Συνέντευξη στην Νίκολα Καρατζιά

Είναι η γυναίκα που έρχεται πρώτη στο μυαλό μου, όταν θέλω να συνδέσω το κόκκινο χρώμα με άτομο. Συχνά υπήρξε ο διαμεσολαβητής για να έρθω λίγο πιο κοντά σε αγαπημένους καλλιτέχνες, είτε για να τους πάρω συνέντευξη, είτε για να περάσω όμορφα βράδια απολαμβάνοντας τους στην σκηνή. Πάντα αναρωτιόμουνα τι θα έχει να πει και on the record η Άρτεμις Γεωργίου. Τελικά είχε να πει πολλά. Για τα playlists που κατέστρεψαν τη μαγεία του ραδιοφώνου, για το ξεκίνημα της μουσικής σκηνής RED, όταν ακόμη τα ποντίκια ήταν θαμώνες της παλιάς Λευκωσίας μα και για προσωπικά στοιχήματα που κερδήθηκαν.

Από την Νίκολα Καρατζιά

Άρτεμις μου, γνωριζόμαστε χρόνια. Πάντοτε μου διευθετούσες συνεντεύξεις με Έλληνες μουσικούς που φιλοξενούσες στο Red. Πως αισθάνεσαι που τώρα βρίσκεσαι εσύ σε ρόλο συνεντευξιαζόμενου; Αισθάνομαι κάπως περίεργα για να είμαι ειλικρινής, παρόλο που ουσιαστικά γνωρίζω πως είναι να δίνεις μια συνέντευξη, αφού για εννέα χρόνια εργαζόμουν στο Ράδιο Πρώτο ως ραδιοφωνική παραγωγός. Συνεπώς βρισκόμουν στη θέση σου, παίρνοντας συνεντεύξεις από καλλιτέχνες. Είναι διαφορετικό το συναίσθημα όταν δεν κάνεις τις ερωτήσεις αλλά δίνεις της απαντήσεις. Είμαι σίγουρη ωστόσο ότι μέχρι το τέλος της κουβεντούλας μας, θα το έχω συνηθίσει.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που κρατούσες ραδιοφωνική συντροφιά σε ακροατές. Τι θυμάσαι από την πορεία σου στο χώρο; Ναι, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Έζησα το ραδιόφωνο σε μια εποχή όπου είχε ακόμη αίγλη και ο παραγωγός την ευχέρεια να εκφραστεί μέσα από της μουσικές του επιλογές, αποφασίζοντας τι θέλει να προτείνει στον ακροατή. Ο ακροατής από την άλλη, μπορούσε να φτιάξει εικόνες ακούγοντας σε. Σε θαύμαζε. Αυτή άλλωστε είναι η μαγεία του ραδιοφώνου η οποία το κάνει να ξεχωρίζει από την τηλεόραση. Δεν βλέπεις τον άνθρωπο που σου κρατάει συντροφιά, μονάχα τον ακούς με τα υπόλοιπα να εναπόκεινται στη φαντασία σου.

Αναφέρεσαι σε χαμένη αίγλη. Δυστυχώς η μαγεία χάθηκε με την επιβολή των playlists. Ετσιθελικά, οι εταιρείες σου στέλνουν δύο-τρία τραγούδια από διάφορα cds, τα οποία πρέπει να παίζεις συνεχώς. Δεν σου αφήνουν περιθώριο να επιλέξεις εσύ ως γνώστης του αντικειμένου. Το αποτέλεσμα είναι να βομβαρδίζεται συνεχώς ο ακροατής από τα ίδια και τα ίδια και το αυτί του να μαθαίνει σε αυτά. Εγώ ως ιδιοκτήτρια μουσικής σκηνής, πως θα τον φέρω στο χώρο μου να ακούσει κάτι άλλο, διαφορετικό;

Αυτό δεν κάνει κακό και στη μουσική βιομηχανία; Όταν ακούς συνεχώς 2-3 κομμάτια κάποιου καλλιτέχνη, τα βαριέσαι τόσο που λογικά δεν θες να αγοράσεις το cd του. Μα τελικά κάνει όντως κακό; Δεν είμαι σίγουρη. Εάν έκανε κακό, δεν θα το σταματούσαν; Μήπως είναι κάτι άλλο τελικά; Κάποιο συμφέρον ενδεχομένως που δεν γνωρίζουμε εμείς; Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ, ούτε και να καταλάβω το λόγο. Κάποιος θα πρέπει κάποια στιγμή να μας το εξηγήσει.

