Ένας πλούσιος έμπορος σχεδιάζει να κηρύξει πτώχευση, εικονική βέβαια, για να ξεφύγει από τους δανειστές του. Με τη βοήθεια του δικηγόρου του και του έμπιστου υπάλληλου του στήνει μια κομπίνα για να ξεγλιστρήσει. Ο αφοσιωμένος υπάλληλός του όμως του επιφυλάσσει μια έκπληξη, αφού όχι μόνο διεκδικεί την περιουσία του αλλά και την οικογένειά του.

Μέσα από τη συγκεκριμένη θεατρική οικογένεια παρουσιάζεται μια μικρογραφία της κοινωνίας, η οποία αποτελείται από ανθρώπους χωρίς ηθικούς φραγμούς, εγωιστές, φιλοχρήματους, απατεώνες, υποκριτές. Το θετικό της υπόθεσης είναι πως όλα μένουν σε στενό οικογενειακό κύκλο.

H Fresh Target Theatre Ensemble ανεβάζει για πρώτη φορά στην Κύπρο το έργο του Αλεξάντερ Οστρόφσκι «Σε Στενό Οικογενειακό Κύκλο». Το έργο γράφτηκε το 1847 και είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πόσο επίκαιρο συνεχίζει να είναι. Η πονηριά, η κατεργαριά και η εύκολη διέξοδος με αθέμιτα μέσα είναι χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αποδοθούν στη σύγχρονη κυπριακή κοινωνία. Το κείμενο είναι κωμικό, σατιρικό και φανερώνει με ειρωνικό και γλαφυρό, θα μπορούσαμε να πούμε, τρόπο τον νεοπλουτισμό, την απληστία της καταναλωτικής κοινωνίας και το ανικανοποίητο των επιθυμιών.

Υπάρχουν σκηνοθετικές στιγμές που σε παραξενεύουν και σε προβληματίζουν

Ο Πάρις Ερωτοκρίτου ξανακτύπησε. Ακόμη και πριν ξεκινήσει η παράσταση, δημιουργείται αμηχανία, αφού, αν πας νωρίς και θες κάτι να πάρεις από το μπαρ, θα σε υποδεχθεί ένας περίεργος μουγκός τύπος, που σε λίγο θα ανακαλύψεις ότι είναι μέρος της παράστασης.

Ο Πάρις έχει μια σπουδαία ιδιότητα ως σκηνοθέτης, αντιμετωπίζει το κάθε έργο ως παζλ και δίνει με δόσεις τα κομμάτια στους θεατές. Υπάρχουν σκηνοθετικές στιγμές, οι οποίες σε παραξενεύουν και σε προβληματίζουν, μα μόλις τελειώσει η παράσταση κι έχεις όλα τα κομμάτια ενωμένα πια, συνειδητοποιείς τη σπουδαιότητα αυτού που παρακολούθησες. Με την έξοδό σου από το θέατρο όλα γίνονται κατανοητά. Κι αυτό είναι δείγμα σεβασμού προς το κείμενο, τους συντελεστές και το κοινό.

Η σκηνή του θεάτρου Σπούτνικ ήταν διαμορφωμένη ως το σπίτι της οικογένειας. Μέχρι και πισίνα είχαν, πράγμα αξιοσημείωτο για κυπριακή παραγωγή. Οι χώροι ήταν ξεκάθαρα χωρισμένοι και η δράση ξεδιπλωνόταν γρήγορα και παράλληλα, χωρίς αυτό να είναι κουραστικό. Επίσης, η χρήση του σπιτιού ως το κέντρο της επιχείρησης ταράζει τα όρια και δίνει μια άλλη διάσταση στο έργο. Τα κοστούμια ήταν κατάλληλα για τον κάθε ρόλο. Μπορούσες να δεις την κοινωνική καταβολή των χαρακτήρων μέσα από αυτά. Η χρήση της κυπριακής διαλέκτου, δεν θεωρώ πως ήταν ένας άμεσος συσχετισμός με την κυπριακή κοινωνία. Ήταν υποβοηθητική προς αυτό το σκοπό, μα δεν χαρακτηρίζει την παράσταση. Σημαντικά επίσης υπήρξαν τα διαφορετικά διαλεκτικά χαρακτηριστικά του κάθε ήρωα του έργου.

Ο Ανδρέας Παπαμιχαλόπουλος είναι ο Μπαλσόφ. Είναι αυτάρεσκος και έχει την υπεροψία του αυτοδημιούργητου νεόπλουτου ανθρώπου, που ανεβαίνει ξαφνικά κοινωνική τάξη και δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Κατάφερε να ενσαρκώσει απόλυτα τον ρόλο του και μέσα από τα χαρακτηριστικά κυπριακά που μιλούσε, παρουσιάζοντας έναν χαρακτήρα που όλοι γνωρίζουμε, κι ας δεν το παραδεχόμαστε, ο οποίος δεν διστάζει να φτύσει μέσα στην πισίνα.

Η Παναγιώτα Παπαγεωργίου, η Αγκραφίνα, σύζυγος του Μπαλσόφ, διασκεδαστική, που η μόνη της έγνοια είναι η κοινωνική αποδοχή, να ξοδεύει ασύστολα, να απολαμβάνει τη βότκα της και να παντρέψει την κόρη της. Η Νίκη Δραγούμη, ως φίλη της Αγκραφίνα, που έχει και ρόλο προξενήτρας, απολαυστική, μας κόλλησε την προσφώνηση «Διαμάντι μου». Ο Στέφανος Πίττας, ο πιστός υπάλληλος Λαζάρ, φτωχός μα όχι τίμιος δολοπλόκος που υποκινεί τα νήματα, εντυπωσιακός, μας δημιούργησε μέσα από την ερμηνεία του συναισθήματα του ύψους και του βάθους.

Ο Γιάννης Μίνως, ο δικηγόρος, ξεκαρδιστικός, ενίοτε πίνει και κανένα δακτυλάκι βότκα, βοηθάει τον Μπαλσόφ στις παρανομίες, αφού έχει και τέσσερα παιδάκια να θρέψει. Η Ειρήνη Καραγιώργη, η κακομαθημένη κόρη, η οποία θέλει διακαώς να παντρευτεί χτες με αριστοκράτη, εννοείται, αν και η ίδια προτιμά τους αξιωματικούς, μας έπεισε με τα ιδιότροπα τερτίπια της. Η Λουκία Πιερίδου, ως Τίσκα, μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα και μας προκάλεσε δυνατά γέλια, με τη μουγκή ερμηνεία της.

Πρόκειται για μια παράσταση που σκηνοθετικά, ερμηνευτικά και σκηνογραφικά είναι άρτια και καλά δομημένη. Δεν σε κάνει μόνο να γελάς δυνατά αλλά σε προβληματίζει και σε βάζει σε βαθιές σκέψεις. Σε καμία περίπτωση δεν αγκαλιάζει τις συμπεριφορές των χαρακτήρων αλλά μας τις παρουσιάζει μέσα από μια ρεαλιστική ματιά, που ο Πάρις Ερωτοκρίτου και η ομάδα του κατάφεραν να δώσουν ξεκάθαρα.

Προλάβετε να δείτε την παράσταση, όχι μόνο θα σας εντυπωσιάσει, αλλά δεν θα τη λησμονήσετε εύκολα. Έτσι κι αλλιώς, όλα θα μένουν «Σε στενό οικογενειακό κύκλο»!