Αλκυόνη Παπαδάκη: Η ζωή δεν προδίδει τους πραγματικούς εραστές της
Πολυγραφότατη. Δημοφιλής. Βραβευμένη. Συγγραφέας των μπεστ σέλερ. Όταν έχεις απέναντί σου την Αλκυόνη Παπαδάκη, τα διαπεραστικά της μάτια και το διάπλατό της χαμόγελο είναι αρκετά για να παραμερίσουν όλα τα φαντεζί που συνοδεύουν το ονοματεπώνυμό της.
Μία γυναίκα που έζησε σε εποχές δύσκολες, που είδε κι άκουσε πολλά. Μία γυναίκα που δηλώνει με πηγαία σιγουριά ότι η ζωή δεν προδίδει ποτέ τους πραγματικούς εραστές της.
Συνέντευξη στην Ιωάννα Χριστοδούλου
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Σταυρινός
Μου έχουν πει ότι παραδίδετε ακόμα χειρόγραφα στον εκδοτικό οίκο. Ισχύει;
Ναι (γέλια).
Ολόκληρα βιβλία κυρία Παπαδάκη;
Ναι, ναι (γέλια). Πώς να στο εξηγήσω, χρειάζομαι το μολύβι και το στυλό μου. Έχω ανάγκη να σβήνω και να μουτζουρώνω, να παλεύω με το χαρτί και να γίνομαι ένα μαζί του. Παλαιότερα, όταν τελείωνα τη πάλη με τα χειρόγραφα, τα δακτυλογραφούσα στη γραφομηχανή μου. Τώρα όλοι παραδίδουν ψηφιακά κι εγώ καλή σχέση με τη τεχνολογία δεν έχω. Τους δυσκολεύω λίγο αλλά τι κάνω. Τα καθαρογράφω, βέβαια, πριν τα δώσω. Νομίζω ότι μόνο ο Ξανθούλης κι εγώ δίνουμε ακόμα χειρόγραφα στον εκδότη, δεν γνωρίζω αν έμειναν άλλοι. Ωραίο πράγμα το χαρτί, αφήνει όλες τις αισθήσεις να συνεργαστούν. Ωραίο και για τον αναγνώστη και για τον λογοτέχνη.
Στη λογοτεχνία εσείς μπαίνετε σε ηλικία δεκαεννέα μόλις ετών με "Το κόκκινο σπίτι".
Ναι, επρόκειτο για την οπτική ενός παιδιού για τα βιώματα μετά τον εμφύλιο. Γράφτηκαν εκατοντάδες βιβλία για αυτή τη περίοδο αλλά κανένα με την οπτική ενός παιδιού. Είχε, βεβαίως, αυτοβιογραφική χροιά κι επειδή ήταν λίγο… κόκκινο "Το κόκκινο σπίτι" με κάλεσε ο Βουρνάς απ’ την εφημερίδα Αυγή να δουλέψω κοντά τους ως ρεπόρτερ. Είχα ήδη δουλέψει ως μαθητευόμενη στην εφημερίδα Τα Νέα του Λαμπράκη.
Σε παλαιότερη συνέντευξή σας είχατε δηλώσει ότι την δημοσιογραφία την αγαπήσατε περισσότερο απ’ την λογοτεχνία και μου έκανε εντύπωση.
Η δημοσιογραφία ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Απ’ το γυμνάσιο ακόμα, όταν σκεφτόμουν τι ήθελα να κάνω, έλεγα ότι ήθελα να είμαι μαζί με τους ανθρώπους, να παρακολουθώ και να σημειώνω γεγονότα. Δεν ήξερα βέβαια τότε ότι αυτό το λένε δημοσιογραφία. Όταν το κατάλαβα, συνειδητά πλέον, είπα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Δεν ήταν εύκολο όμως να φύγω από την Κρήτη με την ευλογία του πατέρα μου και να πάω να γίνω δημοσιογράφος στην Αθήνα. Είπα λοιπόν ότι ήθελα να δώσω εξετάσεις στην Πάντειο και παράλληλα να παρακολουθήσω, στην μία και μοναδική ιδιωτική σχολή που υπήρχε τότε, μαθήματα δημοσιογραφίας. Έτσι πείστηκε ο πατέρας μου και μ’ άφησε να κάνω το κέφι μου. Πέρασα τις εξετάσεις στην Πάντειο αλλά δεν πάτησα ποτέ το πόδι μου εκεί. Άρχισα κατευθείαν στη σχολή δημοσιογραφίας, που ήταν καλή δεν λέω, αλλά ένιωθα ότι δεν μου έδινε αυτό που ήθελα.
