Η συνομιλία μας ήταν τηλεφωνική. Την γνώριζα μόνο μέσα από τους στίχους της. Μία γυναίκα μεγάλης εμβέλειας και βεληνεκούς που διαβάζοντας γι’ αυτήν πριν την συνέντευξη συνειδητοποίησα πως είναι η ιστορία του σύγχρονου, καλού, ελληνικού τραγουδιού. Οι στίχοι της, όπως λέει η ίδια, της βγαίνουν αβίαστα και έγιναν το βίωμα, το δάκρυ, το γέλιο και η σπουδαία στιγμή εκατομμυρίων ανθρώπων που πόνεσαν, ερωτεύτηκαν, έκλαψαν και ταυτίστηκαν με αυτές τις πέντες γραμμές που όπως λέει και η ίδια τις έβαλε σε ένα χαρτί και σαν σπόρια τις πήρε ο άνεμος και έφτασαν σε άλλους ανθρώπους. 

Η φωνή της χαρακτηριστική, δωρική, με ευγένεια, νιάξιμο  και μεγαλείο ψυχής. Δεν μπορείς, συνομιλώντας μαζί της να μην θέλεις, να ρωτήσεις τα πάντα. Πρόκειται για τον άνθρωπο που έχει υμνήσει τα πάντα, συμπυκνωμένα σε μερικές λέξεις. Κουβεντιάζοντας μαζί της, κατάλαβα πως γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι. Με σοφία, με παρατήρηση ζωής, των ανθρώπων, της κάθε λεπτομέρειας των συναισθημάτων, με βαθύ σκάψιμο ψυχής. Η Λίνα Νικολακοπούλου είναι το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι και οι στίχοι της καταφύγιο για τις ψυχές μας, διότι όπως η ίδια έγραψε: «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα» και της ζήτησα μου εξηγήσει τι εννοεί με αυτόν τον θρυλικό στίχο. 

Με χαρά θα σας έχουμε στην Κύπρο σε λίγες μέρες με αφορμή την μουσική παράσταση «Στην οδό Φρυνίχου…ξανά». Μιλήστε μας για αυτό.  

Πρόκειται για το πιο απλό και πολύχρονο γεφύρωμα που έχουμε η Κύπρος με την Ελλάδα. Κάθε φορά που σχεδιάζω κάτι για την Ελλάδα, θεωρώ πως πρέπει να έχει χαρακτηριστικά ώστε να μπορεί να επικοινωνηθεί και στην Κύπρο. Με ενδιαφέρει η επικοινωνία και οι δεσμοί που έχουμε Έλληνες και Κύπριοι. Άρα μην νομίζετε ότι είναι κάτι πιο βαθύ από αυτό που σας λέω, είναι το πιο φυσικό του κόσμου, να μοιραζόμαστε ένα δίωρο γεμάτο μουσική με τραγούδια και κάθε φορά τουλάχιστον για μένα, με μια μικρή ιδέα πίσω από αυτό που φτιάχνω. 

Γιατί πιστεύετε ότι αγαπήθηκε τόσο πολύ αυτή η δουλειά; 

Ο χώρος στην οδό Φρυνίχου στην Αθήνα και στο θέατρο Τέχνης είναι μικρός. Η συνεχής προσέλευση, η ζεστασιά του κόσμου και τα χειροκροτήματα μας δείχνουν ακριβώς πως είναι ένα δίωρο στο οποίο δεν υπάρχει η ατμόσφαιρα που έχουμε σε ένα νυχτερινό κέντρο. Εκεί υπάρχει ένα εντελώς άλλο περιεχόμενο που είναι μία μέθεξη μαζί με τα φώτα και τον ενισχυμένο ήχο, συν το το ποτό. Μιλάμε για άλλου είδους ψυχαγωγία. Εδώ, αυτή την «μέθη», την δημιουργεί καθαρά το άκουσμα, χωρίς να καταναλώνεται αλκοόλ και το να ακούει ο κόσμος πολύ ωραία τραγούδια τα οποία διαλέγω, με άξονα τον ερμηνευτή που έχω, είναι ένα δόσιμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μία πολύ λιτή ορχήστρα, η μία μελωδία διαδέχεται την άλλη, υπάρχει ένα δέσιμο ανάμεσα στα τραγούδια, σαν να αφηγούνται μία ιστορία. Πιστεύω, ότι πρόκειται για ένα ταξιδάκι σε αισθήματα, τρόπους και φυσικότητα, που δημιουργεί μία ευχαρίστηση, γιατί είναι μία συνθήκη που το κοινό που μας επισκέπτεται είχε μάθει να μοιράζετται, όταν οι χώροι ήταν πιο μικροί και η επαφή πιο κοντινή. Το γεγονός ότι ο χώρος είναι θεατρικός, δημιουργεί ένα σεβασμό. Δεν υπάρχει φασαρία, όλοι είναι συγκεντρωμένοι στο άκουσμα. Ο κόσμος έχει αγαπήσει αυτή την αλλιώτικη πρόταση. Νιώθω πως μας επισκέπτεται κοινό του θεάτρου σε αυτό το δίωρο που σημαίνει ακούν αλλιώς και ακούγονται αλλιώτικα τα τραγούδια. 