Αυτός ήταν ο λόγος που σε έκανε να σταματήσεις από το ραδιόφωνο; Όταν αποφάσισα να αποχωρίσω, είχε αρχίσει δειλά-δειλά αυτή η τακτική. Το είχα αντιληφθεί ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το χειρότερο. Κατάλαβα πως το ραδιόφωνο όπως το είχα στο μυαλό μου, σύντομα δεν θα υπήρχε. Επειδή ακριβώς το αγάπησα και αγαπώ πολύ, πήρα την απόφαση να σταματήσω πριν φθαρεί η όμορφη εικόνα που είχα γι’ αυτό.

Παράλληλα όμως με την ραδιοφωνική σου πορεία, ήσουν και αεροσυνοδός. Ναι, υπήρξα αεροσυνοδός για 17 ολόκληρα χρόνια, στις Κυπριακές Αερογραμμές. Ξεκίνησα όταν ήμουν 21 ετών και οφείλω να ομολογήσω πως ήταν πανεπιστήμιο για μένα. Εκεί μέσα ωρίμασα. Είδα άλλες χώρες, άλλους πολιτισμούς, γνώρισα κόσμο, έγινα πιο υπεύθυνη. Ήταν εποχές, όμορφες μα και κουραστικές συνάμα. Κρατούσα μια βαλίτσα και ταξίδευα συνέχεια. Το σπίτι μου ήταν ουσιαστικά το δεύτερο μου σπίτι. Το πρώτο ήταν το Λονδίνο, το Μάντσεστερ και το Μπέρμιγχαμ.

Πως αποφάσισες να αποχωρήσεις; Το 2002 είχαμε ήδη ανοίξει με την Νόνη, το Red. Παράλληλα δούλευα ως αεροσυνοδός ενώ εργαζόμουν και στο ραδιόφωνο. Λίγο μετά το αεροπορικό δυστύχημα της Helios, κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να αποχωρήσω από τους αιθέρες. Το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου από πριν αλλά το δυστύχημα ήταν καθοριστικό για την απόφαση μου. Βγήκε και το σχέδιο πρόωρης αφυπηρέτησης και αποχώρισα από τους αιθέρες το 2005 μαζί με αρκετούς άλλους.

Συντέλεσε δηλαδή και ο παράγοντας φόβος; Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα με την λύπη και το σοκ να κυριαρχούν. Για να καταλάβεις, τη μέρα που έγινε το δυστύχημα, εγώ μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα μου, επιστρέφαμε από Τελ Αβίβ. Αποβιβαστήκαμε από το αεροπλάνο, μπήκαμε στο λεωφορείο και την ώρα που κατεβαίναμε από αυτό, έμπαινε το πλήρωμα της Helios. Αυτή η στιγμή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου. Επέστρεψα σπίτι και ξάπλωσα διότι ήμουν άυπνη από το ταξίδι, για να αρχίσει μετά από λίγο να κτυπάει ασταμάτητα το τηλέφωνο. Με έπαιρναν όλοι πανικόβλητοι, διότι στην αρχή επικρατούσε μια σύγχυση και όλοι νόμιζαν πως το αεροπλάνο ήταν των Κυπριακών Αερογραμμών.

Είναι σοκαριστικό και μόνο που το ακούω. Σκέψου πόσο σοκαριστικό ήταν για εμάς που πετούσαμε με αεροπλάνα και γνωρίζαμε ακριβώς τη διαδικασία μιας πτήσης. Ήταν λες και το ζούσαμε κι εμείς λεπτό προς λεπτό. Δεν μπορούσες παρά να φανταστείς τον εαυτό σου στη θέση των συναδέλφων σου που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα.

