Συνέντευξη στην Νίκολα Καρατζιά 

Είστε ενεργό μέλος της φιλοζωικής D.O.G Rescue Cyprus (Dali Organized Group) εδώ και πόσα χρόνια και τι σας οδήγησε σε αυτά τα μονοπάτια;

Η πρώτη μου επαφή έγινε πριν 4 χρόνια, όταν η κόρη μου Στεφάνια, έφερε το πρώτο σκυλί για φιλοξενία (foster) με το έτσι θέλω! Εκείνη την περίοδο, παρόλο που πάντοτε αγαπούσα πολύ τα σκυλιά, είχα επιλέξει να μην έχω δικό μου. Βλέπεις, πάντοτε πίστευα ότι για να έχεις κατοικίδιο, πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις και τις ανάλογες θυσίες, όπως ακριβώς και με τα παιδιά. Ωστόσο, στην πορεία, κατέληξα με πέντε δικά μου σκυλιά και πέραν των 120 στο καταφύγιο όπου είμαι εθελόντρια.

Μέχρι να αναμειχθώ, δεν είχα ιδέα πόση αδιαφορία υπάρχει στο θέμα της ευημερίας των ζώων, πόση δυστυχία και κακοποίηση. Αρχικά, πίστεψα ότι έχοντας όρεξη, χρόνο και πείσμα, θα μπορούσα να αλλάξω μαζί με όλους που αγωνίζονται χρόνια, κάποια βασικά πράγματα. Δυστυχώς, η ανάμιξή μου, έγινε αφορμή να καταλάβω πως δουλεύει το σύστημα και πως το σωστό, το λογικό και το αυτονόητο, δεν είναι πάντα μέτρο κρίσης όταν λαμβάνονται αποφάσεις.

Πώς το αντιμετωπίζει ο σύζυγος σας κάθε φορά που εμφανίζεστε με νέο σκύλο; Είναι ενήμερος από πριν ή είναι έκπληξη της τελευταίας στιγμής;

Πέραν των πέντε δικών μας σκυλιών που προανάφερα, κατά καιρούς φιλοξενώ και σκυλιά που στο καταφύγιο δεν θα επιβιώσουν. Πολύ δύσκολα ο κόσμος προθυμοποιείται να φιλοξενήσει προσωρινά, οπότε καταλήγουν στα σπίτια μας-των εθελοντών. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ευτυχία από το να φέρνεις σπίτι σου ένα ζώο διαλυμένο είτε σωματικά, είτε ψυχικά και να το θεραπεύεις. O σύζυγος μου, δεν έχει πρόβλημα είτε ενημερώνεται εκ των προτέρων, είτε όχι. Με αντέχει και πρέπει να πω ότι δεν διαμαρτύρεται καθόλου. Μάλιστα, όταν τον ρωτήσουν πως είναι να ζει με πέντε και πλέον σκυλιά, λέει: «Δεν έχω πρόβλημα. Έκαμε μου σπιτούδιν στην αυλή»! Πρέπει ωστόσο εδώ να πω ότι τα σκυλιά μας, έχουν πρόγραμμα και είναι υπάκουα. Έχουν αυστηρές ώρες φαγητού και ύπνου, οπότε δεν ζούμε σε «πελλόσπιτο». Υπάρχει τάξη και πειθαρχεία.

Δεν είναι ευχάριστο θέαμα αυτό που αντικρίζει κάποιος που μπαίνει σε έναν χώρο γεμάτο από εγκαταλελειμμένα σκυλιά.

Έχετε επικριθεί ποτέ για τη δράση σας; Σας έχουν κατηγορήσει ότι βοηθάτε ζώα αντί ανθρώπους;

Έτυχε κάποιες φορές. Κάποιοι σκέφτονται «Πεινούν τα μωρά και εσείς ταΐζετε τους σιήλλους» αλλά δεν μου το λένε. Διερωτώμαι πραγματικά γιατί πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ μωρών και ζώων. Για μένα είναι το ίδιο, αφού και οι δυο είναι έρμαια στα χέρια των ενηλίκων. Γι’ αυτό, όσοι δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη να προστατεύσουμε και βοηθήσουμε και τα ζώα, να το ψάξουν λίγο. Κάπου κάτι πάει πολύ λάθος. Οφείλω να πω όμως, ότι ο περισσότερος κόσμος επικροτεί τη δραστηριότητά μου με τα σκυλιά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Για κάθε Νεφέλη, Πέκι, Ελπίδα και Μαξ που γεννήθηκαν και βασανίστηκαν στην Κύπρο