Προτιμάτε εσείς ως δημιουργός να παρουσιάζετε τις δουλειές σας σε τέτοιους χώρους; 

Αυτή τη στιγμή πιο πολύ από οτιδήποτε. Ένα άλλο εγχείρημα που έκανα με νέα παιδιά και τον συνεργάτη μου τον Παρασκευά Καρασούλο, πάλι σε ένα μικρό καφεθέατρο, τα τραγούδια που διαλέξαμε και τα βάλαμε σε ροή πάλι δημιούργησαν την ίδια όμορφη ατμόσφαιρα. Παρόλο που εκεί έπιναν, πάλι δημιουργήθηκε κάτι το οποίο δεν μοιάζει με τίποτ’ άλλο που υπάρχει και συμβαίνει τριγύρω και το λέω αυτό με θάρρος. Δεν είναι θέμα τελικά να πιεις ή να μην πιεις αλλά το τι σου προσφέρεται και αν μπορεί να σε καλύψει.  

Τέτοιες μουσικές παραστάσεις, όπως αυτή που θα απολαύσουμε στην Κύπρο, πως λειτουργούν για το κοινό θεωρείτε; 

Αν σκεφτώ την περσινή μας παράσταση στο Ριάλτο υπήρχε τέλεια ατμόσφαιρα. Στο τέλος οι άνθρωποι ήταν πολύ συγκινημένοι και χαρούμενοι. Θέλω να σας πω ότι έχω δοκιμάσει μια τέτοια συνάντηση. Εγώ μέσα μου κρατώ την στιγμή που στο τέλος της παράστασης βγήκα στη σκηνή και όλος αυτός ο κόσμος έδειξε πως τον είχε καλύψει αυτό που έζησε. 

Μαγεύουν βέβαια τα τραγούδια και οι στίχοι που έχετε γράψει.

Όχι μόνο εγώ... Εμένα είναι η δουλειά μου και την κάνω εδώ και 40 χρόνια. Νιώθω ευλογημένη πραγματικά γιατί νιώθω ως το πρόσωπο που έχει πάρει τις περισσότερες «καλημέρες» και ευχαριστίες για τα τραγούδια του καθημερινά. Όσο μεγαλώνω, αυτό συμβαίνει περισσότερο και μου δημιουργεί έκπληξη για το πόσα νέα παιδιά με σταματάνε στον δρόμο. Όμως, για να γίνω αυτή που έγινα, βίωσα, συγκινήθηκα, έμαθα απ’ έξω πολλά τραγούδια που προηγήθηκαν από τη γενιά μου και πάντοτε αγαπώ να τα φέρνω στο φως. Όταν υπογράφω παραστάσεις τα δικά μου τραγούδια είναι ένα μέρος. Επιλέγω κι άλλα, που θεωρώ πως είναι πανέμορφα και στον καιρό που ζούμε έχουν κάτι να προσφέρουν. 