Κάπως έτσι αποχωρείς λοιπόν. Πως αισθάνθηκες όταν αργότερα έμαθες ότι οι Κυπριακές Αερογραμμές ρίχνουν αυλαία; Λυπήθηκα πάρα πολύ, παρόλο που ήμουν ήδη εκτός. Ήταν ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου όπως είπα και πιο πριν. Επιπλέον, αρκετοί φίλοι και συνάδελφοι, βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς δουλειά. Είναι τόσο στενάχωρο.

Κλείνοντας τον κύκλο σου ως αεροσυνοδός, ανοίγετε με την Νόνη τη μουσική σκηνή RED. Συναντήσατε δυσκολίες στην αρχή; Ακριβώς. Με την Νόνη γνωριζόμαστε από το 1987. Η γνωριμία μας έγινε φιλία, προχώρησε σε συνεταιρισμό και σήμερα με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι είμαστε πλέον οικογένεια. Όταν πρωτολειτούργησε το Red, συναντήσαμε πάρα πολλές δυσκολίες. Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι ήμασταν δύο νεαρές κοπέλες, μέσα σε έναν τόσο δύσκολο χώρο, με άγρια ωράρια, στην παλιά Λευκωσία, η οποία τότε ήταν απομονωμένη. Στην περιοχή ήμασταν εμείς, ο εθνοφρουρός στο φυλάκιο, οι Τούρκοι απέναντι μας και τα ποντίκια. Για να πάει κάποιος τότε στην περιοχή, έπρεπε να το έρθει στοχευμένα για το Red. Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι περαστικός. Ούτε καν φώτα δεν υπήρχαν στην πλατεία για να σου δώσω να καταλάβεις. Επιμείναμε όμως. Για την ακρίβεια, φτύσαμε αίμα αλλά σιγά-σιγά καταφέραμε να δώσαμε πνοή και ζωή στην περιοχή. Είχαμε υπομονή και επιμονή επειδή πιστεύαμε και αγαπούσαμε αυτό που κάναμε.

Συνεπώς ο κόσμος που ερχόταν στο μαγαζί ήταν λίγος στην αρχή; Ναι, πολύ λίγος. Μέχρι να μας μάθουν, να αποφασίσουν να έρθουν και να καταλάβουν τι ακριβώς είναι το Red, χρειάστηκε χρόνος. Ξεκινήσαμε με την Αναστασία Μουτσάτσου, η οποία ήρθε για ορισμένες παραστάσεις, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά το χώρο μας. Η συγκεκριμένη παράσταση ήταν για τα δεδομένα της εποχής, πρωτόγνωρη, κάτι που ενθουσίασε το κοινό, με αποτέλεσμα να συνεχιστεί για τρεις μήνες. Μέχρι και από την Πάφο ερχόντουσαν για εμάς. Κάπως έτσι ξεκίνησε η άνοδος. Οι καλλιτέχνες μας έμαθαν και δεχόντουσαν με χαρά να έρθουν. Ακολούθησαν λοιπόν μεγάλα ονόματα της μουσικής, όπως η Ελένη Πασπαλά και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

Ποια από τις δύο είχε την αρχική ιδέα για το άνοιγμα μιας μουσικής σκηνής; Για την ακρίβεια, καμία από τις δύο. Η ιδέα ήταν της αγαπημένης μου φίλης και καλλιτέχνη, Αναστασίας Μουτσάτσου. Με την Αναστασία είχαμε γνωριστεί όταν ακόμη ήμουν στο ραδιοφώνο. Έτυχε να την βοηθήσω να κάνει μια συναυλία τότε στην Κύπρο, μαζί με τον Νίκο Ζιώγαλα. Στην μουσική σκηνή «Τρένο» θυμάμαι. Κάποια στιγμή λοιπόν καθώς μιλούσαμε, μου έβαλε την ιδέα. Την θυμάμαι να μου λέει «Αφού μπορείς και τα καταφέρνεις βρε συ Άρτεμις, γιατί δεν σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να ανοίξεις ένα δικό σου χώρο;» Αυτό ήταν. Λες και κάτι ξύπνησε μέσα μου και ξεκίνησα να το σκέφτομαι σοβαρά. Το συζητήσαμε με την Νόνη και το πήραμε απόφαση.