Πώς αισθάνεστε κάθε φορά που επισκέπτεστε το καταφύγιο;

Αρρωστώ! Πολλές φορές κλαίω. Όταν βλέπω σκυλιά στα κλουβιά απελπισμένα, διότι είτε είναι από σπίτια που είτε τα πέταξαν, είτε τα έχασαν και δεν τα γύρεψαν ποτέ, νιώθω τον πόνο τους. Είναι πολύ ψυχοφθόρο, διότι γίνεται τόσο συχνά που απογοητεύεσαι όταν σκεφτείς ότι ο μέσος Κύπριος, εγωιστικά και επιπόλαια αποκτά κατοικίδιο. Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ότι εκεί, δηλαδή στο καταφύγιο μας, είναι ασφαλισμένα. Είναι τα τυχερά που δεν θα πεθάνουν από πείνα και κακουχίες. Δεν θα ζήσουν όλη τους τη ζωή δεμένα ή σε κλουβί κάπου ξεχασμένα. Μαζί μας, έχουν μέλλον. Όμως, όπως και να το δεις, το καταφύγιο είναι μια αναγκαστική φυλακή μέχρι να βρεθεί νέο σπίτι που θα τους δώσει την αγάπη και φροντίδα που αξίζουν. Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι ευχάριστο θέαμα αυτό που αντικρίζει κάποιος που μπαίνει σε έναν χώρο γεμάτο από εγκαταλελειμμένα σκυλιά.

Η Κυνηγετική Ομοσπονδία και ο Σύνδεσμος Οπλοπολών, πρόσφατα είδαμε να φέρνουν τροφές στο καταφύγιο, σε μια προσπάθεια στήριξης των εγκαταλελειμμένων ζώων. Αυτό συνέβαινε πάντοτε και δεν το είχα αντιληφθεί ή είναι καινούρια πρωτοβουλία και την «καλωσορίζετε»; 

Ήταν η πρώτη φορά και βεβαίως, την χαιρετίζουμε. Το θέμα των κυνηγετικών σκυλιών, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο όσον αφορά στο θέμα της εγκατάλειψης και της κακοποίησης. Το κυνήγι, είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Το θέμα είναι να βρεθεί τρόπος ορθής επικοινωνίας και αλληλοβοήθειας.

Δεν είναι όλοι οι κυνηγοί το ίδιο. Υπάρχουν και εκείνοι που είναι σωστοί, αγαπούν τα σκυλιά τους σαν παιδιά τους, έχουν τις ίδιες ανησυχίες με τους φιλόζωους και επιθυμούν να μπει μια τάξη. Θέλουν ανάμεσα σε άλλα, τα σκυλιά να έχουν σήμανση και να περιοριστούν οι γέννες. Η αντιπαράθεση δεν βοηθά κανένα. Υπάρχει έδαφος για συμπόρευση, ώστε να πέτυχουμε αυτά που στο τέλος θα είναι προς όφελος των σκυλιών. 

Δεν θεωρείτε ότι θα ήταν ορθό, ως ουσιαστικό μέτρο στήριξης, η κυνηγετική Ομοσπονδία να προχωρεί και σε διαγραφή μελών όταν αυτά δεν σημάνουν τα ζώα τους όπως προνοεί πλέον και η νομοθεσία, όταν τα κακοποιούν ή τα έχουν σε μόνιμη πρόσδεση;

Βεβαίως και θα ήταν ορθό. Σωστό και ορθό όμως δεν σημαίνει και εφικτό στην Κύπρο. Το πιο αρρωστημένο κατά τη γνώμη μου, είναι που τα σκυλιά των περισσότερων κυνηγών, ζουν όλη τους τη ζωή σε κλουβί, φυλακισμένα, απομονωμένα, χωρίς ανθρώπινη επαφή. Αυτό δεν αντέχεται με τίποτα. Όσο για το μικροτσίπ, δεν είναι μόνο οι κυνηγοί που δεν τοποθετούν στα σκυλιά τους.

