Γράφει ο Νικόλας Ιωαννίδης 

Κάθομαι μεταξύ των φυτών μου και της ρομαντικής μουσικής που βγαίνει από τα ηχεία του υπολογιστή μου και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας έκανε πιο απομακρυσμένους μεταξύ μας και τα θέλουμε όλα στην είσοδο του σπιτιού μας με ένα κλικ. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι η πλύση εγκεφάλου που τα τελευταία χρόνια μας σέρβιραν τα δελτία ειδήσεων με το όνομα «keep 2 meters distance». Η απόσταση μεταξύ μας, σε κοινούς χώρους είναι η αιτία που έφερε και εμάς όλους σε απόσταση. Εταιρείες πλούτισαν με την κατ’ οίκον διανομή και ξαφνικά φυσικά καταστήματα γέμισαν σκόνη και κλειδώθηκαν για πάντα γεμάτα αναμνήσεις και επιτυχίες. Είσαι στο αυτοκίνητο σου γιατί μόλις σχόλασες να πας στο σπίτι σου και σου κάνει εντύπωση ότι στα 10 καταστήματα βρίσκεις ανοικτά μόνο 2 και ξαφνιάζεσαι κιόλας λες και είναι παράξενο. Όχι δεν είναι παράξενο. Έτσι ήταν η ζωή μας 3 χρόνια πριν. Γεμάτη με καταστήματα όλων των ειδών να μας γεμίζουν τις κάθε είδους μας ανάγκες. Καταστήματα που φιλοξενούσαν τα άπαντα και κόσμος να τα γεμίζει με την παρουσία του αλλά και με τις κουβέντες τους. Οι εποχές που ο κόσμος πλήρωνε σε μετρητά και δεν ήταν όλα στην οθόνη του κινητού τους. Και ξαφνικά ήρθε ο covid μια ασθένεια από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο για να μας ελέγξουν όλους και να δουν αν πραγματικά μπορούν να έχουν επιρροή πάνω μας και να μας “μαντρίσουν” και τα κατάφεραν. Μας μάντρισαν και έγιναν όλα ένα κλικ μακριά. 

Οι σκέψεις μου μαυρισμένες μιας και η ρομαντική φύση μου δεν μου επιτρέπει να σκεφτώ ότι δεν έχω χρόνο να πάω να δοκιμάσω το πουκάμισο που θέλω, ότι δεν έχω ώρα να πάω στο supermarket για να μυριστώ το νέο μαλακτικό που θέλω να πάρω, ότι οι 24 ώρες της ημέρας δεν με φτάνουν να πάω να στηρίξω μια μικρή επιχείρηση που τα βάζει απέναντι από μεγαλοκαρχαρίες… Κι’ όμως μπορώ και έχω χρόνο όπως είχα και 3 χρόνια πριν. Απλά στο υποσυνείδητο μας το άγχος μας δεν μας επιτρέπει να λειτουργήσουμε ελεύθερα γιατί έτσι μας έμαθαν τα τελευταία 3 χρόνια. Γίναμε δούλοι του υποσυνείδητου άγχους και πνιγήκαμε στα ωράρια μας ενώ κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα που κάναμε μια ζωή. Απλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Γιατί χαθήκαμε μέσα σε μια νέα πραγματικότητα που και καλά μας βολεύει και καλά είναι για το καλό μας.  

Έτσι και εγώ, δεν θα καταπιέσω τον ρομαντισμό μου. Θα μπω στο αμάξι μου, θα φροντίσω να οδηγήσω στον προορισμό μου, να κάνω τις αγορές μου από φυσικά καταστήματα και να υποστηρίξω τις μικροεπιχειρήσεις γιατί μέσα από αυτές κάποιες οικογένειες συντηρούνται. Και ναι θα παραγγείλω και online αλλά μόνο άμα είναι απαραίτητο.  

Βγες λοιπόν έξω και κάνε αυτά που έκανες τόσα χρόνια… Ζήσε! 

Φωτογραφία: Mike Petrucci on Unsplash