι αυτό αρέσει πρώτα σε έμενα και θέλω να κάνω κάθε εβδομάδα κάτι, αυτό κερδίζει έξτρα πόντους και σταθερούς ακροατές. Πολλές φορές μου ζητάνε να κάνω πιο συχνά μέσα στην εβδομάδα αλλά αυτό δεν γίνεται. Αν όμως τα podcasts γίνονταν κάθε μήνα, πολύ δύσκολα θα είχαν τόσο κοινό. Τώρα γίνονται κάθε εβδομάδα, έχουν φανατικό κοινό που περιμένει το κάθε νέο επεισόδιο.

Είναι αξιοθαύμαστη η δουλειά που γίνεται και απορώ πως προλαβαίνεις.

Σε αυτό παίζει ρόλο ότι ήμουν έτσι από παιδί. Η περιέργειά μου και η ανάγκη μου για ενδελεχή έρευνα ήταν αυτό που με οδηγούσε ως παιδί να κάνω μόνος πράγματα που τότε δεν τα διάβαζε ή άκουγε κανένας. Τώρα λοιπόν, που υπάρχει και ενδιαφέρον είναι το καλύτερό μου!

Η περιέργεια δεν ήταν και το συστατικό εκείνο που μας ώθησε να γίνουμε δημοσιογράφοι;   

Ναι, ακριβώς. Όχι τόσο το να γίνουμε διάσημοι ή να βγούμε στην τηλεόραση. Δεν με ενδιαφέρει να βγω στην τηλεόραση και δεν το θέλησα ποτέ. Ούτε καν συνεντεύξεις δέχτηκα για την τηλεόραση μόνο αν είναι από κάποια πολύ καλή εκπομπή. Δεν με νοιάζει η αναγνωρισιμότητα. Αν κάνεις κάτι που γίνεται για σένα πρώτα απ’ όλα, θα βρει τον δρόμο του πιστεύω.

Δέχτηκες προτάσεις για να μεταφερθούν τα podcast στην τηλεόραση;

Δέχτηκα πρόταση, δεν την αποδέχτηκα όμως. Υπήρξαν πολλές προτάσεις. Ανήκω στην Lifo, αν θελήσει να κάνει κάτι αυτή θα πρέπει να το αποφασίσει για να κάνει την συμπαραγωγή. Έχω δεχτεί προτάσεις και τους έχω πει να μιλήσουν με την Lifo. Εγώ προσωπικά, καθώς δεν θα ήθελα να σταματήσω τα podcast νιώθω πως δεν θα προλάβαινα καθόλου να κάνω μια τέτοια τηλεοπτική παραγωγή που χρειάζεται μήνες για ένα επεισόδιο. Επίσης, έχω βολευτεί να μην χρειάζεται να συνεργαστώ με κανέναν και να τα κάνω όλα μόνος μου. Θα ήταν μια δαιδαλώδης συνεργασία με πολύ κόσμο που δεν θα με ενδιέφερε. Κάποτε, ίσως, γίνει κάτι, αλλά δεν ξέρω πως.

Τα podcasts είναι ένα μεγάλο trend τα τελευταία χρόνια σε Ελλάδα και Κύπρο. Θεωρείς ότι πρόκειται για μία μόδα και θα περάσει ή έχουν μέλλον;

Θεωρώ πως αυτή η τάση των podcasts δεν έχει φτάσει ακόμα στο αποκορύφωμά της. Έχω την εντύπωση πως αυτή η μόδα δεν θα περάσει γιατί καλύπτει μια ανάγκη την οποία δεν μπορεί να καλύψει η τηλεόραση ή μία σειρά. Καλύπτει την ανάγκη μας να ασχολείσαι με κάτι και παράλληλα να ακούς κάτι που σε ενδιαφέρει. Μπορείς να το ακούς αυτό σε φάσεις που κάνεις πολλά πράγματα μαζί. Με το να δεις μια σειρά ντοκιμαντέρ, μπορεί ταυτόχρονα να το βλέπεις αλλά να κάνεις και κάτι στο κινητό. Τα podcasts από ότι καταλαβαίνω, οι ακροατές τα ακούνε σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας όπως για παράδειγμα όταν πλένουν τα πιάτα, όταν σκουπίζουν, οταν οδηγούν ή ταξιδεύουν, στη γυμναστική, στο τρέξιμο και σε πολλά άλλα πράγματα. Άρα τα podcasts αγκαλιάστηκαν διότι τα συνδυάσαμε με πράγματα τα οποία είναι βαρετά και μας κάνουν να περνάμε την ώρα πιο ευχάριστα. Για πολλούς ανθρώπους τα podcasts είναι δυο φορές πιο ενδιαφέροντα από ότι η μουσική ή το ραδιόφωνο. Από την άλλη, νιώθεις ότι κερδίζεις κάτι, μαθαίνεις πράγματα. Γι’ αυτό, λοιπόν, έχω την αίσθηση, ότι δεν θα περάσει τόσο εύκολα αφού για τον περισσότερο κόσμο καλύπτει αυτή την ανάγκη. Βρίσκοντας ότι μπορείς να κάνεις ένα βαρετό πράγμα όπως το τρέξιμο με ένα τόσο ενδιαφέροντα τρόπο, ακούγοντας δηλαδή ένα podcast, θα πρέπει μετά να βρεθεί κάτι πιο ενδιαφέρον για να καλύψει αυτή την ανάγκη.

