Γράφει ο Νικόλας Ιωαννίδης 

Ήταν Τρίτη βράδυ. Καθάρισα το σπίτι, τάισα τα ζωντανά και μαγείρεψα μια pasta salad (ναι 2 φαγητά ξέρω να κάνω) και κάθισα μαζί της στο δωμάτιο που περνούσε σχεδόν όλη της την μέρα. Φορούσε το καινούργιο της σκουφάκι που της πήρα γιατί τα μαλλιά της είχαν σχεδόν πέσει όλα. Έμπλεκε μια κουβερτούλα κατόπιν παραγγελίας σε γαλάζια χρώματα. Δεν ήθελε να φάει γιατί οι αναγούλες ήταν πλέον συνεχόμενες. Στην τηλεόραση έπαιζε το κεντρικό δελτίο. Με μια κίνηση το άλλαξε γιατί την εκνεύριζαν τα γεγονότα και αμέσως έβαλε ERTworld που είχε ένα ντοκιμαντέρ. 

Καθώς έτρωγα την σαλάτα μου η άκρη του ματιού μου την έπιασε να με κοιτά με τα μεγάλα της μάτια, πάνω από τα γυαλιά της, θέλοντας να μου πει κάτι. 

-Και τελικά είχα δίκαιο. Έλα, να σου πω γιέ μου. 

-Ναι μάμα μου. 

-Ήσουν πολύ ήσυχος το Σαββατοκύριακο στο Instagram. Δεν πόσταρες κάτι και ελπίζω ο λόγος να μην είμαι εγώ γιατί θα γίνω έξαλλη. 

-Τι λες ρε μάνα; Απλά έτυχε. 

-Άκου, γιε μου, άρρωστη είμαι, όχι παλαβή. Ξέρω πολύ καλά τα παιδιά μου και ξέρω πολύ καλά τι γίνεται. Δεν θέλω για κανένα λόγο να σταματήσεις την δουλειά σου γιατί πολύ απλά είναι η δουλειά σου και με αυτή την δουλειά συντηρείς τον εαυτό σου, εμένα και είσαι κύριος στις υποχρεώσεις σου. Με το Instagram, μου προσφέρεις οτιδήποτε εγώ το σκεφτώ. Κάποιες φορές, μπορεί να το έχω και την ίδια μέρα και κάποιες άλλες φορές την επόμενη μέρα. Πρέπει να καταλάβεις πως αυτή την δουλειά την επέλεξες και προφανώς σε επέλεξε. Αμέτρητες είναι οι φορές που έλαβες μηνύματα από ανθρώπους με τον δικό τους Γολγοθά μέσα από ένα δωμάτιο νοσοκομείου και εσύ με τα stories σου τους κάνεις να γελάνε. Να περνάνε καλά. Να γίνεσαι ένα με αυτούς. Ένας τραπεζικός υπάλληλος θα σταματήσει να κλείνει ταμεία ή μια εκπαιδευτικός θα σταματήσει να προσφέρει τις γνώσεις της; Ένας μηχανικός θα αρνηθεί να σου φτιάξει το αυτοκίνητο σου γιατί η μητέρα του είναι άρρωστη; Όχι, βέβαια. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Απλά συνεχίζεται με ό,τι αυτή θα σου φέρει στον δρόμο της. Διάλεξες ένα επάγγελμα που «φαίνεσαι» που όπως λες και εσύ κατάντησε η ζωή σου μια πόζα και ένα μικρό reality. Γι’ αυτό γιε μου ό,τι και να γίνει θέλω εσύ να συνεχίσεις να «δουλεύεις» αλλά να θυμάσαι πως πάντα θα υπάρξουν τα αρνητικά σχόλια, τα σχόλια που δεν θα είναι κολακευτικά, αλλά είναι εντάξει. Γιατί υπάρχουν και αυτά στην ζωή και εσύ το ξέρεις καλύτερα από μένα. Και μπορεί να μην στο λέω συχνά αλλά είμαι ίσως η πιο περήφανη μάνα…

-Θα μου φτιάξεις και μένα ένα πλεκτό μάνα; 

-Κάτσε να προλάβω να το τελειώσω τούτο γιε μου και βλέπουμε…

Και έμεινε, εκεί, ατέλειωτο...