Γράφει ο Νικόλας Ιωαννίδης 

Έτσι λοιπόν, η κυρία Σωτηρούλλα, μάς έμαθε πως Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που η εξουσία πηγάζει, ασκείται και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. «Κύριο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία των πολιτών», συμπληρώνει η κυρία Σωτηρούλλα και μας ανακοινώνει απρόοπτο διαγώνισμα. 

Στα 43 μου αντιλαμβάνομαι πως ολόκληρη η ζωή μου είναι ένα αναπάντεχο απρόοπτο διαγώνισμα και μάλιστα με απόλυτη αποτυχία μιας και ζούμε σε μια ψεύτικη δημοκρατία με βάση της το marketing. Γιατί, έτσι ήθελαν να μας μάθουν. Έτσι μας ήθελαν να ζούμε. Να πρέπει να πας σχολείο, να αποφοιτήσεις, να πας για σπουδές και να καταταγείς στον στρατό, αν είσαι αγόρι. Έπειτα να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου και να έρθεις πίσω στην μαμά και στον πάπα, να συγκατοικήσεις ξανά μαζί τους και να βρεις μια δουλειά που δεν έχει να κάνει καθόλου με το αντικείμενο σου. Να γνωρίσεις τον άντρα-γυναίκα της ζωής σου και να κάνεις έναν γάμο εκτός budget, για να ολοκληρώσεις, όχι την δική σου επιθυμία αλλά των γωνιών σου που έτρεχαν από γάμο σε γάμο για να μπορέσουν μετά να προσκαλέσουν πίσω στον δικό σου. Ακολούθως να αποκτήσεις ένα με δύο παιδιά και στο τέλος να διεκδικείς την διατροφή τους σε μια ψυχρή αίθουσα δικαστηρίου. Το μεγαλύτερο δώρο για μια γυναίκα είναι η γέννηση του παιδιού της. Αλλά χωρίς το δικαίωμα να μεγαλώσει το μωρό της. Υποχρεούται, βλέπεις, να της το μεγαλώσει μια γιαγιά, μια κυρία ή ένας παιδικός σταθμός. Αλλιώς το σπίτι θα το πάρει η τράπεζα.

Το χειρότερο δε από όλα είναι ότι δεν μας διοικεί καμία κυβέρνηση, παρά μόνο οι τράπεζες. Η τράπεζα είναι υπεύθυνη για τις σπουδές σου, τον γάμο σου και αν θα στεγάσεις την οικογένεια σου σε 160 τετραγωνικά μέτρα. Χωρίς την έγκριση του κυρίου με το Ralph Lauren πουκάμισο εσύ δεν έχεις δικαίωμα στο όνειρο. Αν δεν σε εγκρίνει η τράπεζα ξέχνα το αμάξι που θέλεις απλά για να σε εξυπηρετεί. Ξέχνα το όνειρο. 

Στην δημοκρατία του σήμερα ποιοτική ζωή έχουν μόνο τα μεγάλα πορτοφόλια. Οι μεγάλες οικογένειες του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και οι οικογένειες που με ένα τηλεφώνημα παίζουν ρόλο στις αποφάσεις της κυβέρνησης. 

Επίσης, σε αυτή την υπέροχη δημοκρατία, δεν μπορείς να γεράσεις και να φύγεις από αυτή την ζωή. Τα παιδιά σου θα πρέπει να δουλεύουν για να σου παρέχουν τα απαραίτητα της καθημερινότητας. Θα πρέπει να πεθάνεις σε ένα οίκο ευγηρίας, στα χέρια μιας κυρίας από τις Φιλιππίνες ή σε κάποιο νοσοκομείο στα σκληρά, λευκά σεντόνια. 

Επίσης, το ήξερες ότι στην δημοκρατία έχεις δικαίωμα μόνο στη γέννηση. Για τον θάνατό σου ούτε καν συζήτηση για επιλογή της ευθανασίας. Όχι, δεν έχεις δικαίωμα στον θάνατό σου, στη λύτρωση σου. Θα πρέπει να βασανιστείς αργά, βασανιστικά και με πόνο. Ποιος είσαι εσύ που θα αποφασίσεις για εσένα; Έχεις την δημοκρατία να το κάνει αυτό για σένα.

Φωτογραφίες: unsplash