Δεν σκέφτεσαι να κάνεις και ένα επεισόδιο “Η σκληρή αλήθεια για τον Στέφανο Κασσελάκη”;

Κάποια στιγμή ναι. Δεν θέλω από την αρχή διότι πιστεύω θα υπάρξουν πολλές ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Νομίζω, θα ήταν πολύ νωρίς να γίνει κάτι τέτοιο τώρα.

Γιατί πιστεύεις τα media τον έχουν χαρακτηρίσει ως φαινόμενο;

Διότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα η περίπτωσή του, μοναδική, κανένας δηλαδή από το μηδέν δεν έχει γίνει αρχηγός κόμματος, δημοφιλής και αγαπητός σε μια μερίδα κόσμου. Πρόκειται για ένα επικοινωνιακό άνθρωπο, παίζει πολύ καλά τα social media, τον αγαπούν οι lifestyle εκπομπές με τρόπο άσχημο. Θεωρώ πως το φτηναίνουν, δηλαδή να ψάχνουν για το τι έφαγε, πότε πήγε γυμναστήριο και όλα αυτά. Ο ίδιος, ως άνθρωπος, δεν καλούσε ποτέ τις κάμερες, αυτοί κάπως τον κυνηγούσαν και γινόταν όλο αυτό. Όχι, πως αυτό τον χάλασε αλλά όλή η διαδικασία ήταν πολύ φτηνή. Τα media από την μία του φέρθηκαν πολύ καλά, τον έκαναν σούπερ σταρ και από την άλλη νομίζω το παραέκαναν.

Σε κάνει να αισιοδοξείς ένα τέτοιο πολιτικό πρόσωπο;

Αρχικά και θεωρητικά ναι. Μου έδωσε την εντύπωση από τις πρώτες του συνεντεύξεις ότι είναι ένας πολύ σύγχρονος άνθρωπος, μετριοπαθής και κεντρώος. Στη συνέχεια μεταλλάχθηκε για κερδίσει τις εκλογές και έγινε υπέρ-αριστερός. Ο Κασσελάκης,, αντί να αποκηρύξει όλο τον πολακισμό που σε ένα βαθμό θυμίζει την συμπεριφορά του Μπέου, έκανε τον Πολάκη συντονιστή. Η μετριπάθειά του πέρασε, έτσι η αρχική ελπίδα που είχα για κάτι πραγματικά καινούργιο εξανεμίστηκε γιατί τον είδα πως πολιτεύτηκε με πολύ παλιούς όρους και διχαστικούς. Ο Πολάκης δεν είναι το καινούργιο είναι κάτι που θέλουμε να φύγει. Έχω την ελπίδα ότι κατά βάθος ο Κασσελάκης είναι πιο προς το κέντρο, την κεντροαριστερά, έχει ένα πολιτικό πολιτισμό και είναι πραγματικά πολιτισμένος. Έλπίζω πως έτσι θα ξαναγίνει και θα στρέψει το κόμμα προς τη δική του νοοτροπία και όχι προς του Πολάκη και του Παππά. Είμαι πολύ αισιόδοξος που ένα ανοικτά γκέι άτομο κατέβηκε στην πολιτική χωρίς να το κρύβει και έγινε αρχηγός κόμματος. Για αυτό είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και αισιόδοξος.

Υπάρχει κάποιο podcast που δεν βγήκε ποτέ;

Να παιδευτώ να το κάνω και να μην βγει ποτέ, όχι. Να παιδευτώ και να βγει πολύ αλλαγμένο, ναι. Πρόκειται για το podcast με τον Βασίλη Τσιάρτα ο οποίος απαίτησε με το που βγήκε στον αέρα να φύγουν όλα τα κομμάτια που μιλούσε αυτός τα οποία ήταν τα 2/3 του επεισοδίου. Έτσι, πετσοκόφτηκε το επεισόδιο, λογοκρίθηκε και βγήκε.

Είσαι δεκτικός στις παρεμβάσεις;

Καταρχάς δεν θέλω να σταναχωρήσω κανένα. Ακριβώς, ειδικά οι άνθρωποι που θα ακούσουν ένα επεισόδιο για αυτούς. Αν υπάρχουν ανακρίβειες θέλω οπωσδήποτε να μου τις πουν, να γίνουν διορθώσεις. Αυτό νομίζω είναι και το δεοντολογικό σε ένα βαθμό. Για όσους δεν μου έχουν μιλήσει και θέλουν να παρέμβουν με τη σειρά τους το θεωρώ σωστό. Αν μου πουν να αναφέρω κάτι που εγώ θεωρώ πως είναι λάθος, δεν θα αλλάξω κάτι τέτοιο, που αντικειμενικά δεν είναι σωστό. Θα δώσω, όμως, τον χώρο να ακουστεί η πλευρά άσχετα να συμφωνώ ή όχι, άσχετα να λέει ψέματα. Ας πει ψέματα.  

Ποιο είναι το podcast που σε συγκινεί περισσότερο;

Το podcast για τον ηθοποιό Μηνά Χατζησάββα με συγκίνησε πολύ διότι μου μίλησαν πάρα πολλοί άνθρωποι και ο σύντροφός του. Δικό μου αγαπημένο είναι ένα που είχα κάνει για την διαμάχη του συνθέτη Μάνου Χατζηδάκι με μία κίτρινη εφημερίδα της εποχής που τον έβριζε. Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα που είχα κάνει και πιστεύω ότι πάντα είναι επίκαιρο και χρήσιμο να το ακούσει κάποιος.

Άρη σε ευχαριστω πολύ! Τελικά, η Καίτη Γαρμπή σου έφερε μεγάλο γούρι!

(Γέλια). Ναι, βέβαια, μου έφερε γούρι, γιατί ήταν και η πρώτη, που είχα στο πρώτο