Στην εφημερίδα Τα Νέα πώς καταλήξατε;
Με το θράσος της νιότης (γέλια). Έστειλα γράμμα στον Λαμπράκη και του έγραψα για το μεράκι μου να γίνω δημοσιογράφος κι άλλα διάφορα. Κάτι θα άρεσε στον Λαμπράκη και μου απάντησε. Μου έγραφε μεταξύ άλλων να πάω να βρω τον Κακαουνάκη, να του δείξω το γράμμα και να αρχίσω ως μαθητευόμενη. Έτσι κι έγινε. Την αγάπησα την δημοσιογραφία και τον δρόμο. Δεν ήθελα να κάθομαι σ’ ένα γραφείο εγώ, ήθελα να είμαι έξω με τον κόσμο. Κρίμα που δεν κράτησε πολύ.
Λόγω Χούντας;
Ναι γιατί μας έκλεισαν τις εφημερίδες κι εγώ έφυγα για την Γαλλία. Στο Παρίσι είχα εγγραφεί σε σχολή για να σπουδάσω κοινωνιολογία. Κάποια στιγμή επέστρεψα στην Ελλάδα για να κανονίσω τα χαρτιά μου αλλά στο μεταξύ είχε πάει φάκελος για μένα στην Ασφάλεια. Παρόλο που δεν ήμουνα κομματική ούτε οργανωμένη, τα ενυπόγραφα ρεπορτάζ μου δεν τους άρεσαν. Δεν μου έδωσαν βίζα για να ξαναφύγω για το Παρίσι και μου πήραν το διαβατήριο. Αργότερα, στη μεταπολίτευση, μπορούσα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία αλλά είχα ήδη κάνει οικογένεια. Η δημοσιογραφία για μένα ήταν να φεύγεις απ’ το σπίτι και να μη ξέρεις τι ώρα θα γυρίσεις. Όταν κάνεις οικογένεια, αυτό δεν γίνεται. Ξανάπιασα την λογοτεχνία αλλά εφάρμοσα τα μαθήματα που πήρα απ’ την δημοσιογραφία πάνω της.
Να μου πείτε ένα παράδειγμα;
Το γεγονός ότι το δημοσιογραφικό κείμενο σε μαθαίνει να παραμένεις στην ουσία και να μην πλατειάζεις στον γραπτό σου λόγο το σέβομαι και στην λογοτεχνία. Γι’ αυτό και προσπαθώ να μην έχω σελίδες-κομπάρσους στα βιβλία μου.
Μ’ αρέσουν οι περίπλοκοι χαρακτήρες γιατί πρέπει να βρω τι κρύβουν. Μ’ αρέσει να περπατώ ξυπόλητη στα στενά και σκοτεινά δρομάκια της ψυχής των ανθρώπων.
Από "Το κόκκινο σπίτι" μέχρι "Τα όμορφα τοπία της κόλασης", το πιο πρόσφατο σας βιβλίο, μεσολάβησαν χιλιόμετρα. Τι σας δίδαξε η πορεία;
Πολλά χιλιόμετρα έχουν μεσολαβήσει (γέλια). Μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή λοιπόν θα έλεγα ότι η ζωή με έμαθε να καταλαβαίνω τον άνθρωπο δίπλα μου. Αυτό το κέρδισα, το αισθάνομαι ότι το κέρδισα. Κέρδισα και μια μαστοριά στην λογοτεχνία κι αυτό το λέω γιατί δεν μας έχουν απομείνει πολλοί λογοτέχνες. Δεν χαϊδεύω τον εαυτό μου αλλά βλέπω ότι τα πλείστα βιβλία που γράφονται, δεν λέω όλα, είναι αφηγήσεις κι όχι λογοτεχνία.