Μιλήστε μας για την συνεργασία σας με τον Θοδωρή Βουτσικάκη και τον δεύτερο δίσκο που ετοιμάζετε; 

Αυτή την περίοδο έχει έρθει στην Αθήνα ο Αρμένιος συνθέτης Άρα Ντινκτζιάν, που είχαμε κάνει το «Δυνατά, δυνατά», το «Μένω εκτός», την «Ξενιτιά» και το «Παράπονο» για δουλέψουμε πάνω στα επόμενα τραγούδια του Θοδωρή. Με τον Θοδωρή συναντήθηκα την στιγμή που άρχιζε η πανδημία. Στάθηκα δίπλα του, διότι είναι τρομερό το ότι μόλις βγήκε, ήρθε το lockdown. Από την μεριά μου ήθελα να του δώσω να καταλάβει ότι αυτά δεν είναι πράγματα που πρέπει να μας αποθαρρύνουν αλλά συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, διεκδικούμε για το επόμενο μας βήμα γιατί κάποια στιγμή θα ανοίξει ο δρόμος και κάποιος πρέπει να είναι έτοιμος και δυνατός στον αγώνα του. Έχω την χαρά να συνεργάζομαι με ένα νέο άνθρωπο ο οποίος είναι καλόγουστος, αντιλαμβάνεται το γιατί θελει υπομονή, επιμονή και πειθαρχία αυτός ο δρόμος που διάλεξε. Έχω πολύ καλή επικοινωνία μαζί του. Αυτά που του προτείνω τα συζητάμε, τον βοηθώ με την πείρα μου να αντιληφθεί γιατί κάτι είναι ωραίο. Παρόλο που υπάρχει διαφορά ηλικίας έχουμε μία ουσιαστική επικοινωνία.  

Αναφερθήκατε στην πανδημία και αντιλαμβάνομαι ότι το αντιμετωπίσατε όλο αυτό με αισιοδοξία... 

Ναι, ναι... 

Πώς βιώσατε εσείς αυτό τον εγκλεισμό;  

Δεν περίμενα την πανδημία για κλειστώ. Πάντα ήμουν κλεισμένη. Κατά την περίοδο του κορωνοϊού είχα ακόμα περισσότερο χρόνο να διαβάσω, να σκεφτώ... Με βοήθησε αυτή η κατάσταση γιατί είχα περισσότερο χρόνο να κάνω αυτά που αγαπώ. Η έγνοια μου ήταν πιο πολύ να αντιληφθώ πως νιώθει ο κόσμος, διότι πολλοί άνθρωποι ένιωσαν δυσφορία και φυλακισμένοι. 

Υπάρχουν στιγμές που ενώ περπατάτε συμπληρώνετε στίχους ή έρχεται η έμπνευση; 

Πολλές φορές. Καταρχήν, κάτι μπορεί να έχω σχεδιάσει αλλά περπατώντας, όταν με απασχολεί μπορώ και να το λύσω, να μου έρθει μια καινούργια ιδέα, μία νέα εικόνα μέσα μου. Πάρα πολλές φορές στον δρόμο έχω λύσει τέτοια ζητήματα. 

Αυτός ο εγκλεισμός της πανδημίας δηλαδή για εσάς ήταν μία δημιουργική περίοδος; Η τέχνη ήταν μία διέξοδος;

Και αυτό βέβαια. Όλα αυτά, όμως, που συζητάμε τώρα, πρέπει να φανταστείτε με μία επίγνωση που έχω εγώ. Η δισκογραφία είναι κατεστραμμένη, τίποτα δεν είναι ίδιο με την εποχή που ξεκίνησα να γράφω. Τότε, είχαμε μια βεβαιότητα, όταν ετοιμάζαμε κάτι, ξέραμε που να πάμε, ποιος θα μας βοηθήσει να το υλοποιήσουμε. Μιλάμε για δημιουργία, σε μία περίοδο που δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά που σας λέω. Παραμένω, όμως, αισιόδοξη, διότι το μόνο που με ενδιαφέρει, είναι να μην σταματήσει μέσα μου, αυτή η διαδικασία δημιουργίας. Πρέπει να κατανοήσουμε πως το τραγούδι είναι στα αζήτητα. Γίνονται δίσκοι και βγαίνουν μοναχά εκείνοι που έχουν εμπορικό αντίκρισμα.   