Το όνομα Red πως προέκυψε; Να φανταστώ ότι είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Όχι, καμία σχέση. Για την ακρίβεια το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κίτρινο. Το Red υπήρχε και πριν από εμάς. Ήταν όμως εντελώς διαφορετικός χώρος. Καμία σχέση με αυτό που ξέρεις σήμερα. Ανήκε στον Παύλο Γρίβα ο οποίος το πωλούσε. Το αγοράσαμε και το αλλάξαμε εξ’ ολοκλήρου και από κάθε άποψη. Κρατήσαμε της το όνομα διότι μας άρεσε, αλλάζοντας βεβαίως το λογότυπο.

Και φτάσαμε σήμερα να μετράτε 17 χρόνια επιτυχημένης πορείας. Ακριβώς έτσι. Αγοράσαμε το Red στις 20 Οκτώβριου 2002. Μάλιστα η ημερομηνία, τυχαία συνέπεσε με την ονοματική μου εορτή.

Οφείλω να πω ότι στο μυαλό μου, έχω την Άρτεμις και την Νόνη, ως τις γυναίκες που εισήγαγαν το live δυναμικά στις επιλογές της βραδινής μας διασκέδασης. Κοίτα, lives υπήρχαν και πριν από εμάς, κυρίως με κάποιες συναυλίες. Νομίζω πως ορισμένα νυκτερινά μαγαζιά φιλοξενούσαν κάποιες φορές και Έλληνες καλλιτέχνες. Αυτό που εμείς καταφέραμε με το Red, είναι να φιλοξενούμε μουσικούς από Ελλάδα, σε σταθερή βάση αντί σποραδικά. Μπορεί να μην εισάγαμε το live στην Κύπρο αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το καθιερώσαμε και το κρατήσαμε σε υψηλό επίπεδο. Επίσης παρείχαμε την ευκαιρία σε καλλιτέχνες τους οποίους δεν προσκαλούσαν προηγουμένως, να έρθουν για εμφάνιση. Με μερικούς από αυτούς, ανάμεσα στους οποίου οι Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιάννης Κότσιρας, Ελευθερία Αρβανιτάκη, καταλήξαμε και φίλοι.

Πόσο δύσκολο είναι να διατηρείτε άσβεστο το ενδιαφέρον του κοινού; Είναι απίστευτα δύσκολο. Το μυστικό είναι πως δεν επαναπαυόμαστε. Συνεχώς αναζητάμε καινούριες ιδέες και καλλιτέχνες, ώστε να προσφέρουμε καινούριες προτάσεις στον κόσμο του Red. Το έχω και ως άνθρωπος να θέλω να εξελίσσομαι, χωρίς να αντιγράφω. Κάνω πάντοτε αυτό που λέει η ψυχή μου. Γι’ αυτό και δεν βαρέθηκα ακόμη.

Όταν φιλοξενείτε Έλληνες καλλιτέχνες, είστε συνήθως fully booked. Θα έλεγε κάποιος ότι βγάζετε τρελά λεφτά. Ούτε κατά διάνοια. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί το μαγαζί να είναι όντως γεμάτο αλλά οι παραγωγές μας είναι πανάκριβες. Ο κόσμος δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνεται, θεωρώντας ότι τα 25 ευρώ που ενδεχομένως στοιχίζει το εισιτήριο είναι πολλά, τη στιγμή που στην Ελλάδα για να δεις τον ίδιο καλλιτέχνη, πληρώνεις 10 ευρώ. Κάθε φορά πρέπει να εξηγούμε ότι για να έρθει στην Κύπρο ένας καλλιτέχνης μαζί με το σχήμα του δηλαδή 12-14 άτομα, χρειάζονται αεροπορικά εισιτήρια, διαμονή σε ξενοδοχείο, μεταφορικά, φόροι... Έξοδα που επωμιζόμαστε εμείς. Εάν πας στην Αθήνα για να δεις τον καλλιτέχνη, αμέσως όλα αυτά γίνονται προσωπικά σου έξοδα. Θες αεροπορικά, ξενοδοχείο, μεταφορικά. Επίσης εξηγούμε ότι όταν έρθει κάποιος στο Red το οποίο έχει χωρητικότητα περίπου 300 ατόμων, θα απολαύσει τον καλλιτέχνη σε απόσταση αναπνοής, σε αντίθεση με ένα μαγαζί της Ελλάδας το οποίο χωράει 1500 άτομα.