Ποια είναι η μαστοριά της λογοτεχνίας;
Να παίζεις με το χρώμα, το βάρος και τον ήχο της λέξης. Πρέπει να εντοπίσεις τη λέξη που θα πάει να καρφωθεί στον άλλο. Αφήγηση μπορεί να γράψει οποιοσδήποτε έμαθε να γράφει καλά. Ένας καλός φιλόλογος, για παράδειγμα, μπορεί να αφηγηθεί. Η λογοτεχνία, όμως, δεν είναι αφήγηση. Είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, είναι μια κινηματογραφική ταινία. Δεν αρκεί η αφήγηση κι η περιγραφή. Πρέπει να ζωντανεύεις εικόνες πάνω στο χαρτί.
Και γιατί δεν γράφονται πια αξιόλογα λογοτεχνικά βιβλία;
Γιατί έμειναν λίγοι που αντιλαμβάνονται ότι η λογοτεχνία μοιάζει με βράχο και από τον λογοτέχνη αναμένεται να τον σκαλίσει και να του δώσει μορφή. Αυτό δεν είναι εύκολο. Πιο εύκολο είναι να περιγράψεις τον βράχο κι όχι να τον σκαλίσεις. Η λογοτεχνία δεν είναι ημερολόγιο, δεν κάθεσαι να γράψεις για να εκτονωθείς. Εγώ προσωπικά υποφέρω όταν γράφω.
Υποφέρετε;
Ναι, πολύ. Ανοίγω τα παράθυρα να μπει φως και αέρας, ανάβω τσιγάρο, κλαίω, γελάω, το ζω αυτό που κάνω. Τι θυμήθηκα τώρα, μια φορά, ήθελα να μιλήσει μια ηρωίδα μου που ‘χε στραβώσει το στόμα της. Αφοσιωμένη εγώ στην ηρωίδα, προσπαθούσα με στραβωμένο το στόμα να μιλήσω για να δω πως να το αποτυπώσω γραπτώς κι έκανα κάτι περίεργα μέχρι να το βρω. Με είδαν ο άντρας και ο γιος μου κι έτρεξαν προς το μέρος μου γιατί νόμισαν ότι έπαθα εγκεφαλικό (γέλια). Πώς αλλιώς να περιγράψεις αυτή τη συνθήκη όμως;
Όταν γράφετε πώς είναι το περιβάλλον γύρω σας;
Κάθομαι σ’ ένα μικρό τραπέζι που έχω στο σαλόνι, εκεί είναι το στέκι μου. Θα σηκωθώ δεκάδες φορές αφού τη μια ο γιος μου θα ψάχνει το σιέλ του πουκάμισο, την άλλη η εγγονή μου θα μπαινοβγαίνει και θα θέλει κάτι. Δεν είναι ακριβώς μοναχική δουλειά η λογοτεχνία για μένα (γέλια). Έχω όμως την ικανότητα να συγκεντρώνομαι, δηλαδή εκεί που θα σηκωθώ να βρω το σιέλ πουκάμισο, μετά θα επανέλθω σ’ αυτό που έγραφα με ευκολία. Ταλέντο... εξ ανάγκης.
Ήσασταν το παιδί που έγραφε από μικρό ιστορίες;
Οι συμμαθήτριές μου ίσως και να ΄γραφαν καλύτερα από μένα. Είχαμε μία καλή φιλόλογο που έγραφε στα τετράδιά μας σχόλια κι εμένα μονίμως μου σημείωνε κάτω απ’ τις εκθέσεις: "Πεζοτράγουδο" (γέλια).
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ:
Melissa Hekkers, τι θα 'λεγε η Μεσόγειος;
Navid και Sahand, ωραίοι σαν Κύπριοι
Τι προσφέρει η λογοτεχνία στον κόσμο;
Φως. Αυτό που επιδιώκω προσωπικά είναι να αγγίξω έστω και μια χορδή μες τη ψυχή του αναγνώστη μου. Μια χορδή που να την κάνω να βγάλει ήχο. Να αφήσω μία νότα ομορφιάς. Απ’ τα πολλά που πέρασα στη ζωή μου, κι ήταν πολλά, έμαθα να σηκώνομαι το πρωί και να λέω χαμογελαστή "καλημέρα", άσχετα τι επιφυλάσσει η μέρα. Τις μέρες μας πρέπει να τις υποδεχόμαστε, για να κυλάει καλύτερα η ζωή.
Τα λάθη μου τα πλήρωνα. Δεν ζήτησα τα ρέστα από κανένα. Ό,τι ήθελα να κάνω το έκανα, στοίχιζε τόσο, περνούσα απ’ το ταμείο, πλήρωνα σαν κυρία κι έφευγα.
