Η κίνηση αφόρητη και πόσο μάλλον που νυχτώνει πλέον τόσο νωρίς. Γίνονται όλα πιο μαύρα, πιο σκούρα με άρωμα μελαγχολίας. Το φανάρι φόρεσε το πράσινο του χρώμα μα τα αυτοκίνητα ήταν ακίνητα λες και σταμάτησε ο χρόνος. Ασυναίσθητα το κεφάλι μου γύρισε ελαφρώς δεξιά γιατί η άκρια του ματιού μου εντόπισε κάτι που του τράβηξε την προσοχή. Και ήταν αυτά τα μικρά συμπαθητικά φωτάκια που βλέπουμε σε βαφτίσεις, γάμους, gender reveal αλλά έγιναν διάσημα από τα Χριστούγεννα.

Μια βιτρίνα καταστήματος λοιπόν, ντύθηκε γιορτινά μπας και αλλάξει η διάθεση των πελατών και κάνουν ταμείο. Και αμέσως αγχώθηκα. Γύρισα μπροστά μου και συνειδητοποίησα ότι έρχονται Χριστούγεννα και όλα θα γίνουν ακόμη πιο μελαγχολικά. Γιατί, όπως, καταλαβαίνεις ανήκω στην μειονότητα των ανθρώπων που δεν τους αρέσουν τα Χριστούγεννα όπως σε κάποιους δεν τους αρέσουν οι κλόουν και τους φοβούνται. Ναι μου προκαλούν φόβο ότι πρέπει να αγαπάω κάποιον πιο πολύ, ότι πρέπει να αγαπάμε την οικογένεια μας πιο πολύ φορώντας τα καλά μας ρούχα επειδή απλά είναι Χριστούγεννα.

Φοβάμαι ότι μας υποχρεώνουν να αγαπάμε υλιστικά τα παιδιά μας και τα δώρα προσπαθούμε να βάλουμε στο αμάξι μας. Φοβάμαι ότι η γέννηση του Θεανθρώπου έγινε η μεγάλη γιορτή του εμπορίου και έχασε την αξία της, την γέννηση του Χριστού. 

Τώρα θα διερωτάσαι γιατί μισώ πραγματικά τα Χριστούγεννα. Θα πάμε αρκετά χρόνια πίσω, στην ηλικία των 19 που όλοι σχεδόν ήταν ανέμελοι και ζούσαν με το πορτοφόλι των γονιών τους. Κάτι τέτοιο για μένα δεν ίσχυε. Έκανα 2 δουλειές για να μπορέσω να βοηθώ στο σπίτι οικονομικά την μητέρα μου. Δούλευα βράδυ, όπως ξέρεις, σε μια χρυσή εποχή και ο κόσμος έβγαινε μέχρι και 4 φορές την βδομάδα. Τελείωνα από τη δουλειά στις 05:00 το πρωί και ξυπνούσα στις 10:00 για να πάω στην πρωινή μου δουλειά. Και κάπως έτσι έχανα οικογενειακές συναθροίσεις, πάρτι σε σπίτια με φίλους να περνάνε μαγικά γιατί πολύ απλά έπρεπε να κοιμηθώ για να αντέξω το βράδυ στη δουλειά. Θυμάμαι να είμαι μπροστά στην τηλεόραση με την Ειρήνη Χαραλαμπίδου να ανακοινώνει τη νέα χρονιά και εγώ ήμουν ήδη με το ένα πόδι στο αμάξι για να πάω στο μαγαζί που δούλευα. Και την επόμενη μέρα κοιμόμουν ολημερίς από την κούραση χάνοντας ακόμη μια μέρα. Μοναχικά, καταθλιπτικά και με άγχος ήταν η κάθε 1η Δεκεμβρίου κάθε χρονιάς, μιας και ήξερα τι με περίμενε. 

Σε όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν πολλοί άνθρωποι από την ζωή μου με την υπόσχεση ότι εγώ θα αλλάξω την γνώμη σου και θα σε κάνω να αγαπήσεις τα Χριστούγεννα. Και κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Και δεν περιμένω κανέναν να μου αλλάξει την ανάγκη αυτή με το ζόρι να αγαπήσω μια γιορτή και είναι εντάξει να μην αγαπάμε όλοι τις ίδιες γιορτές. Σαν το καλοκαίρι με τον χειμώνα. Αγαπώ, όμως, το γεγονός ότι οι γιορτές μας «υποχρεώνουν» να περνάμε ώρες με την οικογένεια και τους φίλους μας. 

Έτσι, κάθε Χριστούγεννα, μετρώ αντίστροφα για τον ερχομό του Πάσχα που λατρεύω όπου ο καιρός είναι σαν δίδυμο άντρα και δεν ξέρει τι του γίνεται. Εκείνη την περίοδο που μεγαλώνει η μέρα και τα χωριά μοσχομυρίζουν αρώματα, τα άνθη έχουν την τιμητική τους και αγαπάμε ξανά πιο έντονα τους ανθρώπους μας.