Ο αγαπημένος και λαλίστατος provocateur Μαρίνος Νομικός μου έριξε το γάντι προ ολίγων εβδομάδων. Αναλύοντας τον μαζικό ντόρο που ακολούθησε μετά την κυκλοφορία της ταινίας Bird Box στο Netflix, υποψιάστηκε πώς ήταν ζήτημα χρόνου προτού κάνω την εμφάνιση μου με το φτυάρι.

«Ό,τι έχετε ακούσει για το Bird Box είναι αλήθεια» (εδώ το κείμενο του Νομικού για το Bird Box.

Να ξέρετε δεν μου είναι εύκολο. Αφενός, η Sandra Bullock μου είναι τόσο συμπαθής, που υπομένω στωικά πολλές από τις υπερφίαλες πατάτες στις οποίες πρωταγωνιστεί, απλά και μόνο επειδή διαθέτει ένα υποκριτικό χάρισμα που την κάνει τρομερά watchable ηθοποιό στα πάντα - αν και μετά τις πλαστικές, το πρόσωπο της μου θυμίζει πια τον Michael Jackson.

Αφετέρου, αν και το Bird Box προσφέρεται για μεγάλο κράξιμο, εάν θέλουμε να είμαστε αυστηροί, (θέλουμε), δεν πάυει να είναι μια ταινία που σε κάνει να κολλάς μέχρι το τέλος, και ως τέτοια, δεν μπορώ να την κατασπαράξω με παρρησία στο όνομα της έβδομης τέχνης και του Aγίου Bergman (μεγάλη η χάρη του). H ένταση που σου δημιουργεί το Bird Box, μου θύμισε ταινία απ’ αυτές που δεν καταφέρνει να φτιάξει πια καλά το Hollywood - τουλάχιστον όχι στο βαθμό επιτυχίας που το έκανε στα 90's. Αυτό από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό, είναι;

Το εκνευριστικότερο στοιχείο του Bird Box ήταν ότι βλέποντάς το, αισθανόμουν συνεχώς ότι παρακολουθώ μια συνταγή που, προτού μου σερβιριστεί, διπλοτσεκαρίστηκε με τον κάθε αλγόριθμο του Netflix που ‘ξέρει’ τα μαγικά συστατικά ενός αξιοπρεπούς μεν, εντελώς άψυχου δε, post-apocalyptic thriller. Έτσι, παρα το υποσχόμενο και έξυπνο set up, την Αγία Sandra την Bullock (μεγάλη η χάρη της), αλλά και κάποιες από τις σχετικά δυνατές του σκηνές, το Bird Box παραπαίει και δεν εκπληρώνει ποτέ τις προσδοκίες του θεατή. Μοιάζει όλη αυτή η ιστορία με κακή φάρσα που δεν μεταφράζεται ποτέ σε αληθινό τρόμο για το τέλος της ανθρωπότητας, μιας και απουσιάζουν παντελώς οι βασικές εξηγήσεις για τα γιατί και τα πώς.

Kάνε μας τη χάρη Netflix και δώσε μας κάτι καλύτερο, make mainstream movies great again! Αλλιώς γιατί σε πληρώνουμε;

Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το σενάριο δεν δίνει δεκάρα για τα πρακτικά ζητήματα στον κόσμο της ταινίας. Τα προσπερνάει όπως-όπως με τα πλάνα κάτω από τα σκεπασμένα μάτια να δημιουργούν μια faux-ένταση χωρίς ουσία.

Από την πλευρά μας ως θεατές, δεν καταλαβαίνουμε σχεδόν ποτέ σε πόσο χρονικό διάστημα εκτυλίσσονται όλα αυτά παρα μόνο ότι πέντε χρόνια αργότερα, η Sandra μας και τα δυο παιδιά της, έχουν να αναμετρηθούν μ’ένα μεγάλο παιχνίδι επιβίωσης. Αυτό που τελικά αποδεικνύει περίτρανα τόσο η αλγοριθμική φόρμουλα του Netflix, όσο και το hype που μεθοδικά οικοδομήθηκε γύρω από την ταινία, είναι ότι μας αξίζουν πιο καλοφτιαγμένα, πιο έξυπνα, πιο τολμηρά blockbusters. Kάνε μας τη χάρη Netflix και δώσε μας κάτι καλύτερο, make mainstream movies great again! Αλλιώς γιατί σε πληρώνουμε;