Με τη ζωή των ηρώων σας τι σχέση έχετε;
Όταν είμαστε μαζί, όταν γράφω δηλαδή, ταυτίζομαι μαζί τους. Αν δεν ταυτιστείς δεν μπορείς να μπεις στα στενά δρομάκια της ψυχής του ήρωα οπότε δεν μπορείς να βγάλεις και τον χαρακτήρα του. Κι αυτό είναι δύσκολο γιατί πολλές φορές υπάρχουν ήρωες με χαρακτήρα ολότελα διαφορετικό απ’ το δικό σου. Όμως πρέπει να το παλέψεις και να ταυτιστείς.
Δεν τους κουβαλάτε τους ήρωές σας.
Όταν τελειώσει η συγγραφή ενός βιβλίου, δηλαδή όταν τελειώσει η σχέση μας, τους αφήνω. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να τους κουβαλώ μετά. Τον εαυτό μου κουβαλώ κι αυτό πολύ είναι (γέλια).
Τι σας γοητεύει στον άνθρωπο και θέλετε να τον μετατρέπετε σε λογοτεχνικό ήρωα;
Η συμπεριφορά, η ζωή και αυτά που κουβαλά στη ψυχή του. Μ’ αρέσουν κι οι περίπλοκοι χαρακτήρες γιατί εκεί έχω να κερδίσω ένα στοίχημα, να βρω τι κρύβεται από κάτω. Καμιά φορά λέω πως μ’ αρέσει να περπατώ ξυπόλητη στα στενά και σκοτεινά δρομάκια της ψυχής των ανθρώπων. Μ’ αρέσει αυτή η διαδικασία. Τους σκέφτομαι συνεχώς τους ήρωες μου. Πριν κοιμηθώ, στον δρόμο όταν περπατώ, την ώρα που μαγειρεύω. Θέλω να τους ξέρω πολύ καλά πριν αρχίσω να τους φωτογραφίζω στο χαρτί.
Πώς στήνεται η πλοκή ενός βιβλίου;
Δεν ξέρω πώς το δουλεύουν άλλοι συγγραφείς, ούτε ξέρω αν υπάρχει σωστός τρόπος αλλά, αυτό που θέλω να ξέρω εγώ είναι το τέλος του βιβλίου μου πριν αρχίσω να γράφω την ιστορία. Το βίτσιο μου, αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι, είναι που θέλω να γνωρίζω εξ αρχής τι θα λέει στην τελευταία σελίδα. Άλλοι συγγραφείς αρχίζουν και στην πορεία τους παίρνει η ιστορία. Εγώ έχω αυτό, ίσως κι από ανασφάλεια, να θέλω να ξέρω το τέλος.
Και στη ζωή λειτουργείτε έτσι;
Έτσι λέω αλλά ποτέ δεν μου βγαίνει στην ζωή (γέλια). Στη ζωή το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να έχω ένα πλάνο, άσχετο το πώς θα μου βγει. Ακόμα κι όταν βαδίζω αυθόρμητα, θέλω να ξέρω στο περίπου πού πάω κι ας ανατραπεί. Η ανατροπή είναι κι αυτή μέρος της ζωής. Όπως έλεγε κι η γιαγιά μου η Ανδρομάχη, "Εμείς που ζήσαμε, οφείλουμε να τιμήσουμε την ζωή".
Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή σας η γιαγιά Ανδρομάχη.
Πώς αλλιώς, αυτή με μεγάλωσε. Η μάνα μου δεν είχε τη δύναμη να με μεγαλώσει μ’ όλα τα δεινά στο σπίτι . Πέρασε κι ένα μεγάλο διάστημα στη φυλακή λόγω του αδελφού της που τάχθηκε με τους αντάρτες στον εμφύλιο. Ήταν οι εποχές που αν θεωρούσαν ότι ο… γάτος σου ήταν αριστερός, έμπαινες φυλακή. Η γιαγιά μου με μεγάλωσε. Αυτή η Σμυρνιά, που μπορεί να μην με οδήγησε σε όμορφα τοπία λόγω του ότι ήταν αυστηρή, με έμαθε να αντιστέκομαι και να αγωνίζομαι. Το καλό που μου ‘κανε το κατάλαβα αργότερα στη ζωή. Πόσα πέρασε αυτή η γυναίκα. Απ’ τον αλβανικό στον εμφύλιο και την απώλεια των παιδιών της... Κι όμως, επέμενε να λέει, "Εμείς που ζήσαμε", που επιβιώσαμε δηλαδή, "οφείλουμε να τιμήσουμε τη ζωή". Δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι η γιαγιά μου. Την θυμάμαι όταν ερχόταν η Μεγάλη Παρασκευή να ψέλνει το "Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος". Μικρή την ρώτησα μια μέρα τι σημαίνει αυτό κι όταν μου απάντησε την ρώτησα "Πού βασιλεύει η ομορφιά γιαγιά;". "Μες τις σκοτεινές ψυχές των ανθρώπων", μου απάντησε κι έφυγε απ’ το δωμάτιο. Τέτοια μου έλεγε και εξαφανιζόταν κι εγώ ήμουν μωρό παιδί.
