Γράφει η Ήβη Λάμπρου*

Τα δικά μας σχολεία δεν είναι όμορφα ως κτήρια (συγνώμη αρχιτέκτονες), δεν τα κοσμούν πεντελικά μάρμαρα, δεν έχουν πολυσχιδείς διαδρόμους και καταπράσινους κήπους. Τα παιδιά φοράνε κάτι άχαρα μαυριδερά ρούχα, κουβαλάνε τεράστιες τσάντες. Σ' αυτά τα κτήρια όμως, ηχούν φωνές παιδικές, στεγάζονται όνειρα εφηβικά, εκφράζονται αγωνίες και ερωτήματα, δημιουργούνται φιλίες, ανταγωνισμοί και έρωτες… μια κοινωνία in the making.

Και ξαφνικά κάποιος γονιός (;), κάποιος αντιρρησίας εμβολίου (;), κάποιος χαβαλές (;), κάποιος που νομίζει πως η κοινωνία τούτη του χρωστά (;), κάποιος σαν έμενα ή εσάς, με μεγάλα μαύρα γράμματα καταγράφει την άποψή του στην είσοδο του σχολείου ενώ αφήνει και για μπόνους, έναν εκρηκτικό μηχανισμό (αυτοσχέδιο, γιατί πιάνουν τα χέρια του) και το σχολείο... καμπούμ!

Αν κάποιος τραυματιζόταν από αυτό θα ήταν μια «παράπλευρη απώλεια», μια αναγκαία θυσία στον αγώνα.

Ο ίδιος βέβαια την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, γιατί ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει, να αναλάβει την ευθύνη της πράξης του. Κάτι για προδότες έγραφε; Ποιους άραγε να εννοεί ο ποιητής; Τα παιδιά ή τους δασκάλους; Το όριο της αντοχής του, το όριο της ύπαρξής του είναι μια μάσκα… Το ότι έδρασε ο ίδιος ως μασκοφόρος, το προσπέρασε!

Φοβάμαι πως δεν έτυχε, φοβάμαι πως πέτυχε. Πέτυχε το εκπαιδευτικό μας σύστημα να συν- δημιουργήσει αυτούς τους πολίτες.

Είναι τυχαίο πως σήμερα βρίσκονται άτομα που σκέφτονται, οργανώνουν και πραγματοποιούν τέτοιες δράσεις; Μάλλον όχι. Φοβάμαι πως δεν έτυχε, φοβάμαι πως πέτυχε. Πέτυχε το εκπαιδευτικό μας σύστημα να συν- δημιουργήσει αυτούς τους πολίτες. Μια παιδεία θρησκόληπτη, εθνικολάγνα, μια παιδεία στραμμένη στο παρελθόν, στους μύθους και σε μια γενική ημιμάθεια.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προκρίνει την αξιολόγηση της απομνημόνευσης δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε οι συμμετέχοντες σε αυτό, να αποζητούν και να στρέφονται με απίστευτη ευκολία σε μαντζούνια και μαγικά, σε προφητείες και συνομωσίες, σε μη επιστημονικές απόψεις, σε ευκολοχώνευτες υπεραπλουστεύσεις και γραμμικές θεωρήσεις. Θεωρούν την δική τους γνώμη ως θέσφατο, και την όποια διαφωνία ως εχθρική προς αυτούς.

Αντιλαμβάνονται ως ελευθερία μόνο την δική τους ατομική βούληση.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν κατάφερε ποτέ να εξηγήσει, να συζητήσει, να πείσει πως ατομικό δικαίωμα χωρίς κοινωνική ευθύνη δεν υπάρχει.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν κατάφερε ποτέ να εξηγήσει, να συζητήσει, να πείσει πως ατομικό δικαίωμα χωρίς κοινωνική ευθύνη δεν υπάρχει, είναι παρωχημένο στην καλύτερη περίπτωση και σίγουρα αποτυχημένο.

Τα άσχημα σχολεία, άσχημα καίγονται.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ >> Κάτω τα χέρια σας από τα παιδιά μας

Υ.Γ. Η απόφαση της ΠΟΕΔ να διαμαρτυρηθεί από βδομάδας, δείχνει τα αμήχανα αντανακλαστικά της - το "στη βράση κολλάει το σίδερο" δεν τους το ‘χει εξηγήσει κανείς. Θα μιλήσουν όμως, από αύριο, λέει για τη βία και τον δημοκρατικό διάλογο στα παιδιά για 20 λεπτά. Ας τους πει κάποιος πως δεν μαθαίνουμε από τα ηθικοπλαστικά παραμυθάκια και τις μεγαλόσχημες ομιλίες αλλά από τις πράξεις, το παράδειγμα, τη συμμετοχή, τη βιωματική εμπειρία.

* Η Δρ. Ήβη Λάμπρου είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο Πρόγραμμα Δημοσιογραφίας, Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Frederick.