Οι σκηνοθέτιδες της παράστασης  Εύα Καλομοίρη και Τζούλη Γρηγορίου, από την θεατρική ομάδα «Λουμπάγκο», μάς απάντησαν σε 7+1 απορίες για την παράσταση και μάς μιλούν για τη δύναμη της «Λήθης», για το πώς ο χώρος συνδέεται με αυτή και μας λένε ότι οι “καλλιτέχνες πρέπει να παλέψουν για έναν καλύτερο κόσμο” αφού “οι τέχνες ανθίζουν καλύτερα σε συνθήκες ελευθερίας”.

Τι θα δούμε στην παράσταση «Λήθη»;

Εύα Καλομοίρη: Η «Λήθη» είναι ένα σπουδαίο θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, που αποτελείται ουσιαστικά από πέντε μονολόγους: Ήττα, Μνήμη, Μετάνοια, Τέχνη, Λήθη. Πρόκειται για έργο εμπνευσμένο από όλα όσα βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι στην εποχή της κρίσης, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της παρακμής και της μετριότητας και πάνω σε αυτό στηρίζεται η ιδέα της δικής μας παράστασης. Πέντε φωνές ενσαρκώνουν τους μονολόγους του Δημητριάδη για να στείλουν το φοβερό μήνυμα της Λήθης και αυτό είναι που θα δείτε στην παράσταση: Πέντε γυναικείες φωνές, που ως αγγελιοφόροι μεταφέρουν τους πέντε μονολόγους. Με τρόπο βαθύτατα δημιουργικό και μέσω αλληλεπίδρασης με το κοινό. 

Διάβασε Επίσης: Έρχεται στην Κύπρο η βραβευμένη μαύρη κωμωδία “Cyprus Avenue” 

Τι συμβολίζει ο τίτλος «Λήθη»;  

Τζούλη Γρηγορίου: Δεν κρύβεται κάτι πίσω από τον τίτλο του έργου του Δημητριάδη. Κατά τον ίδιο τον συγγραφέα, η «Λήθη», είναι το στάδιο όπου φτάνει ένας άνθρωπος όταν έχει υπερβεί όλα όσα έχει ζήσει, όταν έχει εποπτεία της ζωής του: «Η Εξαφάνιση. Αυτή είναι η δόξα μου. Και η δική σας. Κοιτάξτε την. Η δόξα του σώματος». Ο τίτλος δεν τοποθετείται πεσιμιστικά εις βάρος της μνήμης αλλά υπογραμμίζεται με τρόπο τελεσίδικο, ώστε να δημιουργηθεί ένα έργο που ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές της ζωής ενός ανθρώπου, το «πώς» και το «αν» που βιώνει την ήττα, τη μετάνοια, τη μνήμη, να αναδείξει τις διαφορές και τις ομοιότητες, μέσα από την τέχνη, ώστε να καταλήξει τελικά στη λήθη: «Έρχομαι από το πουθενά».

Η παράσταση αποτελείται από πέντε μονολόγους. Ήττα, Μνήμη, Μετάνοια, Τέχνη, Λήθη. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός πίσω από τη σειρά των μονολόγων; Ποια είναι η δυναμική ενός μονόλογου σε μια τέτοια παράσταση; 

Εύα Καλομοίρη: Μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτός ο τρόπος με τον οποίο μπήκε η σειρά των μονολόγων στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Είναι ένα κείμενο που εξελίσσεται με μαθηματική ακρίβεια και είναι σαφέστατος ο συμβολισμός πίσω από τη σειρά: Ήττα, Μνήμη, Μετάνοια, Τέχνη, Λήθη. Κάθε κείμενο (από τα πέντε) θίγει με τρόπο απόλυτο κάθε θέμα φτάνοντας στα άκρα. Ο άνθρωπος έρχεται από το πουθενά, για να επισημάνει την ανάγκη της μνήμης και της μετάνοιας και να οδηγηθεί στη λήθη, στο τίποτα, στο «ξεχάστε με», μέσα από την τέχνη. Το κείμενο μιλά για την ανάληψη μιας αλήθειας, της λήθης, όπως επαναλαμβάνει ο συγγραφέας σε συνεντεύξεις του και τα πάντα πρέπει να επανατοποθετηθούν. Έτσι φαίνεται και η δυναμική του μονολόγου στην παράσταση «Λήθη». Κάθε φωνή φτάνει στα άκρα, κάθε ηθοποιός αναλαμβάνει ατομική και συλλογική ευθύνη απέναντι στο κοινό κι όλα ξεκινούν από την αρχή, σαν να μην υπάρχει αποθηκευμένη γνώση. Ο μονόλογος απαιτεί ισχυρή δύναμη ψυχής, όπως και το ίδιο το κείμενο της «Λήθης».

Το έργο εμπνέεται από όλα όσα βιώνουν οι άνθρωποι στην εποχή της κρίσης, της διαφθοράς, της παρακμής, της μετριότητας. Η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ότι περνά τέτοιου είδους κρίσεις και ιδιαίτερα η Κύπρος.  Μέσα από την παράσταση θα θέλατε να περάσετε κάποιο μήνυμα στο θεατή;

