Ζητάμε από φίλους της AVANT GARDE να μας μιλήσουν για έναν καλοκαιρινό προορισμό που έχουν επισκεφθεί και θέλουν να επιστρέψουν. Η Ηλιάνα επιλέγει την τοποθεσία Γλώσσα στην πολυπροικισμένη, ελληνική «κόρη του Νότου» (φωτογραφίες δικές της) και για να το δικαιολογήσει, γράφει:

«Όπου φτύσεις, φυτρώνει», είχα ακούσει κάποτε τη μάνα μου να λέει, προσπαθώντας να ορίσει όσο πιο σύντομα και κατανοητά, τη γη της Μεσσηνίας. Στην πολυπροικισμένη «κόρη του Νότου» της Ελλάδας, η πελοποννησιακή αυτή ακροθαλασσινή περιοχή, δεν μπορεί παρά να μην σε ανταμείψει με τις χιλιάδες όμορφες γωνιές της. Τα καλοκαίρια της μυρίζουν λάδι, αμπέλι και αλμύρα: ό,τι χρειάζεσαι δηλαδή για να μυριστείς την Ελλάδα.

Τα ατρόμητα κάστρα της, οι γαλάζιες παραλίες και η γλυκιά, μεσογειακή φύση ορίζουν τη Μεσσηνία. Το να μιλάς για αυτήν ωστόσο, χρειάζεται πολλές κόλλες χαρτί (ή word office τέλος πάντων). Για αυτό θα περιοριστώ σε ένα προορισμό: την παραλία της Βοϊδοκοιλιάς Γλώσσας.

Φέτος, στο μυθικό Ω της Μεσογείου δυσκολεύτηκα να σταθώ. Λίγο οι εκατοντάδες «θαλασσοδιψείς» τουρίστες και λίγο οι παιδικές αναμνήσεις μιας παραλίας οικογενειακής, συγκαταλέγοντας στην οικογένεια όλους τους γείτονες, με έσπρωξαν στη μυστική γωνιά της Γλώσσας.

Θα τη συναντήσεις μόνο αν ανεβείς τον λόφο στα δεξιά της παραλίας και προσπαθήσεις να ανιχνεύσεις το νοητό μονοπάτι που δημιουργούν εκατοντάδες πέδιλα και παντόφλες κάθε καλοκαίρι. Αριστερά για τάφο του Θρασυμήδη και δεξιά για Γλώσσα λοιπόν.

Εκεί που κάποτε οι γονείς μας «έπαιρναν μάτι» τους γυμνιστές της Ευρώπης, που κουβαλούσαν πάνω τους λίγο από Woodstock και σήμερα συνεχίζουν την παράδοση του γυμνισμού ο γερόλυκος Φωτάρας και 5-6 «τολμηροί» συγχωριανοί.

Μία μικρή παραλία, στην οποία δεν θα δεις πάνω από 20 άτομα, ποτέ και για κανένα λόγο. Τα νερά στον μικρό αυτό κολπίσκο είναι διάφανα και η παραλία χρυσαφένια. Τη θάλασσα περιβάλλουν ψηλοί βράχοι που καρφώνονται στα ενδότερά της, ενώ πίσω σου το δάσος που φτάνει μέχρι τις παρυφές της δημιουργεί ένα σκηνικό εξωπραγματικό. Αν νόμιζες πως το Σεϊτάν λιμάνι είναι το κρυφό διαμάντι της ελληνικής θάλασσας, η Γλώσσα σου δίνει χίλιους λόγους να το ξανασκεφτείς.

Στέκομαι για λίγο στην ύπαρξη του Φωτάρα. Γύρω στα 60φεύγα, τον συναντάς να συνομιλεί σχεδόν πάντα με όποιον ντόπιο επιλέξει να αναζητήσει την παρέα του ή διαφορετικά να βοηθάει τουρίστες και επισκέπτες να ανακαλύψουν άργιλο. «Άργιλα, άργιλα, εδώ ρε κοπελιά, εδώ δεν βλέπεις, πισίνες έχω φτιάξει ολόκληρες». Φιγούρα καλτ, κατάμαυρο δέρμα, σαν να ‘χει παγώσει τον χρόνο σε ένα ατελείωτο καλοκαίρι, ο Φωτάρας παραθερίζει στη μυστική παραλία της Γλώσσας επί 5-6 μήνες εδώ και 16 χρόνια. Αποτελεί πλέον μέρος της αναπόσπαστο, εξού και η συμπερίληψή του στην περιγραφή της παραλίας.

Δεν ενοχλεί όμως. Δεν θα σε πρήξει, θα σου μιλήσει όσο παίρνει, ή όσο σε παίρνει, ή όσο τον παίρνει και θα σε αφήσει να χαλαρώσεις γιατί στη μυστική αυτή γωνιά, υπό τη σκιά της φίρμας Βοϊδοκοιλιάς, η παραλία της Γλώσσας δεν είναι για πολύ πασαρέλα. Ό,τι πρέπει δηλαδή, για να φορέσεις μια μάσκα και τα βατραχοπέδιλά σου και να προσποιηθείς για λίγο πως ξέρεις να βουτάς. Να συναντήσεις αχινούς, καβούρια, ψάρια και πονηρές σμέρνες. Κι όταν με το καλό σουρουπώσει, θα κατευθυνθείς ξανά πίσω στην πασίγνωστη Βοϊδοκοιλιά. Ο Φωτάρας με χαιρέτησε μία τελευταία φορά, περιμένοντάς με ξανά την επομένη.

Στην παραλία της Γλώσσας, οι σμέρνες και ο Φωτάρας σε περιμένουν ακάθεκτοι».