O H. G. Wells εξέφρασε αρκετές φορές τη δυσαρέσκειά του με κάποιες από τις μεταφορές έργων του που πρόλαβε (όπως το Island of Lost Souls του 1932 αλλά και το αυθεντικό The Invisible Man του 1933) όμως θα ήταν περήφανος με αυτή τη φρέσκια, αναζωογονητική και τελείως στο #metoo πνεύμα της εποχής της παραλλαγή της θρυλικής ιστορίας.

Η Elizabeth Moss είδε κι έπαθε να ξεφύγει από τα χέρια του ιδιοφυούς αλλά βάναυσου, ψυχωτικού control-freak συντρόφου τους (ο Oliver Jackson-Cohen από το The Haunting of Hill House) που την κακοποιούσε ψυχολογικά και σωματικά κι όταν μαθαίνει ότι ο τύπος αυτοκτόνησε αφήνοντάς της μάλιστα ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, αναρωτιέται πόσο βαθύς είναι ο λάκκος που έχει αυτή η φάβα. Και δεν πέφτει έξω: ο ψυχάκιας όχι μόνο είναι ζωντανός αλλά ανακάλυψε και την τεχνολογία (είναι επιστήμονας της οπτικής) που τον καθιστά αόρατο για να τρομοκρατήσει την πρώην του με ακόμα χειρότερους και πιο σαδιστικούς τρόπους.

Και φυσικά, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες γυναίκες θύματα κακοποίησης, κανείς δεν την πιστεύει κι εκεί κρύβεται ο δεξιοτεχνικός τρόπος που το φιλμ του Leigh Whannell συνδυάζει αφόρητο σασπένς, υποδόριο τρόμο και ένα σοκαριστικά αληθινό, σαρδόνια ειρωνικό και αισθητό όσο μια γροθιά-στη-μούρη μήνυμα για τη γυναικεία κακοποίηση, τα σημάδια της οποίας δεν είναι πάντα εχμ ορατά.

Ιδιοφυές! (Θα τη βρείτε online)