Σας χαρακτηρίζουν ανατρεπτική και αντισυμβατική συγγραφέα.
Κοίτα, απ’ όταν ένιωσα τον κόσμο, είμαι μες την ανατροπή. Αυτό δεν πάει να πει ότι οι ανατροπές είναι πάντοτε σωστές αλλά από μικρή ήθελα να ανατρέπω τα πάντα. Ίσως να ήταν η ανάγκη μου να ξεφεύγω απ’ τις καταστάσεις που βίωνα. Έπειτα συνεχίστηκε αυτό και η ζωή με πήρε όλο έτσι. Και δε λέω, τα λάθη μου τα πλήρωσα στην πορεία. Κι έκανα πολλά (γέλια). Να σου πω όμως ότι δεν ζήτησα τα ρέστα από κανένα. Ό,τι ήθελα να κάνω το έκανα, στοίχιζε τόσο, περνούσα απ’ το ταμείο, πλήρωνα σαν κυρία κι έφευγα. Κι όποτε χρειαζόταν την ξανάκανα την διαδικασία. Δεν έκανα τίποτα που να ήταν συμβατικό.
Υπάρχει αυτή η ανάγκη της ανατροπής στον άνθρωπο;
Όχι, δεν υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Οι πλείστοι προτιμούν την συμβατική κατάσταση κι αν αυτό τους κάνει καλό, καλά κάνουν. Εγώ έτσι ήμουν, αυτό έμαθα. Έμαθα να πηγαίνω εκεί όπου δεν πάνε οι υπόλοιποι κι εκεί έβρισκα πράγματα. Δεν τους ενδιαφέρει όλους αυτό.
Τον χαρακτηρισμό "διανοούμενη" τον αποδέχεστε;
Καθόλου, καθόλου δεν μ’ αρέσει. Δεν αισθάνθηκα ποτέ έτσι, ούτε ιδιαίτερες σπουδές έκανα στη ζωή μου, ούτε τίποτα απ’ αυτά. Το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω πολλή λογοτεχνία από μικρή. Τότε που έγραφα μικρά σημειώματα και ιστορίες και τις έδινα στις φίλες μου.
Στο γυμνάσιο αυτό;
Ναι, ήταν η πρώτη μου φυγή απ’ το σπίτι όταν πήγα στη Γαλλική Σχολή στα Χανιά ως εσωτερική. Θυμάμαι τα άλλα παιδιά να αντιδρούν να πάνε εσωτερικά, εγώ το ‘θελα πολύ γιατί ήθελα να φύγω απ' το σπίτι. Όταν πλησίαζαν δε οι γιορτές και έπρεπε να επιστρέψω ήταν το χειρότερό μου (γέλια). Εκεί που λες, στη Γαλλική Σχολή, τα περισσότερα κορίτσια, που είναι και σταθερές μου φίλες μέχρι σήμερα, έγραφαν ημερολόγιο. Εγώ όποτε ήθελα να γράψω κάτι, το σημείωνα σ’ ένα χαρτί και το έδινα στην διπλανή μου. Ήθελα να το στείλω, να το μοιραστώ αυτό που έγραφα, να μην το κρατώ για μένα. Ήμουν στην Σχολή όταν άρχισα να διαβάζω Λουντέμη, Μυριβήλη κι όλους τους σπουδαίους αλλά και βιβλία που δεν επιτρεπόταν να διαβάζουμε.
