Αγαπητή Mary Rose

Η αλήθεια είναι πως μετά το πρώτο γράμμα μου ("Φταις κι εσύ Mary Rose") αλλά και το περσινό ("Αγαπητή Mary Rose: Ένας χρόνος μετά"), πάλι τέτοια εποχή, όπου σου περιέγραφα τι συνέβη στον ένα χρόνο που μεσολάβησε από τη μέρα που το πτώμα σου βγήκε στην επιφάνεια εκείνου του σκοτεινού, βρώμικου, πλημμυρισμένου φρεατίου (μαζί με την όχι-και-τόσο-καλά-κρυμμένη υποκρισία της κοινωνίας ενός νησιού που επιμένει να αυτοαποκαλείται “των Αγίων”), σκέφτηκα να σε αφήσω επιτέλους να αναπαυθείς εν ειρήνη. Όμως δεν γίνεται γλυκιά μου να μην μοιραστώ μαζί σου αυτά τα νέα, δεν γίνεται να μην μάθεις τις τελευταίες εξελίξεις. Και συγχώρεσέ με μικρή μου που γίνομαι αγγελιοφόρος άσχημων μαντάντων.

Βλέπεις, μπορεί να έπιασαν και να καταδίκασαν το τέρας που σε δολοφόνησε μαζί με το αγγελούδι σου την 6χρονη Sierra, την 36χρονη Livia και την 8χρονη κόρη της Elena Natalia, την 30χρονη Maricar, την 28χρονη Arian Palanas και την 30χρονη Asmita όχι όμως και τους συνεργούς του. Γιατί αν το ένα χέρι που έσφιγγε τον λαιμό σου Mary Rose μέχρι να ξεψυχήσεις ανήκε στον Μεταξά το άλλο ανήκε στους αδιάφορους αστυνομικούς, στην “έφυε στα κατεχόμενα, έτσι κάμνουν ούλες τούτες” νοοτροπία, στον θεσμικό ρατσισμό που απλώνεται σαν καρκίνος στα σώματα ασφαλείας, τα δικαστήρια, την Εκκλησία, το Προεδρικό, τη Βουλή, τα σχολεία, την ίδια την κοινωνία. Σε μας. 

Μάθε λοιπόν αγαπημένη μου πως ΚΑΝΕΝΑΣ αστυνομικός που χειρίστηκε τις καταγγελίες για την εξαφάνιση των επτά θυμάτων του Νίκου Μεταξά δεν πρόκειται να διωχθεί ποινικά. Ίσως να μην πρόλαβες να ζήσεις αρκετά στην Κύπρο ώστε να το γνωρίζεις αλλά στη “νήσο των Αγίων” (πιάνεις την ειρωνεία, έτσι δεν είναι;) έχουμε κάτι που υποψιαζόμαστε πως είναι παγκόσμια πατέντα: Λέγεται “ερευνητική επιτροπή” και χρησιμεύει στο να απαξιώνει και στη συνέχεια να κουκουλώνει δυσάρεστες υποθέσεις που φαινομενικά όλοι θέλουν να διαλευκάνουν (συνήθως μετά από γενική κατακραυγή) αλλά ουσιαστικά κανείς δεν θέλει να αγγίξει ούτε από μακριά με σκουπόξυλο. Αυτή η “διερευνητική επιτροπή”, που παίρνει διάφορες μορφές ανάλογα με την υπόθεση, υποτίθεται πως ερευνά ενδελεχώς όλα τα στοιχεία και ακολούθως βγάζει ένα πόρισμα που χαρακτηρίζεται από τα media “καταπέλτης” αλλά ουσιαστικά χρησιμεύει ως χαρτί υγείας - κάτι που δεν συνιστώ καθώς έτσι ρισκάρεις να εκτυπωθούν λέξεις όπως “ένοχοι” και “ευθύνες” πάνω στον κώλο σου. 

Τη δική σας υπόθεση διερεύνησε η Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων κατά της Αστυνομίας (στην βάση οδηγιών του τέως Γενικού Εισαγγελέα) η οποία απήγγειλε κατηγορίες σε τουλάχιστον 15 μέλη της Δύναμης για παράλειψη υπηρεσιακού καθήκοντος και παρέδωσε το πόρισμα που λέγαμε, με σκοπό να ετοιμαστούν κατηγορητήρια. Νομίζω πως μαντεύεις εύκολα τη συνέχεια. Η Νομική Υπηρεσία έκρινε πως οι υποθέσεις είναι νομικά ισχνές, δεν μπορούν να σταθούν στο δικαστήριο και αποφάσισε πως ΟΥΔΕΙΣ θα παραπεμφθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης για παράλειψη καθήκοντος που οδήγησε το τέρας να δρα ανενόχλητος ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ κάτω από τη μύτη τους, στοχεύοντας θύματα που ήξερε πολύ καλά πως δεν θα αναζητούσε κανένας.

