Γράφει ο Νικόλας Ιωαννίδης 

Άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα, τράβηξε με νεύρα την καρέκλα και κάθισε. «Να πιούμε καφέ», μου είπε, με χαριτωμένο ύφος λες και μου ζητούσε δανεικά. «Να πιούμε, ναι», απαντώ. Δεν πρόλαβα να παραγγείλω και ξεκίνησαν τα «αχ και βαχ». Σκέφτηκα, «οκ, εδώ είμαστε, θα έχει συζήτηση η επίσκεψη». 

«Τι έγινε;», λέω με ύφος απορημένο. «Δεν μου έστειλε καλημέρα σήμερα», μου απαντά. Και ξαφνικά, στο μυαλό μου άρχισε εκείνη η μικρή κομπανία να παίζει το «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Τσιτσάνη κι ας είναι Τετάρτη. 

Και την ξαναρωτάω. «Δεν έστειλε καλημέρα; Α, τον άχρηστο. Αμέσως, λιθοβολισμό στην νέα μας πλατεία. Συγνώμη, να σου κάνω μια ερώτηση;». 

«Ναι», μου λέει. «Το τηλέφωνο σου είναι κομμένο; Το άφησες απλήρωτο»; 

«Συγνώμη;» μου απαντά. Τι σχέση έχει αυτό;». 

«Μωρή! Μωρή» της λέω, «στείλε εσύ καλημέρα. Υπάρχει κάποιο μνημόνιο των σχέσεων ότι υπάρχει διαγωνισμός για το ποιος θα στείλει πρώτος καλημέρα;» 

«Ε, μα, τις άλλες μέρες μου έστελνε». «Σκέφτηκες ποτέ, ότι, ίσως, να ήθελε να στείλεις εσύ για αλλαγή;». 

«Ναι αλλά δεν μου στέλνει πολλά μηνύματα μέσα στην μέρα». 

«Ναι, και;», της απαντώ. Είναι λόγος αυτός να πνίγεσαι;». «Και ούτε το βράδυ με παίρνει τηλέφωνο να μιλάμε με τις ώρες και να μιλάμε για την μέρα μας», απαντά σχεδόν βουρκωμένη. «Το γεγονός ότι μπορεί να απεχθάνεται τα μηνύματα το σκέφτηκες; Ότι μπορεί επειδή είναι δύσκολη η δουλειά του και τα ωράρια του να προτιμά να σε βλέπει από κοντά;». 

«Ναι, αλλά η φίλη μου, η Κλέα, μιλά συνέχεια με τον έτσι της στα τηλέφωνα». 

«Ωραία», λέω, «πες της να κάνετε διακανονισμό. Να τον πάρεις εσύ Δευτέρα με Πέμπτη και η Κλέα Τρίτη με Παρασκευή. Και για τα Σαββατοκύριακα ένα με ένα. Να είστε δίκαιες κορίτσια. Μωρή πας καλά; Είναι λόγοι αυτοί να κατακρίνεις μια νέα αρχή και να την καταδικάζεις; Ο άνθρωπος σε γουστάρει και το έχει αποδείξει», λέω. 

«Ναι, αλλά δεν σου είπα και το άλλο. Ωχ! Φοβάμαι τι θα ακούσω. Του είπα να βρεθούμε αύριο στο off μου και μου είπε ότι έχει κανονισμένο». 

«Α, συγνώμη, που το παιδί έχει υποχρεώσεις και δεν μυρίστηκε τα νύχια του ότι θα σε γνώριζε για να τα κάνει όλα τούμπα. Ρε πάτε καλά; Είναι αυτά πράγματα να τα σκέφτεστε; Να αναρωτιέστε γιατί δεν έστειλε καλημέρα; Είναι εξωπραγματικό να συγκρίνουμε τον δικό μας γκόμενο με της κολλητής μας και να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις. Στον πλανήτη ζουν 7,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι και η μαγεία του κόσμου είναι το πόσο διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας. Αν ήθελες γκόμενο με προδιαγραφές που να σε βολεύει μπες στο metaverse world του Zuckerberg και δημιούργησέ τον όπως θες. Άσε μας κουκλίτσα μου. Άρπαξε μωρή την ευκαιρία που σου ήρθε στο κατώφλι σου και ζήσε την εμπειρία. Ζήσε το καινούργιο χωρίς συγκρίσεις, χωρίς τα χιλιάδες γιατί που χορεύουν techno στο μυαλό σου και δώσε την ευκαιρία σε νέο έναν άνθρωπο να μπει στη ζωή σου. Και μην ξεχνάς ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν να κάνουν με την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την αγάπη. Το πιο σημαντικό είναι οι υποχωρήσεις που πρέπει να κάνουμε για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε αρμονικά με τον άλλον. Και να σου πω και κάτι; Είναι μεγάλη προσβολή και ματαιοδοξία να θέλεις τον άλλον όπως εσύ τον φαντάζεσαι. Γι’ αυτό, πιες ένα τσάι βαλεριάνας απόψε και το πρωί στείλε ένα καλημέρα να έχεις μια τέλεια μέρα. Και θα δεις ότι όλα θα αλλάξουν». 

Έμεινε αποσβολωμένη και με κοίταζε. Άνοιξα το μικρό ντουλαπάκι, έβγαλα το τσάι βαλεριάνας και της το έδωσα. Εν τω μεταξύ είχε έρθει και ο καφές. 

«Θα τον πιεις ή θέλεις να σου φτιάξω από τώρα τσάι βαλεριάνας;». Κούνησε αρνητικά το κεφάλι, έκρυψε τα δακρυσμένα μάτια της πίσω από τα Gucci της και πήρε τον καφέ της. 

«Πιε, πιε κι άλλο να ξυπνήσεις», είπα και είχα έτοιμο στο μυαλό μου το νέο μου κείμενο. Τι εννοείς ποιο κείμενο; Αυτό που διάβασες μόλις τώρα. 

Άτε bye bye!