Ποια είναι η αίσθησή σας για το σήμερα κυρία Νικολακοπούλου; 

Σήμερα την πραγματικότητά μας την χειρίζεται η οικονομία. Η οικονομία μας βάζει όρους. Αυτήν πρέπει να υπηρετούμε όλοι. Από την στιγμή λοιπόν που όλα οδηγούνται και κανονίζονται από οικονομικούς όρους, είναι φυσικό αυτό το αποτέλεσμα. Και δεν μιλάμε για χειρισμούς της οικονομίας ώστε να έχουμε καλύτερη κοινωνία αλλά για να μπορεί να είναι κερδοφόρα η κάθε επένδυση. Όλο αυτό δημιουργεί καταναλωτές, κι αυτό είναι το επιθυμητό. Ο στόχος είναι να δημιουργούνται συνεχώς καινούργιοι. Όλο αυτό εν μέρει μας έχει βοηθήσει, όμως από την πλευρά της ψυχικής και συναισθηματικής μας ανάγκης δεν μας έχει προσφέρει κάτι. 

Πού θα βρει ο σημερινός άνθρωπος καταφύγιο για να ικανοποιήσει ψυχικές και συναισθηματικές ανάγκες σήμερα; 

Το πιο σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε αυτή την ανάγκη. Αν δεν αντιληφθείς πως κάτι σου λείπει, δεν το αντιλαμβάνεσαι ως πρόβλημα. Από την άλλη, ο ρόλος των δημιουργών και της τέχνης ευρύτερα δημιουργεί αυτά τα καταφύγια σε κάθε καιρό. Μέχρι τώρα αυτό είχε κάνει η τέχνη. Δημιουργεί αυτή τη στέγη όπου μπορείς να θρέψεις μία ανάγκη σου βαθύτερη από την κατανάλωση. Γι’ αυτό και ο ρόλος της τέχνης είναι σοβαρός. 

Ο ρόλος της Παιδείας;

Μπορεί να είναι σημαντικός, αρκεί να υπάρχει αυτό το αίτημα κοινωνικά και πολιτικά. Θα πρέπει να υπάρχει αυτό το αίτημα ως κεντρική απόφαση. Όταν αυτό δεν απασχολεί επειδή δεν έχει κατανοηθεί το πρόβλημα το μόνο που κάνει η Παιδεία προς το παρόν είναι να προσπαθεί να ετοιμάζει πολίτες για αυτό που επιθυμεί η οικονομία. 

Πώς βλέπετε το μέλλον, δυσοίωνο, σχετικά με αυτή την κατάσταση;

Δεν βλέπω τίποτα το δυσοίωνο. Σκέφτομαι απλώς σαν ένας άνθρωπος που έχει παρατηρήσει την κοινή ζωή πάρα πολλά χρόνια και συλλογίζομαι κάθε δεκαετία τι χρειάζεται. Αυτά που κερδίθηκαν δεν πρέπει να χαθούν. 

Η άνθιση της τραπ μουσικής κυρία Νικολακοπούλου πώς σας φαίνεται; 

Πρόκειται για ένα μουσικό είδος που ξεκίνησε από την Αμερική. Αυτό σημαίνει πως το σημείο εκκίνησης της είναι άλλο όπως ακριβώς οι συνθήκες ζωής εκεί είναι εντελώς διαφορετικές. Το είδος έχει έρθει στην Ελλάδα και έχει αποκτήσει μεγάλο κοινό που το ακολουθεί. Οι νέοι άνθρωποι έχουν ένταση, θέλουν κάτι να τους λυτρώσει από αυτό που συμβαίνει-ίσως γύρω τους-και δεν τους αρέσει. Αυτή η δυνατότητα εκτόνωσης δεν πιστεύω ότι θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Πρόκειται για μία στάση ζωής που από την στιγμή που θα τελειώσει η εφηβεία και η νεανικότητα εκ των υστέρων στην υλοποιήσιμη ζωή δεν βλέπω που μπορεί να υπάρχει. 

Αυτό το είδος κάποιοι υποστηρίζουν πως εκφράζει θυμό από θυμωμένους νέους. 

Εγώ αναφέρομαι στην μέρα μετά τον θυμό. Θα φύγει ο θυμός διότι θυμό έχουν πάρα πολλοί άνθρωποι. Δυστυχώς, όπως έχουμε δει, αυτός ο θυμός οδηγεί μόνο σε εγκλήματα. Εάν δεν έχει βαθύ λόγο αυτός ο θυμός, τότε θα τελειώσει. Ο άνθρωπος έχει απόλυτο λόγο την βενζίνα του θυμού να την χρησιμοποιήσει για να κάνει ορατό το αίτημα του για δίκαιο και όχι για τιμωρία. Ο σκέτος θυμός είναι εγκλωβισμένος, πού θα ξεσπάσει; Κάθε γενιά είναι σημαντικό να βρει τι θα θεμελιώσει για τον εαυτό της. Αυτό έχει σημασία να καταλάβουμε. 