Ψέλλισαν κάτι νομικίστικες δικαιολογίες, ότι και καλά περί “κενών στις διαδικασίες και την έλλειψη πρωτοκόλλων σε σχέση με τις υποθέσεις εξαφανισθέντων” και αποφάσισαν μόνο πειθαρχικές διώξεις που σημαίνει ότι κάποιος θα βρεθεί πίσω από κάποιο γραφείο με πολλή χαρτούρα, άντε το πολύ να φάει καμιά δυσμενή. Και εννοείται πως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Άλλωστε το στίγμα είχε δοθεί από τον ίδιο τον Αρχηγό της Αστυνομίας όταν συναντήθηκε με τους 15 τον περασμένο Μάιο: «Η στήριξη στα μέλη μας είναι δεδομένη, διότι ανεξάρτητα από το αν αυτή τη στιγμή περνούν τούτη τη συγκεκριμένη δοκιμασία δεν παύουν να είναι αθώα. Οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί παραμένουν στις θέσεις τους, διατηρώντας το τεκμήριο της αθωότητας και οφείλουμε ως ηγεσία να σταθούμε δίπλα τους” είχε πει και νομίζω πως μετά απ’ αυτό ούτε η Πολυάννα δεν πίστευε πλέον ότι θα γινόταν κάτι. 

Πρακτικά αθώοι, Mary Rose μου. Κι ας εγκλημάτισαν εξίσου με τον Μεταξά. 

Γιατί ξέρουμε πολύ καλά τι θα γινόταν έτσι και αντί για Mary Rose, Sierra, Livia, Elena Natalia, Maricar, Arian και Asmita λεγόσασταν Μαρία, Στάλω, Λήδα, Ελενού, Μαρικού, Αντριάνα και Αννίτα. Αν είχατε πατεράδες, μητέρες, αδελφούς, θείους, συζύγους, συντρόφους, φίλους να ξεσηκώνουν τον κόσμο να σας βρουν, να είναι κάθε μέρα πάνω στ’ αυτιά των αστυνομικών, να έχουν τα media όλη μέρα να τα χώνουν στην “ανίκανη αστυνομία”, να βάζουν μουχτάρηδες, βουλευτές, υπουργούς να πιέζουν τον Αρχηγό. Ας μην γελιόμαστε, δεν θα φτάναμε ποτέ στην Αννίτα. Ούτε καν στη Στάλω. Μετά την πρώτη εξαφάνιση, οι Αρχές θα έφταναν αμέσως στον δράστη (όπως έφτασαν και στον Μεταξά, όταν δέησαν να ερευνήσουν) και δεν θα υπήρχαν τα υπόλοιπα έξι θύματα. Αλλά ο Μεταξάς είναι κοινωνιοπαθής, όχι ηλίθιος για να στοχεύει Κυπραίες. Ήξερε ότι μπορούσε να γεμίζει την Κύπρο πτώματα, αρκεί να ανήκαν σε αλλοδαπές. Σε αόρατες. 

Πόσο καλά ξέρει που ζει και κυρίως σε ποιους ανάμεσα ζει. 

Δεν σου το είπα στα δύο πρώτα γράμματα αλλά κι εγώ μετανάστης είμαι. Βέβαια θα ήταν αστείο να πω ότι “σε νιώθω”. Βρέθηκα σώγαμπρος στην Κύπρο πριν 18 χρόνια και εντυπωσιάστηκα από τη φιλοξενία, την αγάπη, την καλοσύνη και το αίσθημα αδελφοσύνης των κατοίκων, όσων συναντούσα τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Βλέπεις, ως λευκός, straight, χριστιανός ορθόδοξος (είμαι άθεος αλλά μου συνέστησαν να μην το διαφημίζω) Ελλαδίτης αποτελώ για κάποιον λόγο “πυλώνα” αυτής της μικρής, ελληνόψυχης και βαθιά θρησκευόμενης κοινωνίας. Ευκολάκι λοιπόν. Αντιμετώπισα, δε λέω, και το ενίοτε ξενοφοβικό παραλήρημα του κλασικού μπετόστοκου αλλά δεν θα υποκριθώ καν ότι μπορεί να πέρασα ό,τι εσύ. Μπροστά στα “μαυρού”, “σκατοαλλοδαπή”, “πουτάνες ξένες”, τη λεκτική και σωματική κακοποίηση, τα απαξιωτικά βλέμματα, τις εκφράσεις αηδίας, τα ειρωνικά γελάκια στο σούπερ μάρκετ από “κυρίες” ή τα χουφτώματα από σαλιάρηδες κωλόγερους, νομίζω πως καναδυο “τράβα έσω σου πουστοκαλαμαρά” μπορώ να τ’ αντέξω. 

