Γράφει ο Αλέξης Παπαδόπουλος, αρχιτέκτονας

Κάθε πρωί επαναλαμβάνω ότι είναι δική μου απόφαση να απομονωθώ και είναι ωραίο να νιώθεις μέρος του κοινωνικού συνόλου και να δρας για το κοινό συμφέρον. 

Βρίσκω παράξενη τη χρήση αυταρχικού λόγου από την πολιτεία προς την κοινωνία αντί εκπαιδευτικού και προστατευτικού λόγου. Ο σεβασμός προς τον λαό πρέπει πάντα να αποδίδεται, σε αντίθετη περίπτωση ξέρεις ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Η αυταρχική συμπεριφορά είναι ο φερετζές του αδύνατου. Αυτού που δεν προνόησε και βρίσκεται σε πανικό. Το πολιτικό σύστημα είναι ένοχο που υποβάθμισε τη δημόσια υγεία. Είμαστε δυστυχώς η τελευταία από τις 27 χώρες της Ευρώπης στις δαπάνες για την υγεία και κάπου εδώ μου θυμίζω πως δεν μας νοιάζει τόσο η Eurostat όσο η Eurovision. 

Κάθε πρωί πιάνω δουλειά από το σαλόνι μου. Συντονιζόμαστε ηλεκτρονικά με τους συνεργάτες μου. Είμαστε στην 4η βδομάδα κατ’ οίκον εργασίας, αυτό ξεκίνησε με δική μας απόφαση πριν καν εξαγγελθούν τα μέτρα. Είναι σημαντικό να συνεχίσει η δουλειά απρόσκοπτα, όχι μόνο γιατί είναι μια ενασχόληση για το παρόν αλλά είναι επίσης μια προβολή στο μέλλον, άρα είναι ότι πιο φωτεινό και θετικό την συγκεκριμένη περίοδο.

Η δουλειά από το σπίτι είναι μια νέα εμπειρία καθώς τα τόσα άλλα ερεθίσματα με αποσυγκεντρώνουν. Στη ρουτίνα προστέθηκε και το μαγείρεμα και η κηπουρική, ενώ το αυστηρό ωράριο πλέον καταργήθηκε. Αυτός ο συνδυασμός μαγειρέματος, κηπουρικής και εργασίας με φέρνει κοντά σε μια κατάσταση ευτυχίας και θα επιδιώξω να δημιουργήσω τέτοιες συνθήκες σε κάποιο γραφειακό χώρο στο μέλλον.

Εντελώς συμπτωματικά, προφητικά μάλλον, λίγο πριν τον εγκλεισμό ο φίλος και συνεργάτης Αντρέας Αντωνίου, μου δώρισε το βιβλίο του καλλιτέχνη Ólafur Eliasson “the Kitchen”. Αφορά στην κουζίνα που μαγειρεύει καθημερινά στην 90μελή ομάδα του καλλιτέχνη, το κόνσεπτ γύρω από αυτήν και κάμποσες από τις συνταγές τους. Στα όσα προβάλλει συγκρατώ το «να μαγειρεύεις είναι να νοιάζεσαι». Να νοιάζεσαι για τα προϊόντα που χρησιμοποιείς, για τις γεύσεις και τα χρώματα καθώς και για τους ανθρώπους που θα μοιραστείς τις στιγμές.

Ειδικά τώρα μας λείπουν οι άλλοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει αυτό το θετικιστικό που λένε μερικοί ότι έτσι θα βρούμε τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει ο εαυτός μας χωρίς τους άλλους και αυτή την περίοδο είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Πάντοτε είμασταν περιτριγυρισμένοι με άλλους κι αυτό μας διαμόρφωσε, η λαγνεία του μοναχισμού είναι γραφικότατη. Απόδειξη είναι ότι ο κόσμος χρησιμοποιεί τα κοινωνικά δίκτυα όπως ποτέ άλλοτε, μοιράζεται βίντεο, συνταγές, ταινίες, μιξτέιπ, ασκήσεις, βιντεοκλήσεις.

Είναι εντυπωσιακό πως σε μερικά λεπτά πολίτες έστησαν δίκτυα υποστήριξης στους γιατρούς και νοσοκόμους χορηγώντας τους με ασπίδες προσώπου που οι ίδιοι κατασκεύασαν με διάφορους τρόπους. Σίγουρα τονίστηκαν και οι ταξικές διαφορές μέσα σε όλη αυτή την τρέλα. Είναι άλλο να ζεις στα 300τ.μ με την οικιακή βοηθό και άλλο να είσαι μονογονιός με 3 παιδιά στο δυάρι, άλλη φάση.

Και τι θα γίνει με τα σπίτια μας που είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ το καβούκι μας; Στα διάφορα μέρη μιας κατοικίας ενσωματώνονται προς έκπληξή μας νέες συνήθειες, όπως πχ γιόγκα στην κουζίνα, διάβασμα στο μπάνιο, αναρρίχηση στον διάδρομο. Μετά από όλο αυτό θα αλλάξει σίγουρα ο τρόπος που φανταζόμαστε το μελλοντικό μας σπίτι και θα αναζητήσουμε πιο ευέλικτους χώρους, λιγότερο τυποποιημένους και «χρηστικούς» με τον τρόπο που το εννοούμε σήμερα.