Κεντρική φωτογραφία: Στέφανος Χαραλάμπους 

Αυτή τη φορά, ο Κύπριος σκηνοθέτης βάζει την υπογραφή του στην παράσταση «Πικρία Χώρα», βασισμένη στο βραβευμένο βιβλίο της Κωνσταντίας Σωτηρίου, (Λογοτεχνικό Βραβείο Διηγήματος της Κοινοπολιτείας για το 2019 για την περιφέρεια Ευρώπης και Καναδά / Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας στην κατηγορία Διήγημα/ Νουβέλα για το 2019), που κάνει πρεμιέρα στις 7 Οκτωβρίου στην Πάνω Σκηνή του  Σατιρικού Θεάτρου. 

Γιατί το «Πικρία Χώρα» της Κωνσταντίας Σωτηρίου και γιατί τώρα; Πώς το επέλεξες; 

Η «Πικρία Χώρα» της Κωσταντίας Σωτηρίου είναι το χρονικό μιας γυναικείας φιλίας, που δημιουργήθηκε κι εδραιώθηκε πάνω στην αμοιβαία στήριξη, όταν οι ανορθόδοξες πολιτικές δράσεις στην χώρα τους, ανάγκασαν τις πρωταγωνίστριες να περάσουν μέσα από αναρίθμητες ακραίες καταστάσεις και να επιβιώσουν. Εδώ και μερικούς μήνες βιώνουμε ξανά τον παραλογισμό ενός πολέμου. Πιστεύω πως με αυτό το έργο το κοινό θα θυμηθεί την δική του εμπειρία, θα ακούσει τα θύματα να μιλούν και θα δει ξανά τον εαυτό του σε εκείνη την θέση.

Πώς έγινε η προσέγγιση και τι συζητήσατε με την συγγραφέα του βιβλίου όταν αποφασίσατε να το μεταφέρετε στο θέατρο; 

Συνήθως τα κείμενα έρχονται κοντά μου, όταν είναι η κατάλληλη στιγμή.  Έτσι έγινε και με αυτό το έργο, το οποίο γνώριζα ήδη, πριν μου προταθεί από την συγγραφέα. Στο βιβλίο της Κωσταντίας Σωτηρίου, παρακολουθούμε δύο παράλληλες ιστορίες, που αναφέρονται στην ίδια θεματική. Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, ότι θα μας απασχολούσε η ιστορία της Σπασούλας, η ιστορία που καταπιάνεται με μια πολύ ευαίσθητη πτυχή του κυπριακού δράματος. Αυτό το τμήμα του βιβλίου, με τον τίτλο Έθιμα θανάτου, τιμήθηκε με το Λογοτεχνικό Βραβείο Διηγήματος της Κοινοπολιτείας για το 2019 για την περιφέρεια Ευρώπης και Καναδά.

Πώς θα περιέγραφες το βιβλίο της Κωνσταντίας Σωτηρίου; 

Το έργο διακρίθηκε και στην Κύπρο, αφού του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (στην κατηγορία Διήγημα/ Νουβέλα) για το 2019. Πέραν αυτού όμως, οι αρετές του βιβλίου ξεδιπλώνονται με τον τρόπο που επιλέγει η συγγραφέας να επικοινωνήσει την ιστορία της, σε σχέση πάντα με την ιδιαίτερη της αισθητική, ακολουθώντας και καταγράφοντας παράλληλα μια σειρά από παραδόσεις και δεισιδαιμονίες, αλλά και καταφεύγοντας σε μια συμπαγή δόση γυναικείας αλληλεγγύης, που αποδεικνύεται ως ο μόνος τρόπος διαφυγής από το αδιέξοδο που επιβάλλεται από τον έξω κόσμο της πολιτικής και των ανδρών.

Πόσο δύσκολη ή εύκολη είναι η δουλειά ενός σκηνοθέτη που έχει να ασχοληθεί με ένα βιβλίο και όχι με ένα θεατρικό έργο;

Δεν θα πω δύσκολη, αλλά διαφορετική, γιατί πρέπει να δημιουργηθεί η θεατρική φόρμα, η οποία ακολουθεί άλλους κανόνες επικοινωνίας με ξεκάθαρους χαρακτήρες για παράδειγμα, που εξελίσσουν και ολοκληρώνουν την ιστορία τους, έχοντας κατά νουν ότι απευθύνονται σε ένα ζωντανό κοινό που τους παρακολουθεί. 