Πάντα ήθελα να σας ρωτήσω για το πώς νιώθετε που οι στίχοι που γράψατε έγιναν και γίνονται βίωμα εκατομμυρίων ανθρώπων, ταυτίζονται με στιγμές της ζωής τους, κάποιον έρωτα, μια απογοήτευση. 

Δεν έχω λόγια να το εξηγήσω αυτό, είναι κάτι μαγικό! Ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να το συζητήσω. Είναι συγκλονιστικό όλο αυτό που ζω. Όταν έρχονται άνθρωποι και μου εκμυστηρεύονται τις δικές τους ιστορίες που είναι ταυτισμένες με τα διάφορα τραγούδια νιώθω ευλογία. Με συγκλονίζει! Σκέφτομαι, τι δώρο να είναι αυτό, που γεννήθηκα να έχω μέσα μου και να μπορώ με πέντε γραμμές να δίνω κάτι που να μιλάει και στον άλλον άνθρωπο. Τώρα, που έχω μεγαλώσει, θεωρώ την κάθε ιστορία που μου διηγούνται πολύτιμη, γιατί είναι σαν από το δικό μου το δέντρο να βγήκαν σπόροι, να τους πήρε ο αέρας, να βρεθήκαν παντού και να έχουν πάρει θέση στην ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Είμαι με ένα τεράστιο χαμόγελο ευγνωμοσύνης, για την ανθεκτικότητα του δικού μου δρόμου και ότι προλαβαίνω τις τωρινές γενιές που αγαπούν τους στίχους μου. 

Γιατί ο λαός μας αγαπάει να διασκεδάζει με τραγούδια που μιλούν για πόνο, ερωτική απογοήτευση που έχετε γράψει κι εσείς βέβαια. Μήπως είναι λιγάκι αλλόκοτο; 

Όχι δεν είναι καθόλου αλλόκοτο. Καταρχήν ο έρωτας είναι το δωρεάν μετάλλιο που έχει ο καθένας στη ζωή του. Αν ρωτήσετε ένα νέο άνθρωπο το πρώτο που ονειρεύεται είναι ο έρωτας. Από την εφηβεία οραματίζεται να βρει το άλλο του μισό. Άρα, πρόκειται για κάτι που χαρακτηρίζει τις ζωές μας και μπορεί να μην το ξεχάσεις ποτέ. Στιγματίζει τις ζωές μας. Από την άλλη, είμαστε μεσογειακοί λαοί και το νιώθουμε πολύ δυνατά αυτό. Δεν υπάρχει τραγούδι στον κόσμο που να μην μιλάει για τον έρωτα. Μέσα από εκεί πιστεύω μυείται ο άνθρωπος σε κάτι που τον υπερβαίνει. Δεν είναι του χεριού μας ο έρωτας. Μπορεί να έρθεις κοντά με έναν άνθρωπο, να νιώσεις τρομερά, κι αυτό το πράγμα μετά να τελειώσει, να μην το ξαναέχεις και να πονάς για όλη σου την ζωή. 

Τελικά, όμως, ο μεγάλος έρωτας υπάρχει; 

Φυσικά και υπάρχει! Δεν θα γύρναγε ο κόσμος αλλιώς. Αυτό μας το δείχνει η ιστορία. Μεγάλα πρόσωπα ή μεγάλα έργα στην τέχνη είναι στηριγμένα στον έρωτα. Επειδή, όμως, όλα αυτά τα μεγάλα και ιστορικά απαιτούν μάχες, είναι μια μάχη ο μεγάλος έρωτας. 

Ισχύει, όμως, ότι ο άνθρωπος αγαπάει μία φορά αληθινά; 

Εύχομαι να μην ισχύει... (γέλια). Ελπίζω να μπορεί να γίνει κατανοητό, ακόμα και από την πρώτη ευκαιρία το πόσο πονάει η αγάπη. Η αγάπη πονάει σε κάθε της εκδοχή. Η αγάπη έχει πόνο για μένα. Δεν υπάρχει πιο σπουδαίο πράγμα από το να αξιώνεται κανείς να αγαπάει. Για μένα δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο... Η αγάπη είναι πολύ μεγάλη τέχνη! 