Δηλαδή;
Τον Καζαντζάκη για παράδειγμα. Απαγορευόταν η ανάγνωση των βιβλίων του. Έμπαινα κι εγώ στο κρεβάτι, κουκουλωνόμουν κι έπαιρνα ένα φακό για να τον διαβάσω. Όλο τον Καζαντζάκη τον διάβασα έτσι. Μια μέρα, διάβαζα το "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", αν θυμάμαι καλά, κι έρχεται μια καλόγρια που είδε τον φακό που φέγγιζε στον τοίχο κι όπως ήμουνα κάτω απ’ τα σκεπάσματα, μου τραβάει την κουβέρτα, μου δίνει δυο χαστούκια και μου παίρνει τον Καζαντζάκη μου (γέλια).
Σήμερα τι διαβάζετε;
Σήμερα για να διαβάσω λογοτεχνία πρέπει να είναι πάρα πολύ καλό το κείμενο. Τελευταίως διαβάζω ιστορία και φιλοσοφία περισσότερο. Να, τώρα διάβαζα το "Οι μεγάλοι μύστες" του Εδουάρδου Συρέ. Μ’ αρέσει κι η ποίηση πολύ.
Μόνο με τον ρεαλισμό, δεν υποφέρεται η ζωή. Πρέπει να βλέπεις τα πράγματα και λίγο αλλιώς. Πιο όμορφα, πιο δημιουργικά.
Εσείς, πέραν της μεγάλης αναγνώρισης και αποδοχής, τι νιώθετε ότι έχετε κερδίσει συγγραφικά;
Αν έχω καταφέρει κάτι είναι ότι έχω βρει την ισορροπία μεταξύ του ρεαλισμού και του λυρισμού. Και δεν το έχω κάνει βάζοντας ιδιαίτερη προσπάθεια, έτσι είμαι ως άνθρωπος.
Ο λυρισμός θεωρείται ντεμοντέ στις μέρες μας;
Μπορεί να υπάρχει γενικά αυτή η αίσθηση αλλά ο άνθρωπος που έχει πράγματα μες την ψυχή του, δεν μπορεί να μην έχει λυρισμό μέσα του. Μόνο με τον ρεαλισμό, δεν υποφέρεται η ζωή. Πρέπει να βλέπεις τα πράγματα και λίγο αλλιώς. Πιο όμορφα, πιο δημιουργικά.
Μήπως η εποχή μας απαιτεί να είμαστε ρεαλιστές;
Μπορεί να το απαιτεί αλλά εμείς οφείλουμε να αντιστεκόμαστε. Να μην μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Συναντώ συχνά ανθρώπους που έρχονται και μου λένε "Διάβασα το τάδε στο τάδε βιβλίο σας και μου αγγίξατε τη ψυχή". Κι όμως. Εγώ πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι κάτι κουβαλούν μέσα τους που δεν το ανακάλυψαν κι εγώ απλά τους το ‘δωσα να το... διαβάσουν. Ο λυρισμός υπάρχει μες τον άνθρωπο. Χρειάζεται μόνο να τον ανακαλύψει κανείς όπως και την ομορφιά. Η ομορφιά σώζει.
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να βλέπουν την ομορφιά. Την ομορφιά στην οποία εμείς γυρίσαμε την πλάτη και προχωρήσαμε με βήμα ταχύ κι ας μην ξέρουμε που πάμε.
Κατά καιρούς γράψατε και μιλήσατε για την ομορφιά της φύσης.
Από μικρό παιδί μεγάλωσα στη φύση. Η φύση είναι η μήτρα της ζωής. Αν δεν καμαρώσουμε το λουλούδι και το δέντρο, αν δεν δούμε να φυτρώνει ο σπόρος, αν δεν θαυμάσουμε τα πουλιά που πετούν, τότε τι ήρθαμε να κάνουμε δηλαδή; Δεν είναι τουρισμός η ζωή. Και στα παιδιά μας πρέπει να μαθαίνουμε να βλέπουν αυτές τις ομορφιές. Ούτε δύσκολο ούτε ακατόρθωτο είναι. Εγώ είχα ένα θείο ποιητή, αδελφό της μάνας μου, που με έπαιρνε βόλτα στον λόφο του χωριού και μου έδειχνε τις ομορφιές. Το ίδιο κάνω κι εγώ τώρα με την εγγονή μου. Πάμε βόλτες και βλέπουμε τα λουλούδια, φτιάχνουμε σχήματα κοιτάζοντας τα σύννεφα στον ουρανό. Την μαθαίνω να φεύγει απ’ τη καθημερινότητα και να βρίσκει αυτό το κάτι άλλο μέσα της. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να βλέπουν την ομορφιά. Την ομορφιά στην οποία εμείς γυρίσαμε την πλάτη και προχωρήσαμε με βήμα ταχύ κι ας μην ξέρουμε που πάμε.