Ποια ήταν ή είναι ακόμα η μεγαλύτερη σου ανησυχία για την συγκεκριμένη παράσταση; 

Η ίδια ανησυχία που ισχύει σε κάθε φορά, να καταφέρει δηλαδή η παράσταση να συγκινήσει τους θεατές. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείσαι με την μεταφορά ενός πεζογραφήματος στο θέατρο. Ποιες είναι οι διαφορές αυτή τη φορά σε σχέση με τις «Αφηγήσεις Γυναικών»;

Αυτή την φορά παρακολουθούμε την ιστορία δύο γυναικών, ενώ στις «Αφηγήσεις Γυναικών» συνδέθηκαν 15 διαφορετικές ιστορίες. Τα κοινά στοιχεία των δύο έργων είναι περισσότερα. Τώρα, στην «Πικρία Χώρα», με αφορμή τις τελευταίες ώρες της Σπασούλας, οι άλλες γυναίκες μαζεύονται γύρω της και προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο της, λέγοντας ιστορίες από την ζωή και από την εμπειρία τους, κάποτε με χαμόγελο, κάποτε με νοσταλγία, κάποτε με πίκρα.

Έχεις επιλέξει σχεδόν την ίδια ομάδα ηθοποιών-πλην της Άννας Γιαγκιώζη-που λάμβαναν μέρος στις «Αφηγήσεις Γυναικών». Αυτό δεν σε προβλημάτισε πως ίσως ενέχει κάποιους κινδύνους, υπάρξει η σύγκριση κ.λπ ή ήταν άλλοι οι λόγοι; 

Η Άννα ήθελε πάρα πολύ να ήταν μαζί μας, αλλά επαγγελματικοί λόγοι την κρατούν μακριά, είναι όμως πολύ συχνά στις συζητήσεις μας, μιας και η αναφορά στις «Αφηγήσεις Γυναικών» είναι αναπόφευκτη. Θα  ήθελα όμως να πω, πως η Κύνθια Παυλίδου γεμίζει πανάξια την θέση της. Η επιλογή των συγκεκριμένων ηθοποιών προέκυψε κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του συγκεκριμένου κομματιού του βιβλίου. Ξυπνούσε ο ένας χαρακτήρας μετά τον άλλο, με έναν απόλυτα φυσιολογικό τρόπο και η διανομή ολοκληρώθηκε εκείνη την στιγμή. Μόνο ενθουσιασμό μου προξένησε το ενδεχόμενο επαναφοράς της ομάδας των συγκεκριμένων ηθοποιών σε αυτή την παραγωγή, συναίσθημα που μου ανταποδίδεται από εκείνες σε όλα τα στάδια της προετοιμασίας.

Συνοπτικά με τι καταπιάνεται το βιβλίο και τι θα δούμε επί σκηνής; Υπάρχει ακριβής μεταφορά ή υπήρξαν προσθαφαιρέσεις;

Η προσπάθειά μας επικεντρώθηκε γύρω από την βασική ιστορία των δύο γυναικών, της Σπασούλας και της Μαρίας. Δεμένες με την απώλεια της καταστροφής του τόπου μας το 1974, οι δύο ηρωίδες κτίζουν έναν αδιάρρηκτο δεσμό φιλίας και στήριξης, ο οποίος κινδυνεύει να καταρρεύσει κάτω από το βάρος ανομολόγητων πληγών, που μετατίθενται από το συλλογικό τραύμα στο προσωπικό.

Τι εύχεσαι ιδανικά να περάσει στο κοινό μέσα από αυτή την παράσταση;

Η μετάβαση από την πίκρα μπορεί μόνο να μετατραπεί σε γλυκύτητα όταν επικρατήσει η συμπόνια και η αγάπη προς τον άλλο άνθρωπο.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Λένια Σορόκου, Πόπη Αβραάμ, Έλενα Δημητρίου, Μυρσίνη Χριστοδούλου και Κύνθια Παυλίδου.

Πρεμιέρα: Παρασκευή 7 Οκτωβρίου, Πάνω Σκηνή, Σατιρικό Θέατρο Λευκωσία, 20:00. 

Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, 20:00 μέχρι τις 30 Οκτωβρίου, Πάνω Σκηνή, Σατιρικού Θεάτρου, Λευκωσία, (Αίθουσα Παντελής Κούρος). Διάρκεια: 80 λεπτά

Είσοδος: €15, €12 (μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχοι)

Εισιτήρια: SoldOut Tickets 

Πληροφορίες/Εισιτήρια: 22312940, 22421609