Τζούλη Γρηγορίου: Το έργο από μόνο του περνάει αρκετά μηνύματα. Δεν προσπαθεί να επιβάλει στον θεατή την ανάγκη να τα ισοπεδώσει όλα και να αναγεννηθεί ούτε φυσικά να ξεχάσει την ιστορία του τόπου του. Αλλά το έργο είναι σαν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμού. Ο συγγραφέας προτείνει λευκή σελίδα για να δημιουργηθεί πλαίσιο ελευθερίας και λύτρωσης και αποθεώνει τη μνήμη σε αρκετά σημεία. Η λήθη περικλείει όλη τη μνήμη κι αυτό είναι που επιχειρούμε κι εμείς να περάσουμε. Η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να περνάει τέτοιου είδους κρίσεις, αν οι άνθρωποι δεν προχωρήσουν στην αισιοδοξία της βούλησης, στην αντίδραση, όπως το τοποθετεί και η «Λήθη» του Δημητριάδη. Η Κύπρος θα συνεχίσει να είναι κατεχόμενη, θα συνεχίσει να βιώνει τη διαφθορά, την παρακμή, τη μετριότητα, αν δεν ξεχάσουμε τα «είδωλα» και δε θυμηθούμε τις αρχές και τις αξίες που συναποτελούν και το κείμενο. Δε θέλουμε να μείνει στον θεατή το «ξεχάστε με», με το οποίο ολοκληρώνεται η «Λήθη» αλλά και όλα τα υπόλοιπα. Η μνήμη, η τέχνη και φυσικά η ήττα, η μετάνοια, για να προχωρήσουμε συλλογικά στη λύτρωση, στην ελευθερία.

Αρκετές φορές βλέπουμε ότι σε περιόδους κρίσης ότι οι τέχνες ανθίζουν. Τα τελευταία χρόνια με την πανδημία, αλλά και τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αναμφισβήτητα διανύουμε μια μακρά περίοδο κρίσης σε πολλά επίπεδα. Πώς επηρεάζεται ένας καλλιτέχνης από όλα αυτά και δημιουργεί;  

Εύα Καλομοίρη: Ξέρετε, μπορεί σε πανελλήνιο επίπεδο να έγιναν αριστουργήματα (σε όλους τους τομείς της τέχνης) όταν Ελλάδα και Κύπρος βίωναν κρίσεις και δυσκολίες, αλλά έγιναν πολύ περισσότερα σε περιόδους γαλήνης, ειρήνης και ελευθερίας. Ναι μεν ο καλλιτέχνης δημιουργεί και λαμβάνει αφορμές από πολέμους, χούντες, κατοχές, αλλά οι τέχνες ανθίζουν καλύτερα σε συνθήκες ελευθερίας και αυτό πρέπει να σημειώσουμε, μήπως και δεηθούν οι καλλιτέχνες (χωρίς να βγάζουμε τους εαυτούς μας απ’ έξω) να παλέψουν για έναν καλύτερο κόσμο.

Η παράσταση θα γίνει στο Βιβλιοπωλείο – Καφεαναγνωστήριο «Το Έρμα» που δεν είναι μια κλασική θεατρική σκηνή, πώς εξυπηρετεί ο συγκεκριμένος χώρος την παράσταση;

Τζούλη Γρηγορίου: Όπως επισημαίνεται και στις πρώτες ανακοινώσεις για την παράστασή μας, ο χώρος της παράστασης δεν είναι τυχαίος, καθώς το Έρμα είναι άμεσα συνδεδεμένο με το βιβλίο στην εντός των τειχών Λευκωσία, δεν είναι χώρος θεατρικός, μα έχει εκ των πραγμάτων σχέση με την ήττα, τη μνήμη, τη μετάνοια, την τέχνη και τη λήθη. Ξυπνά αναμνήσεις ιστοριών και έντονες μνήμες από συγκεκριμένα γεγονότα, που τελικά τονίζουν την ύπαρξη της λήθης στην κοινωνία ολόκληρη. Το γεγονός, ο χώρος, οι χαρακτήρες, η μουσική, ο χορός, το θέατρο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το ίδιο το κείμενο. Και σκηνοθετικά ομιλούσες, προσπαθήσαμε και καταφέραμε να «εκμεταλλευτούμε» τους χώρους του βιβλιοπωλείου για την παράσταση. 

Πώς θα συμμετέχει το κοινό στην παράσταση; 

Εύα Καλομοίρη: Εκ των πραγμάτων, το κοινό δεν μπορεί να παρακολουθήσει αμέτοχο την παράσταση. Οι διαφορετικοί χώροι, οι μετακινήσεις των ίδιων των θεατών, τους υποχρεώνει να συμμετάσχουν και να συνδεθούν από τις πρώτες λέξεις με τους μονολόγους. Και φυσικά, πρόκειται για ένα πολύ έντονο κείμενο, οι ηθοποιοί είναι πολύ κοντά στους θεατές, πράγματα που δεν επιτρέπουν τον εφησυχασμό. Υπάρχει, αναμφίβολα, αλληλεπίδραση και γίνεται κατανοητό πριν καν ξεκινήσει η παράσταση.

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τη θεατρική ομάδα «Λουμπάγκο»;

Τζούλη Γρηγορίου: Η ομάδα «λουμπάγκο» αποτελείται από τους Γιώργο Κυριάκου, Μικαέλλα Θεοδουλίδου, Βασίλη Χαραλάμπους και εμάς την Τζούλη Γρηγορίου και Εύα Καλομοίρη. Κοινός στόχος των μελών να, παίξουν, να εξερευνήσουν ο,τι τους προκαλεί, να πειραματιστούν,  να προβάλλουν τις καλλιτεχνικές ανησυχίες τους στον κοινό καμβά της ομαδικότητας και συν δημιουργίας. Η ομάδα δραστηριοποιείται  από το 2017 ως σήμερα και συμμετέχοντας σε δρώμενα και παρουσιάσεις, παραστάσεις,  συμμετοχές σε φεστιβάλ και εκθέσεις προσπαθεί να βάλει το λιθαράκι της στην πολιτιστική ζωή του τόπου μας. 

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