Όμως δεν ήσουν εντελώς μόνη, καμία από εσάς δεν ήταν. Είχατε φίλες που σας αναζητούσαν και πήγαιναν κάθε μέρα στην Αστυνομία απ’ όπου έφευγαν άπραγες. Είχατε τον άγιο αυτόν άνθρωπο, τον πρόεδρο του συνδέσμου οικιακών βοηθών Λούη Κουτρουκίδη που συνέδεσε από την αρχή τις περισσότερες εξαφανίσεις και με άρθρο του σε εφημερίδα έγραψε που ούτε λίγο ούτε πολύ πρόσφερε στο πιάτο των αστυνομικών όλα τα στοιχεία (μέχρι και για τον “Ορέστη” με τον οποίο συνομιλούσα τα θύματα στο Badoo) και ο οποίος φυσικά αγνοήθηκε.

Είχατε και τους συναδέλφους που έκαναν ό,τι μπορούσαν από το δικό τους πόστο για να επιστήσουν την προσοχή της Αστυνομίας και της κοινής γνώμης για τις εξαφανίσεις αλλά εις μάτην. Βλέπω το βίντεο της εκπομπής “Μεσημέρι και κάτι” του Σίγμα από τις 25 Οκτωβρίου του 2016(!) που κατέγραψε εικόνες από το σπίτι της Livia και της κόρης της Elena Natalia (τα πρώτα θύματα, χρονολογικά, του Μεταξά) και ανατριχιάζω: Η Γωγώ Αλεξανδρινού χτυπιέται στον αέρα για το πως γίνεται να εγκατέλειψαν απλά τη χώρα -όπως είπε η Αστυνομία- αφήνοντας πίσω όλα τους τα πράγματα (ακόμα και τα φάρμακα του μωρού) ενώ στο τέλος λέει με αυστηρό ύφος “το σημαντικό για μας είναι να εξακριβωθεί η τύχη μάνας και κόρης και ελπίζω για μια ακόμα φορά να μην εκτεθούμε διεθνώς”. Το 2016 μικρή μου. Τρία ολόκληρα χρόνια πριν βγει στην επιφάνεια το πτώμα σου και -μάντεψε- εκτεθούμε διεθνώς. Τότε που έτσι και η αστυνομία έκανε σωστά τη δουλειά της, τόσο εσύ, η κορούλα σου και τρεις ακόμα γυναίκες θα ήσασταν ακόμα ζωντανές και αυτό το γράμμα δεν θα είχε γραφτεί ποτέ. 

Δεν ήσασταν μόνες αλλά δυστυχώς όσοι νοιάστηκαν δεν ήταν αρκετοί ώστε να κάνουν τη διαφορά και να σωθείτε. Και τώρα, δεν θα τιμωρηθεί κανένας όπως του αξίζει γιατί έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ. Θα αρκεστείς μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια στη “συγγνώμη που τολμήσαμε να ζητήσουμε ανεξάρτητα αν τα θύματα ήσαν αλλοδαπές, ενώ εκείνοι δεν θέλησαν και ζήτησαν όταν θάψαμε τους 13 ήρωες του Μαρί” όπως είπε η Προεδράρα μας και καταχειροκροτήθηκε. 

Αυτά ήταν τα νέα μου Mary Rose και λυπάμαι ξανά που δεν ήταν αυτά που περίμενες. Εσύ μπορεί να ξαφνιάστηκες γιατί ίσως μεγάλωσες πιστεύοντας σε έννοιες όπως η ισότητα, ισονομία και δικαιοσύνη, εμείς πάλι οι πιο κυνικοί όχι και τόσο. Αναπαυτείτε τώρα και πες και στα άλλα κορίτσια ότι δεν θα σας ενοχλήσω ξανά. Και μαντεύεις φαντάζομαι γιατί. 

Γιατί ντρέπομαι.