Υπάρχει περίπτωση, όπως μια νύκτα δεν βγάλει καν τα έξοδα με αποτέλεσμα να βάλετε από την τσέπη; Ναι, φυσικά. Έτυχε της αρκετές φορές, δυστυχώς. Αυτή η λανθασμένη άποψη που έχουν αρκετοί, ότι επειδή μια μουσική σκηνή φέρνει καλλιτέχνες από Ελλάδα, κάνει τον ιδιοκτήτη πάμπλουτο, πρέπει να ξεπεραστεί. Δεν συμβαίνει πουθενά κάτι τέτοιο, εκτός και αν μιλάμε για μπουζούκια, όπου το αλκοόλ ρέει άφθονο, οπόταν κάθε άνοιγμα φιάλης αφήνει και αρκετό κέρδος. Είσαι μάλιστα αναγκασμένος να ανοίξεις μπουκάλι για να καθίσεις σε τραπέζι, κάτι που εμείς δεν επιβάλλουμε.

Τι θα απαντούσες σε κάποιον ο οποίος ισχυρίζεται ότι οι μουσικές σκηνές, συχνά βάζουν στο μαγαζί περισσότερο κόσμο από όσο θα έπρεπε; Όντως συμβαίνει αυτό; Υπάρχουν κάποιες βραδιές που είναι ασφυκτικά γεμάτος ο χώρος. Μας ξεφεύγουν κάπως οι κρατήσεις στην προσπάθεια να βολέψουμε τον κόσμο που εκφράζει έντονα την επιθυμία του για να έρθει στον αγαπημένο του καλλιτέχνη. Δυστυχώς κάποιες φορές μπορεί να γίνουν κάποια λάθη αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος το κατανοεί, γι’ αυτό άλλωστε και συνεχίζει να μας στηρίζει.

Στα τόσα χρόνια πορείας σας, δεχθήκατε και πόλεμο από μαγαζάτορες. Ο ανταγωνισμός υπάρχει παντού και πάντοτε. Όταν είναι υγιής, είναι θεμιτός και παραγωγικός. Σου δίνει την ευκαιρία να προχωράς, να βελτιώνεσαι και εξελίσσεσαι. Θέτεις πιο ψηλά τον πήχη και αυτό είναι θετικό και για το κοινό, στο οποίο παρέχεται ποικιλία επιλογών, με αποτέλεσμα να έχει μέτρο σύγκρισης.

Υπήρξε κάποια ξεχωριστή στιγμή για σένα στην πορεία των 17 χρόνων; Πολλές. Τώρα όμως που το σκέφτομαι καλύτερα, νομίζω πως η πιο ξεχωριστή στιγμή, ήταν όταν κατάφερα να φέρω την Μόνικα στην σκηνή του Red. Ήταν όνειρο ζωής και το προσπαθούσα για τρία ολόκληρα χρόνια. Είναι μια καλλιτέχνης ιδιαίτερη και ξεχωριστή, την οποία το ευρύ κοινό στην Κύπρο, αγνοούσε. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, έκανα αγώνα μέσω facebook αλλά και αναρτώντας τραγούδια της, ώστε να αγαπηθεί από τον κόσμο. Ήταν αν θες και ένα προσωπικό στοίχημα. Τελικά τα κατάφερα. Όταν ήρθε επιτέλους στο μαγαζί μας, πήγε πολύ καλά σε θέμα προσέλευσης κόσμου. Κάτι παρόμοιο συνέβηκε και με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στα πρώτα της βήματα. Την πήρα στο προσωπικό της αριθμό και της είπα ότι ήθελα να εμφανιστεί στο Red. Εκείνη ξαφνιάστηκε διότι ήταν ακόμη άγνωστη.