Δεν ξέρουμε που πάμε οι άνθρωποι;
Έχω την εντύπωση ότι δεν ξέρουμε, όχι. Δεν υπάρχουν καν σταθερές. Ζούμε και στην εποχή που δεν υπάρχουν ουτοπίες. Κάποτε ο κόσμος τουλάχιστον πίστευε σε κάτι καλύτερο. Η ουτοπία έχει εξαφανιστεί και ζούμε σε μία πραγματικότητα που δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Αλλά εμείς, όπου και να οδεύουμε, θα πρέπει να βρούμε κάτι όμορφο να κάνουμε. Ένα τραγούδι λέει "Στην Κέρκυρα μας πάνε να μας κρεμάσουνε αλλά εμείς θα τραγουδάμε μέχρι να φτάσουμε". Δεν είναι ωραίο; Την σκέψη μας δεν πρέπει να την παραδίδουμε στην απελπισία. Καθημερινά πρέπει να βρίσκουμε μικρά πράγματα που κάνουν τη ζωή μας πιο χρωματιστή. Αυτό προσπαθώ να περάσω και στην εγγονή μου κι ας θυμάται μόνο αυτό από μένα. Της λέω να κάνει καθημερινά την ομορφιά της ημέρας.
Την ομορφιά της ημέρας.
Ναι. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε "Γιαγιά, έκανα την ομορφιά της ημέρας". Την ρώτησα τι έκανε και μου είπε ότι σκούπισε τα μάτια ενός παιδιού που έκλαιγε. Αυτό δεν είναι η ομορφιά της ημέρας;
Η ζωή δεν είναι πάντα ωραία αλλά είναι ενδιαφέρουσα. Πρέπει να αγαπάμε τη ζωή. Η ζωή δεν προδίδει τους πραγματικούς εραστές της
Να πούμε και για το τελευταίο σας βιβλίο, "Τα όμορφα τοπία της κόλασης"...
...τα τοπία της κόλασης που ζούμε γιατί στην άλλη δεν έχω πάει, δεν ξέρω (γέλια). Στο βιβλίο αυτό θίγω το ζήτημα των τοπίων της ζωής που, όπως και να 'ναι, εμείς μέσα τους πρέπει να βρίσκουμε ένα χώρο να αράζουμε. Πάντοτε υπάρχει ένας τέτοιος χώρος. Ένας χώρος που μας δίνει δύναμη.
Κρατάω ένα ποιητικό κομμάτι απ' το βιβλίο και θα σας ρωτήσω, σε ποιο κοχύλι κρύβεται μέσα ο Θεός;
Ο Θεός είναι παντού. Προσωπικά πιστεύω σε μία ανώτερη δύναμη και πιστεύω στις δυνάμεις της προσευχής, σε δυνάμεις που υπάρχουν και δεν τις ξέρουμε οι άνθρωποι. Με βοηθάει αυτή η πίστη και βρίσκω δύναμη μέσα της.
Είναι ωραία η ζωή κυρία Παπαδάκη;
Η ζωή δεν είναι πάντα ωραία αλλά είναι ενδιαφέρουσα. Πρέπει να αγαπάμε τη ζωή. Η ζωή δεν προδίδει τους πραγματικούς εραστές της. Πρέπει να προχωράμε και να έχουμε πίστη ότι, στην επόμενη στροφή, η θέα θα είναι καλύτερη. Εγώ ακόμα και όταν σκοτείνιαζα, την έψαχνα αυτή τη θέα. Πιστεύω στον άνθρωπο και τις καλές του ιδιότητες. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει ένα κομμάτι Θεό μέσα του.
* Η Αλκυόνη Παπαδάκη φιλοξενήθηκε από την Διοτίμα Αλυσίδα Πολιτισμού στα εγκαίνια των πολιτιστικών της εκδηλώσεων στις 10 Ιουλίου 2021. Το καινούργιο της βιβλίο με τίτλο "Τα όμορφα τοπία της κόλασης" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