Και η απώλεια της αγάπης, σε κάθε της μορφή, δεν είναι πολύ σκληρή;

Έχω γράψει ένα στίχο τώρα που θα τον πει ο Θοδωρής στο νέο δίσκο που λέει: «Πώς πονάει η αγάπη βαθιά, μόνο η καρδιά μονάχα ξέρει, ότι ελπίζει υποφέρει». 

Ένας στίχος εμπερικλείει τόσες πολλές εικόνες, τόσες σκέψεις και συναισθήματα που είναι πραγματικά μαγικό αυτό που κάνετε. 

Είναι κάτι που μου ήταν φυσικό και σας το λέω τώρα με επίγνωση.  Το πιο δύσκολο πράγμα ήταν να μην χάσω αυτή την προίκα, να μην συμβεί κάτι στη ζωή μου και να σταματήσει η χαρά αυτής της τέχνης για μένα. Ποτέ δεν ξέρεις, είμαστε εκτεθειμένοι σαν άνθρωποι σε απογοητεύσεις, σε αποφάσεις μεγάλες, σε κοινωνικές αλλαγές. Ευτυχώς για μένα η ανθεκτικότητά μου και η πολύχρονη συνοδοιπορία μου με ανθρώπους που σε κάθε δεκαετία μπορούσαμε να συνεννοηθούμε ήταν κάτι που μου επέτρεψε μέχρι τώρα να μπορώ να γράφω τραγούδια. 

Τελικά, κυρία Νικολακοπούλου γιατί είναι τόσο μεγάλο πράγμα η σωτηρία της ψυχής; Ένας στίχος που εσείς γράψατε. 

Η ψυχή είναι ο πιο βαθύς εαυτός μας. Πρόκειται για το μαύρο κουτί-που έχουν τα αεροπλάνα-του εαυτού μας. Η ψυχή μας είναι αυτή που πάσχει την ώρα που εμείς έχουμε κάνει λάθος επιλογές, έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδα. Έτσι, λοιπόν, το να την ακούμε και να μπορούμε να έχουμε επίγνωση αν η ψυχή μας είναι χαρούμενη ή φωτεινή είναι πολύ σημαντικό. Είναι η πυξίδα μας. 

Και τι κάνει την ψυχή μας χαρούμενη; 

Η αυθεντικότητα του ανθρώπου, να μην προσποιείται πως είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ο καθένας μας έχει έρθει σε αυτό τον κόσμο έχοντας κάποια χαρακτηριστικά, αλήθειες που κουβαλάει μέσα του, άρα όταν την στενεύει είναι δυστυχής. Νομίζω, ότι, ο σκοπός μου, μέσα μου ήταν να κατανοήσω όσο μπορώ το «γιατί» και το «διότι». Όταν κατορθώνω να το κατανοήσω εγώ με όση ορθότητα έχει, το επαληθεύω στη ζωή μου και μπορώ μετά να το πω, να το μοιραστώ. Μέσα από τα λόγια των τραγουδιών, ξέρετε, έχουν ειπωθεί τόσες πολλές αλήθειες που κατά καιρούς φανερώνονται μπροστά μας. Γίνονται παρηγοριά, συνοδοιπόροι. Τα τραγούδια είναι σαν φαγητό, δηλαδή μπορίε βάλεις μια πιρουνιά στο στόμα σου και να πεις «δεν μου αρέσει». Πεινάμε και διψάμε για το τραγούδι και είναι σημαντικό να σου λέει κάτι.  

>>> Οι παραστάσεις υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου «Στην οδό Φρυνίχου… ξανά» πραγματοποιούνται: 

> Κυριακή των Βαΐων, 9 Απριλίου, Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, 20:30. 

> Μεγάλη Δευτέρα, 10 Απριλίου, Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός, 20:30.  

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά

Εισιτήρια: tickethour / acs courier / πλατφόρμα Ριάλτο

Κεντρική φωτογραφία: Γιάννης Τσόλκας