Στο καταφύγιο είναι μισά κυνηγετικά και μισά από άλλες ράτσες. Κανένα δεν έχει σήμανση ή έχουν αλλά δεν είναι γραμμένο στις κτηνιατρικές υπηρεσίες (δώρο άδωρο). Σκυλιά που είναι ολοφάνερο ότι είναι από σπίτι αλλά κανείς δεν τα γυρεύει. Κλαίνε μέρα-νύκτα και δεν ξέρουμε πώς να βρούμε τους ιδιοκτήτες τους. Χρειαζόμαστε νόμους -αλλά κυρίως εφαρμογή τους-, καθώς και μεγάλα πρόστιμα. Γίνονται πολλές αλλαγές και τροποποιήσεις νομοθεσιών που αφορούν στα ζώα. Εύχομαι να εφαρμοστούν, για να αναγκαστεί ο κόσμος πλέον να πειθαρχεί από φόβο, διότι με το φιλότιμο δεν τους «αγγίζουμε» όλους.

Αν οι γονείς θεωρούν ότι ο σκύλος τους είναι ευτυχισμένος ζώντας μόνος του 365 μέρες το χρόνο, δεμένος στην αυλή ή σε κλουβί, αυτό δυστυχώς θα θεωρήσει ορθό και το παιδί.

Επισκέπτεστε σχολεία, όπου μιλάτε για τα ζώα σε μαθητές. Αισθάνεστε ότι τα παιδιά είναι ως επί το πλείστον φιλόζωα ή θεωρούν τα ζώα ισότιμα με αντικείμενα, με αποτέλεσμα να τους τραβάνε τις ουρές και να τα κλωτσούν;

Όπως σε όλα τα θέματα, έτσι και σε αυτό, τα παιδιά είναι καθρέφτης του σπιτιού μας. Αν οι γονείς θεωρούν ότι ο σκύλος τους είναι ευτυχισμένος ζώντας μόνος του 365 μέρες το χρόνο, δεμένος στην αυλή ή σε κλουβί, αυτό δυστυχώς θα θεωρήσει ορθό και το παιδί. Γι’ αυτό και τα σχολεία χρειάζεται να παίξουν μεγάλο ρόλο, περνώντας τα σωστά μηνύματα. Χαίρομαι διότι πολλές δασκάλες, το κάνουν.

Σε βάθος χρόνου, ευελπιστούμε σε καλύτερες μέρες για τα ζώα. Εδώ, να πω ότι επισκέφτηκα αρκετά σχολεία το τελευταίο διάστημα, με αφορμή ένα παραμυθάκι που εκδώσαμε και αφορά σε ένα εγκαταλελειμμένο σκυλάκι που βρέθηκε πεινασμένο και διψασμένο, καταλήγοντας στα χέρια φιλόζωων εθελοντών που του υπόσχονται μια νέα ζωή γεμάτη αγάπη. Ο τίτλος της συγκινητικής ιστοριούλας που έγραψε η Μαρίνα Μιχαηλίδου Καδή, είναι «Μια οικογένεια σε περιμένει». Την εικονογράφηση έκανε η Ιωάννα Φίλιππου και την επεξεργασία/σελίδωση, ο Κωνσταντίνος Τσαρτσαλής.

Όλοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς. Βγήκε ένα υπέροχο βιβλίο με πολλά μηνύματα. Έτσι, με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Ενισχύουμε οικονομικά την φιλοζωική μας και επιμορφώνουμε παράλληλα τα παιδάκια που είναι σαν σφουγγάρια και ρουφούν ό,τι πληροφορία τους δώσουμε. Όσοι θα ήθελαν να το αγοράσουν, μπορούν να βρουν τα σημεία πωλήσης σε αναρτήσεις στο γκρουπ μας στο Facebook, D.O.G Rescue Cyprus (Dali Organized Group) ή μέσω προσωπικής επικοινωνίας.