Όταν ήρθε πρώτη φορά η Ελεωνόρα, είχαμε 150 κρατήσεις, οι οποίες την επόμενη φορά έγιναν 200 και καταλήξαμε να κάνουμε παραστάσεις sold out, μαζί. Στη συνέχεια, κάναμε καλοκαιρινές συναυλίες σε εξωτερικό χώρο. Αυτό για μένα ήταν άλλο ένα σημαντικό και καινούριο βήμα.

Πως ανακαλύπτεις νέους καλλιτέχνες; Συχνά μέσα από το youtube.

Τα talent shows θεωρείς ότι βοηθούν; Πραγματικά δεν ξέρω εάν βοηθούν. Δεν νομίζω. Ξέρω ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά δεν έχουν ενδεχομένως άλλην ευκαιρία να τους γνωρίσει το κοινό. Πέραν από αυτό όμως, τι πετυχαίνουν τελικά; Ποιος τους θυμάται; Πόσοι από αυτούς κάνουν δισκογραφία και κυρίως καριέρα; Είναι τόσο χαοτική η κατάσταση με την πληθώρα των talent shows, που δεν προλαβαίνει ο κόσμος να συγκρατήσει κάποιον στη μνήμη του.

Περισσότερο θυμάσαι και συζητάς για τους κριτές νομίζω. Έτσι ακριβώς! Οι κριτές είναι εκείνοι που παίρνουν στην τελική την αίγλη και αποθεώνονται.

Η Άρτεμις θα υπάρχει στο Red μέχρι και τα βαθιά γεράματα; Όχι, με κεφαλαία γράμματα! Ακόμη μερικά χρόνια και φτάνει. Εξάλλου δεν έχω σκοπό στα βαθιά γεράματα να επιστρέφω στο σπίτι μου η ώρα πέντε το πρωί. Μην με ρωτήσεις τι θα κάνω όταν φύγω από τον χώρο. Το σίγουρο είναι ότι θα απολαμβάνω συχνότερα ταξίδια, τα οποία λατρεύω.

Όταν φτάσει η ώρα να «αφυπηρετήσεις», σκέφτεσαι να κλείσεις το Red ή να το πωλήσεις. Θα το πιστέψεις πως δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου; Τώρα με έβαλες σε σκέψεις. Θα στο απαντήσω σε επόμενη συνέντευξη μας, όταν θα έχω αποφασίσει.

Ποιες εκπλήξεις μας επιφυλάσσει φέτος το Red, που πρέπει να σημειώσουμε στην ατζέντα μας; Φτάνουμε σχεδόν στο τέλος και της φετινής χρονιάς. Έπειτα από την τεράστια επιτυχία των παραστάσεων "Ελληνικα Διάφορα" της Νατάσσας Μποφίλιου και Θέμη Καραμουρατίδη, επιστρέφουμε με δύο επιπλέον παραστάσεις στις 3 και 4 Μαΐου. Στις 24 Μαΐου, έρχεται η Παυλίνα Βουλγαράκη και στη συνέχεια ετοιμαζόμαστε για τις καλοκαιρινές μας συναυλίες, κάνοντας αρχή στις 23 Ιουνίου στον Ναυτικό Όμιλο Λεμεσού, με ένα υπέροχο summer party , συντροφιά με τις Μαρίζα Ρίζου και Σούλη Ανατολή. Στις 24 Ιουνίου η Μαρίζα Ρίζου θα βρίσκεται στο Σκαλί Αγλαντζιάς. Τέλος, στις 16 Ιουλίου, μαζί μας στη Σχολή Τυφλών, θα έχουμε τους αγαπημένους καλλιτέχνες Ελευθέρια Αρβανιτάκη και Γιάννη Κότσιρα, ενώ στις 12 Σεπτεμβρίου στον ίδιο χώρο, θα απολαύσουμε ένα αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη, με την Δήμητρα Γαλάνη και Νατάσσα Μποφίλιου.

Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο.