Πάει καιρός που έχω να ακούσω τον ήχο του βραστήρα που σε προειδοποιεί ότι το νερό είναι έτοιμο. Το φακελάκι με το τσάι, μείγμα με βοτάνια του βουνού ήταν ήδη στο φλυντζάνι και περίμενε το ζεστό νερό να το πνίξει στις μυρωδιές. Στο βάθος η Μποφίλιου τραγουδούσε «Εγώ μεγάλωνα για σένα» και έξω στο παράθυρο η απαλή βροχή ακουγόταν ως μουσική της συνοδεία. 

Ακόμη και η κίνηση στους δρόμους φάνταζε ρομαντική και καθόλου εκνευριστική. Το μυαλό μας χαμένο σε ένα επιτέλους φθινοπωρινό σκηνικό που αρκετός κόσμος έχει πεθυμήσει. Με την ζεστή πιτζάμα να αγκαλιάζει το σώμα και με το τσάι στο χέρι τίποτα δεν σε αποσυντονίζει. Το τηλέφωνο στο αθόρυβο και τα emails να περιμένουν σε σειρά προτεραιότητας γιατί ο καναπές έχει την τιμητική του. 

Σκηνικό καιρού για δύο ή σκηνικό καιρού για αυτούς που έχουν την εσωτερική δύναμη και ηρεμία να είναι μόνοι τους; Εκείνους που δεν επιτρέπουν σε καμία αρνητική ενέργεια να χαλάσει τον ρομαντισμό ενός συννεφιασμένου ουρανού. Ευλογία λοιπόν είναι να έχεις τον άνθρωπο σου που αγαπά το γεγονός ότι αγαπάς το σκηνικό αυτό και θα σεβαστεί την χαλαρή αυτή μέρα χωρίς γκρίνια, χωρίς τάσεις φυγής με φίλους σε υγρά από την βροχή χωριά της Κύπρου. Ένας άνθρωπος που όταν τελειώσει το τσάι σου θα σου έχει έτοιμο το επόμενο έστω και αν δεν θες άλλο. Έναν άνθρωπο που θα προτείνει την αγαπημένη σου ταινία έστω και αν την είδατε χίλιες φορές. Το ιδανικό δε, είναι να ξέρει να σου φτιάχνει συγκλονιστική μακαρονάδα, γρήγορα, γευστικά μα φτιαγμένη με αγάπη. 

Ο πιο γλυκός ύπνος, είναι αυτός που θα σε πάρει στον καναπέ με την ταινία να παίζει τίτλους τέλους και 2 χέρια να σε σκεπάζουν με την κουβερτούλα του καναπέ. Το φιλί στο προσκέφαλο θα είναι η ένδειξη αγάπης και σεβασμού. 

Μα εγώ έχω μια αδυναμία στα άτομα που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και περνούν τέλεια μόνοι τους χωρίς να επιτρέπουν σε κανένα να τους χαλάσει την μέρα τους. Αυτούς τους δυναμικούς ανθρώπους που η επιλεκτική μοναξιά είναι το ατού τους. Απολαμβάνουν το σκηνικό μόνοι τους και είναι οκ να το χαίρονται χωρίς το ρίσκο να τους το χαλάσει κάποιος άλλος. Καναπές για έναν, τηλεκοντρόλ για έναν, τσάι για έναν και η μελαγχολική αυτή μέρα γίνεται αυτόματα ό,τι καλύτερο. Γιατί όπως λέει και ένα γνωμικό: «Αν η μοναξιά είχε άρωμα, θα ήταν όπως της βροχής».