Το πρωτότυπο αυτό έργο εξέθεσε το σώμα του καλλιτέχνη χωρισμένο στη μέση, σε μορφή μυθικού και «ξένου» πλάσματος που δεν ανήκει και δεν ταιριάζει με το κοινωνικό σύνολο. Ενσαρκώνοντας το ιδίωμα «ψάρι έξω από το νερό», ο καλλιτέχνης αλληλεπίδρασε με το οργανικό αρχιτεκτόνημα της Ζάχα Χαντίντ, χάραξε την δική του δημόσια πορεία προς το φυσικό του στοιχείο και προσκάλεσε το κοινό να τον ακολουθήσει σε ένα ανοιχτό διάλογο με γνώμονα την διαφορετικότητα.

Με περισσότερα από δέκα χρόνια εντατικής πρακτικής, ο Κύπριος εικαστικός PASHIAS έχει καθιερώσει το όνομά του συνώνυμο με την τέχνη της περφόρμανς. Το σώμα του έχει εκτεθεί ζωντανά, μέσω βίντεο και φωτογραφίας ή σε μορφή γλυπτού, αμέτρητες φορές, κάθε φορά σε διαφορετικό σχήμα, εικόνα και ιδέα.

Πάντα με θεματικό άξονα την σχέση του ατόμου και του κοινωνικού περιβάλλοντος, o PASHIAS διαπραγματεύεται ευρηματικά και εύστοχα τον τρόπο επικοινωνίας και συνύπαρξής μας σε ένα κοινό χώρο και χρόνο. Τα έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, καθώς και διεθνή φεστιβάλ σε Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία, Νορβηγία, Φινλανδία, Εσθονία, Σουηδία, Βουλγαρία, Τουρκία, Βέλγιο, Βραζιλία και Καναδά.

Συγκεκριμένα, ο PASHIAS έχει συνεργαστεί με πολιτιστικούς φορείς, όπως Marina Abramović Institute, SESC São Paulo, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Εσθονίας και Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Μεσογείου.

Η εικαστικός και διδακτορική φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Κύπρου Βασιλεία Αναξαγόρου παρακολούθησε την περφόρμανς του PASHIAS και γράφει σχετικά: 

Είναι 17:00 το απόγευμα της Κυριακής - δεν είναι ένα συνηθισμένο απόγευμα στο μικρό νησί της Μεσογείου, αλλά ένα απόγευμα γιορτής της αναδιαμόρφωσης, της επιλογής, της ταυτότητας, του ανήκειν.  Μικρό πλήθος κόσμου μαζεύεται στον υπαίθριο χώρο της Πλατείας Ελευθερίας στη Λευκωσία και σιγά σιγά μεγαλώνει. Η προσοχή όλων είναι στραμμένη στο τι φαίνεται - εκ πρώτης όψεως - να είναι ένα ανθρώπινο σώμα, στο κέντρο της Πλατείας. Παρατηρώ. Η περφόρμανς του PASHIAS, με κεντρικό άξονα το σώμα, διαμορφώνει και διαμορφώνεται συνεχώς - σε ψάρι, σε άνθρωπο, σε εμένα, σαν εμένα, εσένα, αυτές, αυτούς, αυτά και όλα. 

Το πλήθος ακολουθεί, παρατηρεί και εγώ επηρεασμένη από την σημασία της τέχνης εκτός θεσμών, δεν μπορώ παρά να κοιτάζω επίμονα το πλήθος, ενώ εκείνοι μέσα από το βλέμμα,  συνομιλούν με το σώμα του δημιουργού, άλλοτε επικριτικά, άλλοτε με οικειότητα. Κανείς δεν φεύγει. Συνεχίζουν να ακολουθούν το σώμα που σέρνεται στο πάτωμα, από την πάνω βεράντα της Πλατείας Ελευθερίας μέχρι το κάτω μέρος. Το να επιτρέπεις και να αποδέχεσαι πως το σώμα σου δεν ανήκει σε ένα σύνολο κοινωνικά αποδεκτό, να σέρνεσαι έξω από το νερό φαίνεται επώδυνη διαδικασία, αλλά το σώμα μπορεί και συνεχίζει να πιέζει. Ο νους το συντηρεί. 

Στη διαδικασία, το σώμα ξεπηδά από τη μια περιοχή στην άλλη. Σταματά, κοιτάζει για αρκετή ώρα, κατανοώντας τον χώρο και σπρώχνει προς τα εμπρός. Τι υπερήφανη μπορεί να είναι η πραγματικότητα του να υπάρχεις σε ένα σύνολο, με την ταυτότητα που εσύ ορίζεις, έχοντας τα βλέμματα όλα στραμμένα απάνω σου και εσύ να προχωράς. 

Καθώς το πλήθος μεγάλωνε, ξαφνικά το σώμα του δημιουργού δεν ήταν το μοναδικό έξω από το νερό. Οι ταυτότητες δεν είχαν πλέον σημασία, είμασταν όλοι και όλα αντιμέτωπα με την διαφορετικότητα που κουβαλάμε μέσα μας, ανεξάρτητα από που προερχόμαστε. 

Το “Ω3”, ήταν, και είναι μια ‘queer’ προοπτική που μας επέτρεψε να αμφισβητήσουμε την κυρίαρχη θέση στην οποία συνήθως βρίσκεται το σώμα, εκτός μουσείου και θεσμών. Η στιγμή που ο δημιουργός σέρνει το σώμα του, το ανθρώπινο και το αλλιώτικο - στη μέση άνθρωπος και από κάτω ψάρι - στο έδαφος, προχωρώντας στο νερό, άνοιξε ένα άλλο κόσμο σε εμάς. Στα βλέμματα που κοίταζαν επικριτικά, μέχρι οπού και ξεγυμνώθηκε μια άλλη κανονικότητα πως το σώμα δεν ήταν ποτέ συγκεκριμένο, αλλά όλων εμάς, που προσπαθούμε επίμονα, να ομογενοποιηθούμε με το πλήθος και συνεχώς αποτυγχάνουμε. Γι’αυτό και ήταν γιορτή. Γιορτή αναδιαμόρφωσης αυτών, εμάς και όλων.

Drone φωτογραφίες: Ευτύχιος Σίκκης

Φωτογραφίες: Παύλος Βρυωνίδης